میلاد زندی زند لبت کجاست که دل چشم به راهت باشد...

بعد از ظهر سرد

و غرق در کلماتی که عاشقش کردند
که انتظار نشسته ، که باز برگردند
زنی که هر شبش یک بسته قرص و بیداریست
زنی که در بغل مرد خانه تکراری است
که خواست تا که ببیند و آهنین باشد
" که عاشقت شده بود تا تهش همین باشد "
که زنگ تلفن و یک زن که آنور گوشی است
و چاره ای که ندارد فقط فراموشی است
و چاره ای که ... دیدن ادامه ›› فقط بغض توی ظرفشوییست
و چاره ای که فقط تف به این زناشوییست
به خنده های مهیب " نَر " ی که در خانه است
به گوش های همیشه کری که در خانه است
به حرفهای فقط سکس مرد توی اتاق
به تخت سرد، به یک نوع درد توی اتاق
" زنی که شوق تنش را به یاد داشته است " *
زنی که توی گلو بغض و داد داشته است
" زنی که مثل خودش بود اگر کمی بد بود " *
زنی که مثل کسی نیست و نخواهد بود *
زنی که بهت زده ، فکر میکند شوخی است
زنی که جیغ کشید وقتی آنور گوشی است
زنی که سنگ نشد ، گریه کرد و عادت کرد
که بعد از آن به تمام زنان حسادت کرد

پازند:
بند های * دار متعلق به شاعر دیگری است.

" شعری برای سین "
و عشق چیز مهمی نیست
میان من و تو بودن ها
و عشق چیز مهمی نیست
پس ازدوباره سرودن ها
****
و عشق رخوت غمناکی
برای حادثه مرد است
برای سلف سوسیس-املت
برای رودهن سرد است
****
و عشق پوچی بعد از مرگ
درون بغض سراسیمه
درون حادثه ای از شمع
در اوج ... دیدن ادامه ›› حسرت آیینه
****
تو مثل پنجره ها خوبی
تو مثل برف پس از باران
تو مثل حجم بخاری گرم
تو دختری ز همین آبان
***
و اوج قرص مسکن باش
درون کوچه ی سر دردم
تویی که باعث این شعری
من آمدم به تو برگردم
#میلاد_زندی
#شعری_برای_سین

بباف شعر مرا لا به لای گیسویت
که باد شعر بخواند همیشه در مویت
مچاله کن غزلم را میان دستانت
درست یک قدم از قبل خط پایانت
که شعر مشتعل از اتفاق تنهاییست
که شعر مثل همین لرز های آواییست
تو شعر خوب منی در تب اسارت من
تو واژه های منی،عشق،عشق،عادت من
و خواستی که میان دهانه دردم
از ابتدای همین راه خانه برگردم
و در تمرکز این باد بی قرار و نسیم
خدا کند که همین روز ها بهم برسیم
{#}میلاد_زندی
{#}شعرناک
{#}شعری_برای_سین

تکانم بده
و بخوان
آن سوره همیشگی را
که در چشم های پریشانت
زمزمه میکردم
و در گام های موازی ات با بودنم
آه، تکانم بده
و بگو پدر
چقدر گریه کرده است؟
و این فروردین را به خواب من بیاور
که تمام خانواده برایم
همان سوره را...
و قافله ای باش
از لبخند های ... دیدن ادامه ›› دلتنگت
از حواشی دست هایت
من منتظرم...
برای با تو شدن
با تو نوشتن
از نو زیر باران ها
که کافه های شهر آن شب برای ما فرانسه...
و ما در انحنای شانه هایمان
دو بال برای پریدن بودیم
در دنیای همیشه
که نه امروز و نه فردا های تو خالی...
و من هنوز هم بغض های سر بسته ام را
از دیوار های گلی تنهایی ام می آوزیم
کمی بمان
کمی بیشتر
بگذار در رخوت این تنهایی
اشک هایم را مثل آن روز ها
یکبار دیگر از دیدگانت پنهان کرده باشم
#میلاد_زندی

غصه ها میخوری از درد، عزیزم خوبی؟
بانوی واژه برگرد! عزیزم!خوبی؟
شعر من غصه مضحک، غزلم غمگین است
شاعر از همه کس طرد، عزیزم خوبی؟
دختر دلبر یک خانه بی مهتابی
مرد بار آمده ای!مرد! عزیزم خوبی؟
#جاده_فرعی تو کوچه بن بستی شد
فاطمه! شاعر دلسرد! عزیزم خوبی؟
#میلاد_زندی
تقدیم به شاعر بانو فاطمه اختصاری

دوستان این فقط یک شعر است، یک شعر مهربان ،لطفا لطفا لطفا دیدگاه خاصی در رایطه با آن در نظر نگیرید

