یه کار بسیار بسیار بسیار ضعیف
دلیل اینکه هر شب تنها ۲ نهایت ۳ بلیت فروخته میشه رو فهمیدم
به خدا اگه تو دانشگاه این کار روی برای کارگاه کارگردانی ارایه بدیم اساتید با خاک یکیمون میکنن

وقتی متن ضعیف باشه و ایده اجرایی وجود نداشته باشه، بازیگر هر چه قدر هم فداکاری کنه نمیتونه کار رو در بیاره،

کارگردانی: ۰
متن: ۰
طراحی صحنه: ۰
نور و موسیقی: ۰
بازیگران: افسوس که با وجود توانمندی این کار رو قبول کردن

تنها نکته مثبت این اجرا حضور سجاد شاهی و بیگ شگی و علی گرامی بود وگرنه خود تئاتر افتضاح خالص بود

با سلام و خسته نباشید خدمت تمامی عوامل این نمایش، کار بسیار خوبی بود هر قسمت داستانی مجزا برای خود داشت داستان هایی عمیق که انسان را به تفکر وامیداشت، قسمت دوزندگی اجرای الهه اصغری رو بسیار دوست داشتم داستان زندگی زنی که امروز با حسرت به فرصت های از دست رفته زندگی اش نگاه میکندوسعی بر آن دارد که یک دختر جوان را آگاه کند که بعدا وجود ندارد و از تمام موقعیت ها به بهترین شکل ممکن باید اکنون بهره برد.

اثر محترمی رو شاهد بودم و دیدنش ارزشمند بود؛ خصوصا برای بنده که با شناخت آقای چگینی و دغدغه های دور و دراز ایشان در باب بکت به تماشای اثر نشستم.
بلوغی در دکور و نور و صدا شاهد بودم که در ابتدای کار حیرت زده شدم. گام مهم و رو به جلویی برای فهم بکت برداشته شد و خصوصا وجه های اگزیستانسیالیستی ایشان؛ گویی سایه بکت یا دیگری شبیه به بکت پدیدار شد تا پلی از جنس فهم و حس میان ما و بکت باشد...
با تاثیر از تارکوفسکی چند تا عنصر تا حد مطلوبی در این نمایش کارآمد بود؛ سکوت و صدا، سکون و حرکت، تکرار و تکرار، نور و سایه و پنجره ای ترغیب کننده که جمعا مارا در گوشه ای گرفتار میکند؛ گرفتار روزمرگی، گرفتار صبر و انتظار برای آغاز زندگی و حتی گرفتار آزادی، گرفتار پوچی که در نهایت ما را با مرگ دست به گریبان می‌کند. آیا هنوز هم زوده ؟ :)
صدا و لحن خانم مهرجو هم با اتمسفر صحنه به خوبی همگن بود و خارج نمی‌زد.
قدم زدن های چهار سیاه پوش جای کار داشتند؛ همچنین این چهار نفر رو دوست داشتم بار دیگر ببینم حضور یکباره شان آن هم بعد از مکث طولانی ناقص آمد بنظرم و این نقص به اتمسفر سرایت میکند. این چهار نفر پرداخته میشوند بدون آنکه ساخته شده باشند و بنظرم یا نباشند و یا دست کم حضورشان جایی قبل تر به چشم آید حتی در سکون؛ صحنه ای که در آن خانم مهرجو دو شخصیت پیر و جوان را ادا میکند جای خوبیه که از حضور چهار سیاه پوش استفاده شود؛ چرا که در این صحنه خالی بودن فضا در نمی آمد و خانم مهرجو هم جای درستی برای تغییر نگاهش نداشت و کلا بنظرم این صحنه که دیالوگ محور هم بود از لحاظ میزانسن جای کار داشت.
و در آخر تبریک میگم به همه عوامل زحمت کشیدید من که لذت بردم و همه در گوشه ای از قلب اون صندلی را می‌دیدیم که باز تاب میخورد تا بیدارمان کند :)

امشب به تماشای کنسرت نمایش دردنوشان نشستم.
در اغاز باید بگم نمایش رو خیلی دوست داشتم، لذت بردم و پیشنهاد میکنم، اگر شخص دغدغه مندی در زمینه خودشناسی و روانشناسی هستید ببینید و اگر شخصی هستید که کودکی دارید و تربیت این کودک براتون مهم است دیگه حتما ببینید.
اما نکاتی به نظرم میرسه که ممکن است برآمده از سلیقه شخصی باشه و شاید نشه بهش گفت نظر کارشناسی، ولی بر حسب وظیفه با دوستان به اشتراک میذارم:
از نقاط قوت کار میتونم به اجرای تمیز راوی اشاره کنم که در طول نمایش، شیفته فن بیان ایشان شدم. دستمریزاد.
از دیگر نقاط قوت نمایش میتونم به پیوند خوبی که میان روانشناسی و ادبیات به ویژه اشعار سعدی برقرار کرده بود اشاره کنم.
یکی دیگر از نقاط قوت نمایش اجرای سماعگران بود بخصوص اجرای سماعگر خانم که بسیار حرفه ای و در خور تحسین بود. نوع فیگورها، منحنی های بدنی، ریتم مناسب چرخش و حتی میمیک چهره، از نکات حائز اهمیت در اجرای ایشان بود که مخاطب را به تحسین وا میداشت. البته مخاطب حرفه ای، میتوانست فاصله و تفاوت کیفیت اجرای دو سماعگر رو تشخیص دهد. که به نظرم سماعگر آقا نیاز به تمرین و هماهنگی بیشتری ... دیدن ادامه ›› داشت.
اجرای نوازندگان هم در نوع خودش بی نقص و زیبا بود. مهارت نوازندگان و خواننده گروه و تسلط ایشان بر کارشان مشهود بود.

تنها نکته منفی که در مورد این نمایش به نظر بنده میرسد، اهنگسازی یا انتخاب ملودی ها بود. انتظاری که از اجراهای این شکلی می رود این است که جذب و همراهی مخاطب در بازآفرینی حسی، اولین هدف موسیقی باشد که به نظر من نوع ملودی ها در انجام این کار موفق نبودند.
این به معنای ضعف اجرا نیست. اجرا بی نقص، ژوست و تمیز است. بلکه اساسا انتخاب ملودی ها بود که به نظرم بایستی با دقت بیشتری انجام میگرفت. میشد از ظرفیتهای آوازی در جاهای بیشتری از نمایش بهره جست. (چرا که هم آواز ایرانی قابلیت سینک شدن با سماع را به خوبی دارد و هم خواننده کار نشان داد علاوه بر اجرای تصنیف، مهارت اوازخوانی را هم به خوبی میداند). یکی دیگر از دلایلم این است که موسیقی میتوانست کمک بیشتری به تثبیت حسی که راوی در مخاطب ایجاد کرده بود بکند. مخاطب در جایی از نمایش بر حسب روایتی که راوی نقل میکند، قطره اشکی میچکاند و انتظار دارد که موسیقی چند ثانیه بعد، حال و هوای او را تثبیت کند و مجالی برای تفکر برای او ایجاد کند اما متأسفانه این اتفاق نمیافتد.


در پایان به همه عوامل اجرایی خسته نباشید میگم و امیدوارم موفق باشید.
و به سایر دوستان هم پیشنهاد میکنم چرا که به دیدنش می ارزد.