به دوستانی که موفق نشدن تا امروز این فیلم رو ببیینن، پیشنهاد می‌کنم حتمن برن و ببیننش. ارزش یک ساعت تو صف ایستادن رو داره.
1. بر خلاف اکثر فیلم‌های ایرانی که فیلمنامه‌ی میانمایه یا ضعیفی دارند، تو این فیلم با یک فیلم‌نامه بسیار خوب مواجهیم با یه شکل روایی کاملن مدرن. در کل 8 اپیزوده که یه اتفاق، از منظر چند شخصیت اصلی روایت میشه.در هر یک از این روایت‌ها، گره‌هایی برای مخاطب گشوده میشه.
2. آغاز فیلم بسیار جذاب و قابل توجه. از یک طرف استفاده از مفهوم شبکه‌های اجتماعی، باعث شده این فیلم محبوب نسل جوان باشه و از طرف دیگه استفاده از ظرفیت‌های گرافیکی افترافکت، جلوه‌های بسیار خوبی به فیلم داده.
3. نقطه عطف اول فیلم، کاملن درست و به‌جاست، طوری که مخاطب رو مشتاق می‌کنه تا آخر فیلم، موضوع رو همراهی کنه. از طرفی به خاطر ریتم نسبتن تند، هرگز مخاطب دچار خستگی و کسالت نمیشه.
4. فیلم از نظر فرم و مسائل فنی، فیلم بسیار محترمیه. باید به عواملش، خصوصن فرشاد محمدی (مدیر فیلم‌برداری) تبریک گفت. دکوپاژ خوب و زوایای انتخاب شده برای دوربین، وقتی یک پلان از نظر دو شخصیت مختلف داره روایت میشه، قابل تامله.
5. پایان‌بندی فیلم می‌تونست بهتر باشه. ظاهرن قراره با یه پایان تارانتینویی همه‌مون غافلگیر بشیم ولی عملن این اتفاق نمیفته. کاش تو تدوین ... دیدن ادامه ›› فیلم برای اکران عمومی سکانس سقوط رو اول فیلم کمی پررنگش کنن تا بعد به صورت فلش‌بک، کل داستان روایت بشه. البته در طول فیلم به اندازه کافی غافلگیر میشیم. وقتی روای عوض میشه و می‌فهمیم موضوع چیز دیگه‌ای بوده، کاملن غافلگیر میشیم.
6. بازی‌ها، یا خوبن یا اونقدر خوب هستن که بگیم تو ذوق نمی‌زنن (از بدی). همه بازیگرای اصلی تقریبن به یه اندازه جلوی دوربین بودن. واسه همین بازی شاهکار نمی‌تونیم پیدا کنیم ولی بازی امیر جدیدی در نقش پیروز خیلی خوبه. تا حالا اسمش رو نشنیده بودم. صدا و فیزیک خوبش هم خیلی کمکش کرده برای درآوردن نقش.
7. موسیقی متن عالیه. تو صحنه‌های التهاب و تعلیق، به خوبی همراهی می‌کنه و با توجه به اینکه مخاطب اصلی نسل جوان هستند، خوب انتخاب و تنظیم شده. دستمریزاد داره کار آقای همایون‌فر.
8. سعی کردم یه جوری بنویسم که داستان فیلم لو نره. برید ببینید این فیلم رو و لذت ببرید. فقط تا آخر تیتراژ، سالن رو ترک نکنید. تیتراژ پایانی هم بسیار جذابه. مشخصه که زحمت زیادی کشیدن براش.