سلام عزیزان هنرمند. فروش بلیط از کی آغاز میشه؟ :)

در ابتدای نمایش توجه به طراحی صحنه ی خوب و ساده باعت شد شرایط این خانواده رو تا حد زیادی درک کنم...قالی (فرشی) که انگار تکه تکه شده بود ...برای من تداعی کننده تار و پود از هم تنیده ی این خانواده بود هر تکه هویتی مستقل اما وابسته به کلیت این خانواده رو داشت (حتی میزانسنها ی کامران ،سیروس و سیما به گونه ای بود که هریک در قسمتی جدا با شخصیتهایی متفاوت ایستاده یا نشسته بودند اما همگی دچار نوعی آشفتگی و پریشانی بودند). همینطور قرار گیری گلدانها و تنگ ماهی صرفا در گوشه ای خاص نوعی عدم تعادل و هماهنگی رو در خانواده برای من تداعی کرد.
هریک از کاراکترها به نوعی شخصیتهایی خاکستری یا سیاه بودند .گله مند بودند . مشکلات رو تنها از نگاه خود و برای دنیای خود می دیدند هیچکدومشون حاضر نبودند برای چند لحظه هم که شده مشکلات همخون خودشون رو گوش بدهند و درک کنند... اما حس کردم واقعا وقتی به دنیای شخصی هر کاراکتر نگاه می کنم میبینم در نهایت هر کدوم میتونن تا حدی حق داشته باشن!
مثلا به ظاهر! سیاهترین کاراکتر کامران بود- اما در اواسط نمایش وقتی فریاد میزد تا ثابت کنه شرایطش از همه سختتر هست و متزلزل بود و احتیاج به کمک داشت میشد تا حدی بهش حق داد اما فقط سرزنش میشد حتی گوش شنوایی برای حرفهاش نبود .این حالت حتی در سیروس بود در سیما بود ...هیچکدوم اهمیت به درد همدیگه و حرف هم نمی دادند....در ابتدای نمایش فکر می کردم بیشترین حق رو به کاراکتر آقاجون خواهم داد ...اما چه بهتر که پدر این خانواده به درد دل تک تک فرزندان همونطور توجه میکرد که به تلفن رحیم! و.. توجه کرده بود! به همین خاطر بیشتر برای مهری...کامران...سیروس و سیما ناراحت شدم و در نهایت برای آقاجون....
شاید در نمایش خروس میخواند توجه به دنیای شخصی هر کاراکتر باعت شد بتونم جذب این نمایش بشم. با نگاه کلی و به اصطلاح از خارج گود شاید کاراکترهای ... دیدن ادامه ›› مقابل پدر خانواده رو سیاه ببینیم اما اگر لحظاتی با دقت به شرایط و دنیای شخصی فرزندان این خانواده توجه کنیم متوجه میشیم هر انسانی با هر ویژگی رفتاری و ظاهری بعضا نامعقول ،حق به ستوه آمدن حق دلخوری رو داره ....به شخصه در اواسط نمایش برای کامران دلم به درد اومد!....و حس میکردم هرکدوم وقتی سراغ کمال(برادرشون) رو میگیرند به نحوی در جستجوی یک نظم یک راه حل یک حد مطلوب برای نجات زندگی خود هستند.
بازی آقای بهنام شرفی (کامران) و سروش طاهری(اتابک) باعـث شد بغضم بگیره .موقع دیالوگهای آقای شرفی که همراه با فریاد بود حس کردم دارم لحظاتی از فیلمی سینمائی که بازی بازیگر کاملا بی نقص و حرفه ای تر از اجرای پرزحمت تئاتر هست رو میبینم ( واقعا بازی متفاوتی داشتند)
از هنرنمایی تمام هنرمندان عزیز لذت بردم.خسته نباشید.

یکی از متفاوت ترین نمایشهایی که اخیرا تماشا کردم چه از لحاظ پربازیگر بودن چه از لحاظ میزانسن های بسیار متنوع و متناسب با تم و ریتم این کار که ایجاب میکرد صحنه هایی با اکت هایی زیاد و البته جذاب ، به همراه داشته باشه.
میزانسنها بسیار عالی بود.هدایت بسیار دقیق کارگردان و همگام بودن عزیزان هنرمند با کارگردان به وضوح در این کار دیده می شد.
هنرمندانی بسیار با استعداد، توانمند و مسلط که یقیناً با پشتکار و زحمات مستمر، توانستند با بازی خوب خود، هریک، مکمل بازیهای یکدیگر باشند. هماهنگی بین 12 هنرمند عزیز! قابل تحسین و تامل است.

