هیس دختران فریاد نمی زنند فیلمی به یاد ماندی از پوران درخشنده است.
فیلم، درامی واقعگرا و اجتماعیست. فیلم نامه نگاهی ضد مرد و کاملا فمینیستی دارد و به نظر من به نسبه فیلم نامه ی خوبی است ابتدا مخاطب را شکه می کند در ادامه داستان فیلم با ریتمی مناسب ادامه می یابد و پایان فیلم هم به نسبت خوب است. اما نگاه ضد مرد فیلم؛ فیلم در واقع جامعه ی مردانه و مردسالار را به نقد می کشد. همان طور که در فیلم می بینیم بدی از طرف مرد ها ساطع می شود، این مراد و نگهبان برج اند که از اعتماد مادران دختر ها سوءاستفاه می کنند، ‌این پدر شیرین و پدر دخترک است که به آنها بی توجهی می کنند البته مادرها هم به نوعی گناه کار اند اما گناه آنها هم اعتماد به مردهاست!
نگاه فمینیستی خانم درخشنده هم در فیلم نامه هم در کارگردانی، به مخاطب اجازه نمی دهد که شخصیت ها را موشکافی کرده و خود درباره ی آنها قضاوت کند که این از نگاه حرفه ای کاملا به دور است. مهمترین قانون نوشتن است که نویسنده حق ندارد در نوشتن داستان قضاوت کند.
انتخاب بازیگران، به خصوص طناز طباطبایی که بازی او بسیار سطح بالا، حرفه ای و هنرمندانه است و بابک حمیدیان به خوبی انجام گرفته.
انتخاب لوکیشن و طراحی صحنه به هیچ وجه قابل قبول نیست، به طوری که برای بیننده اصلا تصاویر مربوط به هشت سالگی شیرین باور پذیر نمی باشد. بیننده نمی تواند باور کند که زمان تقریبا بیست سال به عقب رفته. پلان تاب بازی شیرین،‌ پلان بازی شیرین با مراد و... بر این ادعای من گواهی می دهند.تنها چیز هایی که بیست سال پیش را تداعی می کند، پیکان مراد و دوربین قدیمی اوست.
نیت سازندگان فیلم قابل تحسین است. همان طور که در ابتدای نوشته ام ذکر کردم این فیلم، فیلم خوب و به یادمادنی ایی است، اما دقت در ریزکاری ها مانند انتخاب مناسب لوکیشن و... می توانست این فیلم را به یک شاهکار به یادماندی تبدیل کند.