با خواندن برخی نظرات برای دیدن این نمایش تردید داشتم اما بنا به اعتمادی که به شخص آقای پاکدل (بر اساس کارهای قبلی شان) داشتم دیشب این نمایش با شکوه را دیدم
نمایش علاوه بر خسته کننده نبودن به نظرم سرگرم کننده هم هست و نسبت به کارهای قبلی آقای پاکدل در این نمایش شوخی های زیادی وجود دارد برای مثال شوخی هایی که با شاه و یا استالین می کنند.
بازی بازیگران متناسب با شخصیت مورد نظر هست هر چند بازی امیر کاوه آهنین جان به دلیل تعدد شخصیت های مورد نظر و اجرای خوب ایشان چشمگیرتر هست همچنین بازی خانم سوده شرحی فوق العاده است.
رادیو با بازی بهنام شرفی و کارکرد های چندگانه برای عصا از نکات جالب نمایش بود.
شکی نیست که آقای پاکدل با دریافت نظرات و انتقادات رفته رفته تغییراتی در نمایش ایجاد کرده است اما به هر حال نمایشی که این روزها اجرا می شود ارزش دیدن را دارد.

بیشتر از روی کنجکاوی این نمایش را رفتم
کتاب و فیلمش را دیده بودم کنجکاو بودم ببینم که آقای جلالی آن همه مطلب ، شخصیت و صحنه های مختلف را چگونه با دو بازیگر در صحنه و زمان محدود به نمایش در می آورد. انصافن در کار خودش موفق بود و من راضی از سالن بیرون آمدم .
اغلب مواردی که از کتاب دوست داشتم در نمایش به شکل خوبی ارائه شده بود.آقای خطیبی نیز بالاتر از حد انتظارم ظاهر شد تمرکز و تلاش ستودنی برای اجرای بهتر نقش مومو داشت.

نمایش خوبی بود
بازی سارا الله یاری،فریبا امینیان ،رضا پاپی،خسرو شهراز و مجید امیری به یاد ماندنی بود.
همانطور که دوستان هم گفتند خانم درخشان‌زاده بازی خوبی داشت اما مدام یرما را به یاد ما می آورد.
تاریکی اذیت کننده بود و من تعجب می کردم بازیگران چگونه مسیرشان را پیدا می کردند.
با این وجود کل کار حتمن ارزش دیدن دارد.

نمایشنامه ، کارگردانی و بازی اغلب بازیگران خوب بود.
بازی نوید محمدزاده آنقدر واقعی به نظر می رسید که گاهی می خواستم بروم آرامش کنم.
اجرای بهرام افشاری خیلی به نمایش کمک کرده بود.
از همه مهمتر تکانی ست که نمایش به تماشگر می دهد امیدوارم در روزمرگی های زندگی به فراموشی نسپاریم.

خسته کننده و نا امید کننده بود.
تاخیر نیم ساعته و نور نامناسب هم مزید بر علت شد.