به خوبی و هوشمندانه از تمام قسمتهای صحنه برای میزانسن ها استفاده شده بود که باعت میشد در طول تماشای نمایش ، خستگی بصری برای مخاطب ایجاد نکند.بسیار برایم قابل تحسین و تقدیر بود و هست ، "که جوانانی بسیار بااستعداد ،با هنرنمایی زیبایشان کاری قوی ارائه دادند. ... دیدن ادامه ›› "

بعد از مدتها شاهد تماشای نمایشی بودم که می توانست به مثابه ی یک نمایش رادیوئی یا رادیو تئاتر نیز، باشد!شاید حسی را که در حین دیدن نمایش " هیچ کس نبود بیدارمان کند" تجربه کردم و با چشم بسته (گاهی در حین نمایش) نیز ، می توانستم به خاطر بیان خوب و حرفه ایه هنرمندان آن نمایش،- صحنه ها و اتفاقات را تجسم کنم - در این نمایش نیز برایم انفاق افتاد! به قدری توانایی هنرمندان ،در بیان کردن سریع دیالوگهایی طولانی با ری اکشنها و لحنهای مختلف، زیاد بود که باعث باورپذیری هرچه بیشتر من ، نسبت به هریک از کاراکترها در حین تماشای نمایش می شد.صداهایی به یادماندنی، بسیار دلنشین و جذاب.
جمعی از جوانان باذوق و پرانرژی که به قدری مسلط بودند که گوئی هرکدام یک دهه یا شاید بیشتر در زمینه ی تئاترهایی با ضرباهنگ سریع و با محتوایی پرتنش، تجربه های متعدد و موفق داشتند!، که این خود نشاندهنده ی ممارست، و علاقه ی آنها در ایفای نقشهایشان و هماهنگی تمام بازیگران عزیز با یکدیگر و با کارگردان را نشان می دهد.

متن ،بسیار هوشمندانه و جالب و تامل برانگیز نوشته شده بود و موقعیت مکانی - زمانی که نام برده میشد بسیار بجا و هوشمندانه بود..."کتابخانه ای" که قراررر بووود باشد ...و اما : "سلاخگاه فعلی!" :)

قطعا در روزهای آتی هماهنگی اعضا با یکدیگر در حین کنش و واکنشها( به موقع بودن ری اکشنهای فیزیکی) و تسلط بر هماهنگ شدن حرکاتی موزون و دسته جمعی ، بیش از پیش قوی تر خواهد شد.
برای تمامی هنرمندان و عوامل خوب این نمایش آرزوی موفقیتهای روزافزون دارم
از تماشای این نمایش بسیار خاص و قوی که نتیجه زحمات بی دریغ یک گروه خوب هنری بود لذت بردم.

اپیزودِ چهارم / خون بها :
حق اگه جای حق نشسته بود ، که الان وضعمون این نبود....
لعنت به اون ثوابی که بهشتش، جهنمه.

جوادیه...20 متریِ جوادیه... صدای ضربان قلب...که آهسته آهسته کند میشد....
برای من نمایش جوادیه به مانندِ نمایی از کلِّ شهرم (جامعه ام!) بود! ،شاید بخشی از نقشه ی شهرم با مقیاس 1:20 بود!
20 متریه جوادیه تنها گوشه ای از اعتراض، خفقان، ناکامی ها، جبرها، و شنیده نشدنِ حرفها و دردهای اقشارِ مختلفِ مردم شهرم بود .
جوادیه را نتوانستم مختصِ دهه 40-50- و60 .... ببینم!به عنوانِ یک مخاطبِ دهه شصتی نمایشِ جوادیه را به طرُقِ مختلف هر روز در گوشه و کنارِ این شهر میبینم .... درد و حرفهایِ بچه های جوادیه در همه جای این شهر ادامه دارد ...تمام نشده! که این هنرمندانِ گرامی نه تنها بخشی از حرفها و اعتراضات واعترافاتِ! یک منطقه، بلکه بخشی از حرفهای اکثریت مردم را در طول این 3 دهه به ما یاد آوری کردند تا ببینیم بشنویم و فراموش نکنیم، لااقل درنگ که میکنیم ، در پیِ آن، همه ی ما بتوانیم گفته ها و ناگفته های امثال سیامک، شهرام ، مرجان را با جسارت بازگو کنیم و سکووووت نکنیم....
هیچ دوست ندااارم که سیف الله را بگویم، که سیف الله برای من، برای خیلیها هنوز حضور مستدااام دارد ...سیف الله گرچه خواسته و آرزویی داشت اما نهایتش همان سیف الله آدم فروش ماند و من او را در این نمایش مُرده ندیدم...سیامک مرجان شهرام ...روح زندگی نداشتند مرگ شاید خواب خوبی بود که دیگر آنها را بعد از کلی حرفِ تلنبار شده که دوست داشتند بگویند وشنیده شوند-لال می کرد و مسکوت...ناامیدی برایشان در پی داشت ادامه زندگی ایی که در آن هیچ وقت شنیده و دیده نشدند...درک نشدند... اما سیف الله هااا هنووووز هم زنده اند ....از گرفتن روح زندگی ِ دیگران جااان میگیرند....از دید من سیف الله می توانست ربان ... دیدن ادامه ›› مشکی مرحوم شدن نداشته باشد! (روحِ مُرده در سیف الله را نمیپذیرررم :)
20 متری جوادیه فرصتی به شهرام داد تا از دل پردردش بگوید..با بغض...با نگاهش دردش را بسیارخوب به منِ تماشاچی منتقل کرد.....تکرار مکررات روزانه اش را که میگفت با بغضی بود که گله مند نیز بود گوئی درد همه ی مردم را میشنید هر روزو شب در تاکسی...اما نوبت به خودش که رسید: فقط فرصت دفنِ آرزوهایش را داشت
سیامک را با حسرت و آرزوها و استعدادهای از دست رفته اش می دیدم با خشمی نهفته که هیچ گوش شنوایی تا به امروز تحمل شنیدن و همدردی با او را نداشت که اینچنین با خشم از درد مشترکمان میگفت...ناراحت بود از مرامهایی که دیگر نیست... مرجان هم با غم و حسرت آرزوهایش را ترسهایش را میگفت... به خوبی هر سه از ارزشها و امیدها و آرزوهایی که نادیده گرفته شدند حرف زدند ...
شاید ما تماشاچیان تنها شنوندگان این دردها بودیم ..... من این سه نفر رو جسمهای بی روحِ این شهر دیدم که اجازه حرف زدن به آنها داده نشده بود یا کسی آنها را درک نمیکرد.... همه دنبال رویا ها و آرزوهای خوب گذشته شان بودند و در حال حاضر روح زندگی دیگر در آنها جریان نداشت...
سرنوشت خیلی از جوادیه نشینها( کُلا مردم شهر) که نادیده گرفته میشن در این نمایش خوب نشان داده شد و بیان شد.

