به شبنمی می ماند آدمی و عمر چهل روایتش؛
به لحظه ی رؤیت نور؛
بر سطحِ سبزِ برگی می لغزد و بر زمین می چکد....
تا باری دیگر؛
و کِی ؟
وچگونه ؟
وکجا.... ؟



حسین پناهی عزیزم

از کتابِ:نمی دانم ها