صحنه با نگاهی هنرمندانه جان گرفت؛ دکور، نه صرفاً پس‌زمینه، بلکه روحی بود که با هر تغییر نور و حرکت، درون اثر تنفس می‌کرد. کیفیت بصری و میزان کنترل در اجرا به حدی بود که مرز میان تئاتر زنده و تصویر سینمایی محو می‌شد؛ صحنه واجد نظمی سینماتیک بود که تماشاگر را از یاد زنده‌بودنِ لحظه بازمی‌داشت.