طراحی صحنه ( مربعهای تو در تو در کف صحنه با توجه به فرم مربع علاوه بر ایستایی حرکت را نیز القا میکند اما حس کردم به خوبی از این طرحِ خوب! استفاده ی کاربردی نشد... میشد بازیها با پویایی و حرکت در مربعها صورت بگیرد و سیر حرکتی که دوباره به مسیر اول برمیگشت و شاید باطل بود را نشان دهد..قابها از ابتدا همه چیز را به راحتی لو داد در صورتیکه با توجه به ایده ی خوب قاب ها (دریچه و نمایی از زندگیِ هر قشر...دیدهای مختلف دردهای مختلف هر یک در دریچه ای بودند) اگر ربانهای مشکی نبود و اکتِ بازیگر و استفاده از فرم و رنگ با بازی خود بازیگران میبود،شاید میتوانستند کمی مفهومی تر و تاثیرگذارتر جریان را بازگو کند.

بازی آقای امیر عدل پرور بسیااار عالی بود البته سه هنرمند دیگر نیز به خوبی هنر نمایی کردند.
امبر عدل پرور خشم و نگفته ها و آرزوهای بربادرفته و درد مشترکِ بسیاری از ما را که دچار سکوت شدیم را از ته دل و بسیار ملموس و طبیعی فریااااااد زد....

از تمامی هنرمندان عزیز و عوامل این نمایش سپاسگزارم که هنرمندانه ، ساده اما با جسارت! حرف دلِ دو -سه نسل را بازگو کردند :)

نمی دانم متاثر و غمگین باشم به خاطر حال و هوا و محتوای نمایش خوب یا خوشحال و متعجب و امیدوار برای تئاترمان! به خاطر تماشای نمایشی پر مفهوم و با احساس و تامل برانگیز که به حق، حرف ِدلم بود و حقیقتِ محض هر انسانی را نمایان ساختند و ممنونم از نویسنده و کارگردان محترم که باعث شدند حقیقتِ خودم را بهتر دریابم )
چه تلخ است میان جمعیتی خود را حس کنی که حقیقت خود را در اکثر جاها انکار می کنند و بعضا مدعی اند!..... و در عمل و به موقع نشان می دهند کمکاریها و بی تفاوتی هایشان را. دلت می خواهد نبینی! که واقعا حالت را بد می کند... و من دیدم...برایم دیدنِ این تلخی ِ بی تفاوتی ،دردناک بود.

نمی دانم از کجا شروع کنم ؟ از ابتدای نمایش که به انصاف ، خیلی خوب بستر تیره و تار و خفقان موجود را به همراه شنیدن صدای تنفسی که گویا اجباریست یا به سختی با تلاش و تقلا صورت می گیرد ، به من منتقل کرد...... یا از پایان این نمایش هنری که مثل موجی غمبار مرا در خود غرق کرد و برایم ملموس تر شد سروده ی زیبای فریدون مشیریِ نازنین : ''' ما ، همان جمع ِ پراکنده ، همان تنـــــــها ، آن تنها هاییم... ''''

به ... دیدن ادامه ›› راستی که همه ما اکثرا دیر میرسیم و ای کاش اینقدر در منجلاب بی تفاوتیها فرو نمیرفتیم انسانهای خوابزده ای که تقلایشان نیز باعث بدتر شدن خواهد شد ای کاش از این بی تفاوتی ایی که در آن فرو افتادیم بالا می آمدیم ما حتی خودمونم نجات ندادیم ...به حق که خوب مطرح شد.

