در زمانی که طنز در بسیاری از نمایش‌ها به شکل‌هایی سطحی ارائه می‌شود و خندیدن گاه به قیمت چشم‌پوشی از معنا و کرامت انسانی تمام می‌شود باید قدردان "داستان چوانگ تسو" باشیم این نمایش نشان داد که می‌توان خندید، اندیشید و همچنان شأن انسان را پاس داشت و با بهره‌گیری از طنزی شریف و اندیشمندانه، مرز میان سرگرمی و معنا را به‌ زیبایی ترسیم کرد. هر یک از بازیگران، با ظرافت و درک عمیق از نقش، جهانی مستقل آفریدند که در عین شوخ‌ طبعی، حامل تأملی فلسفی و انسانی بود. این اجرا، خط بطلانی بود بر آن‌چه امروز به‌ نام طنز عرضه می‌شود اما از معنا تهی‌ست. درود بر همه‌ی بازیگران و عوامل این اثر که یادمان آوردند هنر، هنوز می‌تواند شریف، خلاق و بیدارگر باشد.