پالتوی چرم غم انگیز تنم را بردار
لقمه بغض درون دهنم را بردار
گوشه های لب من را بکشان با دستت
باعث ایهنمه غمگین شدنم را بردار
تکیه گاه تو منم، قلب تو با من خوب است
از شناسنامه من اسم زنم را بردار
توی هر پارک پر از گشت بغل کن من را
جسم دلخسته روی چمنم را بردار
من طنابی به بلندای تنم میبافم
تو بیا هرچه که ماند از بدنم را بردار
درد دارم اگر این شعر کمی غمگین است
واژه های بد بین سخنم را بردار
باز هم دست مرا توی دو دستت جمع کن
زنده ات میشوم امشب کفنم را بردار
#میلاد_زندی

من پشت میکروفون، پس جایی که داشتم
ترسیدم از قوای صدایی که داشتم
یکهو دلم گرفت صدایم شکسته شد
یکهو کشاندی ام ز هوایی که داشتم
با خود به جای خاطره از تو نوشتم و
با خود جلوی جمع کجایی که داشتم...
ناگه سرم بلند شد و شعری امد و
من با همان گرفته نوایی که داشتم
گفتم مرا به حال خودم نه، به او سپرد
یعنی رساندی ام به خدایی که داشتم...
میلاد زندی

کودک
پدر نامرد
درد امد دلت مادر بخندانیم؟
پدر یه تکه از دنیای ما کم داشت
پدر میخواست اما عشق مضحک بود
پدر میخواست اما
زندگی
در کوچه های بی خیابان خیس تر میشد
دلم میخواست او باشد ولی او رفت
پدر هم مرد
پدر هم مرد اما میشد از او قبل رفتن خواست خندیدن
پدر هم ... دیدن ادامه ›› مرد اما میشد از او قبل رفتن خواست دستش را
پدر هم...
میشد از او خواست برگردد
پدر اما نگاهش باز از دنیای تنهایی من
دنیای اندوهم
چقدر از کودکی هایم
غزل کم داشت
پدر را میشد از دنیا خود بیرون کشید و گفت
تورا اندازه ی اندوه های بی تو بودن دوستت دارم
میلاد زندی

به نامت عشق
قلب
اندوه ها
خالی
دهانت سرخ
چشمت فال
و دستت بی هوا.. خالی
نشستم شعر گفتم
خانه گفتم
پنجره
لبخند
نشستم اشک گفتم
انتظارت
کوچه ها خالی
هوا را خیس کردم
اسمان را ابر
دل را تنگ
تورا می خواستم
و درد از این رویای خوش
خالی…
میلاد زندی

" بد خیم "
نوشتن را از زمانی آموختم که بغض هایم را کسی جز خودم نفهمید
پس برای خود نوشتم
تصویر به تصویر
و تمام خاص و عام زندگیم را با کاغذ به هم پیچاندمو مچاله کردم
دفترم پر بود از من و من پر بودم از اندوه
نوشتم از آنجا که در هیاهوی کودکی ام صدای جیغ مادرم را زیر مشت های پدرم نشنیدم و نوجوانی ام را آنقدر دیر فهمیدم که تمام شد
کتاب نمیخواندم بجز واژه نامه هایی که املا های درست را یادم بدهد
یادم بدهد که غصه را قصه ننویسم و سَحَر را سِحر ندانم
قدم که کشیده تر ... دیدن ادامه ›› شد دستانم را گرفتم جلو چشمانم تا نبینم
قلبم را به عقلم گره زدم تا دل نبندم
لبهایم را به چشمهایم گره زدم تا به وقتش یا خیلی خوشحال باشم یا خیلی غمگین
میدانی احساس میکنم هرچه بزرگتر میشوم کودکانه تر میبارم، میخندم و ....
کاش زود باشد، زود
همان لحظه ای که آمدم و همه لحظه ای که خواهم رفت
میلاد زندی

واژه چینی بزرگ خواهم شد
بعد از آن لحظه که شکستم داد
مرگ یک اتفاق زیبا بود
آن زمانی که کار دستم داد

رفتنش ناگهان جهانم را
پشت یک اتفاق مضحک کشت
بعد از او من. خلاصه شد در حرص
بعد از او من خلاصه شد در مشت

کوچه کوچه قضاوتم میکرد
با قدم های سخت و سنگینش
دامنش دائما من را چرخاند
در ... دیدن ادامه ›› بلندای چین و واچینش

او تمامی این دو سالش را
صرف از من گذشتنش میکرد
کوچه ها صادق اند، تا این من
میشود بودن سگی ولگرد

کوچه ها فرق میکنند اینجا
در یکی تو عروسی ات بوده
در یکی غصه میخورم هر شب
گریه ام بی مناسبت بوده

مردم از درد من گریزان اند
دفترم را به آب خواهم داد
توی کوچه همیشه میخندم
سایه ات را که تاب خواهم داد
میلاد زندی