از نظر شخصی من به خوبی سیر تسلسل تلاشی که بهتره بگم در این بستر تیره و تاریک ، باطل هست ، نشان داده شد.
وقتی خواسته ها تلاشها آرزوهایت و در واقع منِ واقعیِ درونی ات را مثل یک بار در چمدان زندگی ات بسته باشی و با خودت حمل کنی و گرچه گام برداشتنت هم محکم باشه حالا کُند و معقول یا افراطی و تند پیش بری یا حتی بی اختیار بری ، اما میبینی گاهی واقعیتِ زندگی برات ترسی به همراه داره که اکثرا از این واقعیات فرار می کنیم. هر چی تندتر پیش بری نفست بدتر می گیره گاهی این تلاش برات خفقان میاره چون ترس از واقعیتهای پرمعنی، ترس از نبودِ انسانیت ، ترس از نبودِ توجه ها هست و کمک نرسوندنو غمخواری در قِبَلِ یکدیگر. .. و ترس برای خیلی از آدمها صرفا در یکسری اتفاقات عادی و طبیعی( که در نمایش بهش اشاره شد )بیشتر هست ،تا واقعیاتِ مهم و اخلاقی - رفتاریِ زندگیها

برای من دویدن دو فرد چمدان به دست و بادکنک به دست ، مفاهیم مختلفی در بر داشت،
ولی چیزی که حسش کردم انسانی بود که گوئی همه ی سنگینی بار زندگی و روح و منِ واقعی خودش را ، تمامِ هست و نیستِ وجود زندگی اش را با خود حمل می کرد ...شاید می بُرد جایی دور از شلوغیها شاید می خواست برود از این اجتماع خوابزده...چه آرام چه متعادل و چه سریع و پی در پی ، گویا سیرِ بی فایده پایِ رفتنش را گرفت ! و نیز ،توانش را...تلاش یک نفر به تنهایی با تمام ِ امید و اهداف و رویاهایش ،در بستری تیره و تار به راحتی و یا حتی بهتر است بگویم به هیچ وجه موفقیت آمیز نخواهد بود و در سیاهیها محو میشود...به هر حال انسان با امیدهایی زنده است و ای واااای بر روزی که بال پروازش را نیز بگیرند...دیگر پر پرواز و انرژی ایی برای پریدنش نمانَد...شوقی نمانَد( با پای برهنه و قدم گذاشتن در راه سخت اما به امید داشتن تنها امید باقی مانده اش(بالی برای پریدن)! باز هم پیش می رود) اما در بستری سیاه که به تنهایی پاسخگو و کارساز نمی باشد.و دستان یاریگری او را در نمی یابند....وای بر چنین روزی ...چنین فاجعه ای...

روحِ مُرده ی انسانها برای من در این نمایش خیلی بیشتر حس شد شاید اینکه انسانها با فرار از خود واقعی و یا فرار از همنوعانی بی روح و مواجهه با تلخیه حقایقی که مداوم شده به مرور خسته می شوند و در واقع روح زندگی شان بین مُردن و نمُردن گیر میکند.و تبدیل می شوند به مُرده هایی که صرفا در شهر زندگی می کنند. و فقط کلمه ی زنده بودن را به یدک می کشند.

طراحی صحنه. ..... طراحی لباسها.صداهااا... نورپردازی و فضاسازی بسیار خلاقانه و مفهومی بود :)

خودم رو جای شخصی که در کف صحنه در تابوت شیشه ای خوابیده بود و تلاش و تقلا میکرد و کمک میخواست گذاشتم و دیدم با چه حس خفقانِ بدی و شاید عاجزانه به تماشاچیها نگاه میکرد...دنیای ما از پشت قاب شیشه ای ِ زندگی اَش برایش دور بود ......گوئی تماشاچیان آدمهایی بی صدا هستند که فقط و فقققط نظاره گرِ سختی و مشقتش می باشند.....اما ما برای کمک چه می کنیم ؟!چه کار کردیم؟!! :

""" همه خاموش نشستیم و تماشا کردیم (فریدون مشیری) ''''' و....انسانها رفتند!

چرا انقدر به از بین رفتنِ روح زندگیها بی تفاوت شدیم و با ذره ذره آب شدن در این عرصه، باز هم ساکتیم؟! چرا وقتی تلاش و امیدمان را به ناحق تباه می کنند یا میپذیریم یا لال می شویم و یا تصنعی خوشحالیم !!؟ چرا اعتراااض! کمک کردن و درکِ رنجِ یکدیگر برای ما بی معنی شده و به راحتی از کنار هم عبور می کنیم؟!!!
به راحتی بر روح و وجدانِ انسانیِ اکثر ما گرِد مرگ نشسته !

همه در قاب و جعبه ی شکننده و شیشه ای زندگی خودشون محبوسن و فقط منتظرن... منتظر شاید یک ناجی..... کسی از خودش شروع نمیکنه همه چشم انتظار دیگری هستند یا به تقلید دیگری.....انتظار کشیدن عادت روزمره شده... صرفا نظاره گریم برای اینکه شاهد یک تحول ِ خوب باشیم!فقط نگاه می کنیم!نگاه به محبسی که اگر انسان بخواهد میتواند آنرا بشکند و نفسی تازه کند گرچه ریشه هایی مشکلساز همیشه در بستر جامعه مانع میشوند
درست و به خوبی بیان شد : وقتی بزرگ میشیم مشکلات فرق دارن دیگه خبری از فرشته نیست .....زمان که میگذره میفهمیم حتی قدمی مثبت هم برداریم یا با هدف و انگیزه ت ، فقط خودت بخوای اصلاحات رو در حد خودت هم انجام بدی، نهایتا تا مدتی روشنیِ این مسیر رو در محدوده ی شعاع خودت که اندکم هست میبینی اما اساسِ محیط که تیره و سیااااه هست مانعت میشود یا مشکلساز.. میشود رنجی عظیم و عذابی برایت می شود که با ذره ذره ی وجودت حسش می کنی!و درک میکنی به مرور ،که تنها خودت هستی که خود را درمی یابی! و اگر بقیه ی افراد سیاهی - خاموشی و رخوت را به گامهای مصمم و روشن ترجیح بدهند اونوقته که همون روشنایی اندکم برا خودت کافی نیست
( طراحی میزانسن گامها ریتم عالی بودند)

فضای شکننده ی تابوت شیشه ای که همه ی ما در اون محبوس و گرفتاریم صرفا شده پنجره ای برای دیدن و شاید بهانه ای راحت! برای هیچ کاری در جهت بهبود یا کمک و درک همنوع انجام ندادن!.و محبسی میشود برای سکوت در قِبَلِ گرفتاریها ، ناراحتی و رنج انسانها و درجا زدنِ خودمان.

شکستن و از بین بردن رخوت و اسارت، اشتباه نیست . دشوار هم باشد اما شدنی ست!
مردم انگیزه ای برای در کنار هم بودن و دریافتن غم و مشکلات هم ندارند.
زندگی ها به راحتیِ سیگاری که در دست بازیگر دود میشد، میره...دود میشه و تموم میشه.آدمها با زندگی ماشینیشون دیگه از بود و نبودت سراغی نمی گیرند. شاید به اون بالا برگشتن ، بین جماعتِ خوااابزده باشه که قطعا من هم بودم دیگه به اون بالا بر نمیگشتم... و بلعیدن اندک هوای جانفرسا و دود کردن زندگیمو با آرامش و تامل نگاه می کردم اما بین جماعت بر نمیگشتم....

بی تفاوتی به رنج و مشکل مردم و از بین رفتن روحِ انسانها، اینکه در این نمایش میدیدی و میفهمیدی این جماعت که عمدا و سهوا خودشونو به خواب زدند با طراحی زیبای آینه (و حجله مانند) بهت نزدیک و نزدیکتر میشن اونوقت میخواهی که عمدا بری یه جا گُم بشی....دور از اینهمه غریب!
بی تو بودن...بی او بودن.... برای زندگیِ ماشینیِ امروز که در جریانه و دیگه جائی برای عواطف و درک همنوع نیست، بی معنی تلقی میشه.

تهرانِ بی تو همچنان خواهد ماند...نه دادرسی...نه دادخواهی ...نه یادی از تو
تهرانِ بی تو (شهرهایِ بی تو) فقط مسیرِ سابیده شدن روحت را و ترافیکِ مبدا و مقصدِ تکراری روزمره ات را خبر می دهد...
اما خبری از چگونه و به چه قیمتی زندگی کردن و رنج کشیدن همنوعان در این مسیر را گزارش نمیدهد .خبری از میزان بالا رفتن مهربانی و ارزشِ انسانیت نمی دهد.

* ننگمان باد این جان!...
این که با مرررگ دراُفتادست ، این هزاران و هزاران که فرو افتادند، این : * منم* ، این :* تو* ، آن :*همسایه* ، آن : *** انـــــســــــــــــــــــــــــــــان!* **
این مائیم
ما، همان جمعِ پراکنده
همان تنها، آن تنهاهائیم! ( فریدون مشیری)

از قلم زیبای آقای فواد مخبری و هنرنمایی خوبشون که واقعا حرف و حسِ درونیِ من و شاید بعضی افراد رو، با هنرشون گفتند و ارائه دادند و مخصوصا از هنر و برداشت ذهنیِ خاصِ کارگردان( آقای کچه چیان)طراحی بسیار خوبشون و کارگردانی هنرمندانه و هوشمندانه ی ایشان بسیار لذت بردم و ممنونم

مجدد خواهم دید. این نمایش اجرایی از زندگی واقعی انسانهاست حقیقتِ انسان امروزی رو عالی نمایان کرد...بسیار خوب و قابل تامل بود.
تئاتر صرفا گذران وقت نیست ..این اثرِ هنری ، تامل در بخشی از حقایق تلخ زندگی ما بود. انسان امروزی...اخلاق وارزش قائل شدنهای امروزی برای یکدیگر.

خوشحالم که غروب جمعه ام را صرف تماشای کار خوبتون کردم
با آرزوی موفقیت برای تمام عوامل
خسته نباشید :)

کمدیِ اتفاقات....کلمه ی ''کــمدی ''....
.....ای کاش، اینروزها خیلی از ما کُمدی را به "راحتی " بیان نکنیم '' به راحتی '' صرفا یک مفهوم برایش قائل نشویم ،از آن فرار نکنیـــم و ساده از آن رد نشویم!...(هر کمدی ایی قطعا آزاد...روحوضی نیست که گرچه هم باشد زحمت و هنر خاص خود را در پی دارد و قشری آنرا می پسندند...)

دلم می خواهد بگویم کمدیِ تلخِ اتفاقات (کمیک تلخ رو بیشتر میپسندم برای این نمایش)


حُسن این نمایشِ تاثیر گذار (گرچه ضرباهنگی اکثرا ثابت و یکنواخت داشت)،این بود که گرچه در طول نمایش ذهنم را کمی درگیر خود کرد امّا تفکّری ... دیدن ادامه ›› خوب و ناگفتنی هایی (که شاید در این کار قابل بیان نبود) پشت این نمایش بود و همچنان بعد از اتمام کار این گروه هنرمند همان تفکرات و ناگفتنی هایی که در دل کار حس کردم در افکارم جریان داشت.

اینکه هنرمندان گرامی بتوانند حتی بعد از پایان نمایششان، مخاطبان را درگیر تفکّر و حتّی تجزیه و تحلیل در رفتار خود به عنوان فردی از جامعه ی فعلی کنند، برای من بسیار ارزشمند هست و در این کار مشاهده کردم.... و قطعا به جز قلم هنرمندانه ی نویسنده ی ایتالیایی، هنر و هدایتِ کارگردان را نیاز دارد که معضلات ، کاستی ها و بحرانهای جامعه را با طنزی تلخ به اجرا در بیاورد.که به خوبی صورت گرفت.
کمدیِ اتفاقات را نباید با لفظِ کمدی ِ ازاد و رو حوضی ببینیم و حس کنیم...این روزها چیزی که بیش از هر چیز اکثر افراد را به تفکر و تعمق در اندیشه هایش، چراها و کاستیهای جامعه و مسئولین جامعه اش و کاستی های عمدی و سهوی بالادستها،وامیدارد ، دیدن و شنیدن و ملموس بودن دردهای مشترک مردم و کاستی های جامعه است، انتقادهایی که در دل یا زبان هر روزه با آن سر و کار دارند...

بله..!از دید شخصی من ، مخاطبینِ خاص تئاتر قطعا از هنرمندانشان می خواهند که بارها و بارها ، با سبکهایی متفاوت و مدرن و بازیهای خاص و جذاب انتقادها و اعتراضات وارد به مسائل سیاسی اجتماعی/ و حتی کاستی های خود ِ(مردم)را به اجرا بیاورند و آنهابینند و بشنوند و با آن همزاد پنداری کند.(بیندیشند)!.چون تلنگری ست برای یادآوری خموشی و بی تفاوتی اکثر ما که اگر بخواهیم تلاشی هم بکنیم افراد مربوطه به رسیدگی، در جایییگاه درست خویش نیستند که اگر هم باشند گوش شنوایی و راه حل اساسی برای معضلات ندارند.

اخیرا در معدود تئاترهایی شاهد پخش شدن موزیک نمایش یا نواختن ساز ، همزمان با ورود تماشاچیان به سالن شده ام که قطعا نباید به این مسئله بی تفاوت بود و ذهنیت و دید را تا حد زیادی با مضمون میتواند تطبیق دهد...مثل یک مقدمه ی دلنشین است...شروع نمایش با پخش تصویری که خواننده با ریتمی شاید خاص شاید عجیب و حرکاتی معنادار و موزون که کاملا در چهره اش و نوع خواندنش به من مخاطب نوعی بی تفاوتی بی خیالی را منتقل میکرد برای من جالب بود که ریتم با حرکات خواننده لااقل من تماشاچیو به تعمق واداشت.شاید به اصطلاحِ خودم!: گوئی روایتی را بی خیال از هر اتفاق دیگری با بی ربطی تعریف می کرد و شاید ریتمِ زندگی اش به این روال عادت کرده بود! و ورود آقای جمشیدی همزمان با پخش تصویر و نشستنی پشت به سایرررِ مردم، برایم مقدمه ای بر سطحی نگری بی توجهی یا بی تفاوتی مسئولِ مربوطه رو به همراه داشت. این شروع و ایده رو دوست داشتم.

**( اگر قرار بود زیرنویس تصویر دیده نشه ای کاش حذف میشد چون وجود اکسسوار ناموزون صحنه که در قسمتهای نامناسب نیز به کار رفته بود باعث می شد کلمه ای فقط خوانده شود...البته برداشتی در این زمینه هم داشتم که که مرتبط با برداشت ذهنی / تفکر و سلیقه ی کارگردان بود که اگر اینطور باشد قطططعا باید به همین صورت نامفهموم نصفه نیمه مشخص میشد و مفهوم را خوب منتقل کرد)

خصوصیات اخلاقی و طرز افکار و سطح دیدِ بسیاری از اقشار به خوبی بیان شد...اینکه از دید یک دولتمرد، هنرمندان و حرفه شون رو صرفا دلقک بازی می دونست اما بی تفاوتی و کمخردی خود را نسبت به مشکلی که ابتدای نمایش در شهر رخ داد و یا دیگر مسائل مربوط به مردم که رسیدگی نمیشد رو بازی با شخصیت و زندگی انسانها نمیدونست.تا جاییکه آسیب به دکور و اماکن برای او مهمتر از رنج و درد انسانها بود..... او نمایش را که ''به قول ارسطو: مهمترین نوع ادبی است" -صرفا وسیله سرررگرمی میدونست نه به کار گرفتن قوه ی تفکر یا ارائه دادن فرهنگ و هنری ناب و بیان واقعیات و یا نقد معضلات و تحسین خوبیها

تئاتر را با سطحی نگری !صرفا نباید گذرانِ وقت یا سرگرمی مطلق دانست...در این بخش از نمایش دیالوگهای آقای جمشیدی بسیار خوب ادا میشد و همچنین بازیگر نقشِ کارگردان.که کارگردان اشاره ی بجا و زیبایی کرد به اینکه دولتمردی رو دیده که از فرهنگ بیگانه نیست..../چیزی که متاسفانه اکثرا نبودش در جامعه ی ما بیداد میکنه/
مطلب خوبه دیگه اشاره به : ما بازی نمیکنیم ...زندگی میکنیم...کل زندگی بازیه! و بازی با زندگی مردم و خود مردم را در جوابِ به فرماندار، به قددددرت تشخیص مردم واگذار کرد.

خفقان به نحوی بیان شده بود که انقدر به مشکلات مردم رسیدگی نشده بود و آنها را نادیده گرفته بودند شاید نوعی رخوت و خمودی دائم در مردم ایجاد کرده بود که نسبت به خواستن حق خود نیز بی رگ شده بودند.تا حدی که یک نفر شایددد به عنوان ناجی خواست تا با گروه بازیگری هریک نمادی از اقشار جامعه را بازسازی کنند و تاثیرات منفی کم توجهی ها را نشان دهد..اینکه اهمیت ندادن به کمبودهای هر قشر کارمند معلم مدرسه ..مسائل مربوط به محیط کاری شان با عث انباشته شدن فشارهای روحی و عصبی در آنها شده بود حرفهایی که گفتنشان به مسئولین اثر بخش نبود چون اصولا شاهد این قضیه هستیم که مسئولین محترم عادت دارند به گفتن اینکه باز جای شکرش باقیست که از این بدتر نشد!یا کلا پیگیری تمام میشود و به این مسئله فکر نمی کنند که چرا این اتفاق ناراحت کننده با کم توجهی ها و بی فکریها باید اصلا اتفاق بیفتد... و اینکه هیچکس سرجای خودش لااقل در شرایط فعلی نیست باعث بروز نابهنجاریهای رفتاری در افراد میشد چون قطعا مشکل که از حد بگذرد انسان سابق نیستند میشوند بازیگرانی که فقط ادای ایفای مسئولیت را انجام میدهند...نقشی از سر عادت یا ناچاری.

مباحث خوب دیگری که قابل تامل بود : اشاره به سکوت و نشستن مردم در لحظه ی نیاز یک انسان یا مرگش...ارزش قائل نشدن و بی بها دانستن کارهای اخلاقی و انسانی ایی که افراد انجام میدهند و همین مردم ما صرفا به خرافات ربطش میدهند و فقط کافیست همان شخص یا اشخاصی که بارها خوبی کرده اند یکبار کاری را بد به نتیجه برسانند و در اینجا یک طرفه به قاضی رفتن و معضل اتحاد بی مورد تا مرض نابودی روح و روان یک نفر را پیش میگیرند اما خبری از همبستگی مردم برای ریشه یابی اصل ماجرا و اینکه چرا و چه عواملی باعث بروز این مشکلات میشوند..نیست.

نقش بازی کردن در- شهر ما عادی شده...چه خوب بیان شد که در این شهر یا همه دیوونن یا بازیگرن..دیالوگ دیگه ای که برام جالب بود و چند بار تکرار میشد بیان اشتباهی که باید از جانب بعضی بازیگرا صورت میگرفت: '''تا اونوقت..عقیده میشه (یه عقیده) ..آهان متقاعد میشه ..'''..( اتفاقا درسته به نظرم :عقیده میشه: بازی -ریا آدمِ نابلد -عادات ...!همه ی اینها وقتی ادامه پیدا کنه ...تا اونموقع تبدیل به یه عقیده میشه .چه یک آدم بشه اعتقاد دیگران چه عادات بشه عقیده و اعتقااد!)

در پایانِ نکات خوب نمایش - همیشه این سوال پیش میاد : واقعا چرا آدمااا چرا مسئولین ،بیان ِ مشکلاتِ مردم را بازی می دانند و نقش بازی کردن میدونن؟؟؟!
چقدر خوب نشون دادید هنرمندان گرامی که گاهی خوبه آدمها خودشونو در نقش یا جای افراد دیگه قرار بدند و در واقع * بازیگرِ نقشِ آنها برای بیان مشکلاتشان شوند و از دید اونها مسائلو ببینند و مطرح کنند.*

*** همیشه بیان رسا دلنشین و قوی جناب آقای امین قاضی و هنر ایشون بالاخص در گویندگی برای من قابل ستایش بوده و هست و امشب هنرنمایی ایشون بر روی صحنه نیز برای من بسیار دلنشین بود...و خوش درخشیدند
همچنین جناب آقای عباس جمشیدی و بازیگری که ایفای نقش نگهبان کردند خوش درخشیدند
و سایر عزیزانی که با هنر خوبشون ایفای نقش کردند

(در مورد طراحی صحنه و میزانسنها ...ای کاش میزانسنها بهتر میبود..قاب بندیها قطعا میتونست نقش بهتر و مفهومی تری در میزانسن ..اکتها و محل قرارگیری بازیگران و دیالوگهای تاثیر گذارشون داشته باشه.....وقتی چارچوب در ،برای من مخاطب که در پی هر ایده و طرحی قطعا ارتباطی با موضوع در اکثر موارد باید برقرار کنم- وقتی میبینم از چارچوبِ دری نامتعارف وارد میشوند به جایگاهی..(چارچوب کج)خوب میتونه معنایی خاص خودشو بده که البته در این جا خوب به کار رفت انگار هرکس از جایگاه (درگاهِ)!درست وارد مسیر و هدفش نشده...اما چارچوبها و قابهای انتهایی ...میتونست متحرک یا با زاویه باشه و قطعا میزانسنها اگر صرفا در یک دو یا سه قسمت ثابت و یکنواخت انجام نمیشد بسیار بهتر بود ...ترکیبی که بازیگرا مخصوصا با حضور 3 نفری در سن داشتند بسیار یکنواخت بود در صورتیکه هر هنرمند گرامی میتونست در قابی از این چارچوب و با اکتهای بیشتر نه صرفا ایستاده یا نشسته بلکه استفاده کاربردی از چارچوبها زیر میزها حتی(با توجه به فرم و برشی که باز هم معانی در پی داشت انجام بگیره ... اگر با کمی فاصله از انتهای صحنه طراحی چارچوبها صورت میگرفت یا با عبور چارچوبها از روی یکدیگر با فواصل نامنظم...بود،قطعا میزانسنها و دیالوگها بهتر میشد و گوئی دریچه ی رو به زندگی هر شخص میتونست باشه که داره خودشو به تصویر میگذاره و برای مخاطب توضیح میده.... پنجره ..و قاب انتهایی میتونست کاربردی تر باشه.دو لته ی بالای چپ و راست صحنه نیز میتونست کاربردی باشه که جای کار و حتی ایده پردازی با توجه به مضمون خوبتون داشت....البته در دو جا : قرار گرفتن کشیش در بالای راست صحنه که چارچوب صلیبی بود و تلفنی که از بالا به اون وصل بود میشد بیشتر مانور داده بشه و خوب بود که ترکیببندی افراد طوری بود که مناسبتر در فضاهایی که تداعی کننده ی شی یا کلا فضاسازی خاصی بودند صورت میگرفت)( و اینکه در اواخر کار همه در1قاب (درون چارچوبی)قرارگرفتند و تصویری از زندگیها در چارچوبی سخت با پس زمینه ی تیره در اینجا خوب به کار رفت) قرارگیری کارگردان برای دفاعیات و بیانات در پشت میز بلند خوب انتخاب شد..ولی ای کاش میزی که برش هم داشت با توجه به کمکی که به جایگاه دو کاراکتر و دیالوگهای خاصشون میشد با اکتی متفاو ت نه فقط کنار یا دور از میز باشند.!صورت میگرفت ...در کل میزانسنها جای بهتر شدن داشت)


به آقای میثم عبدی ، بازیگران محترم و عزیز و تمامی عواملی که در تهیه این نمایش خوب همکاری کردند و زحمت کشیدند خسته نباشید میگم.با آرزوی موفقیتهای روزافزن برای گروه هنری خوب شما :)