آقای مهراد شوخی؟! به نظرم شما هم شوخی می فرمایید :)

آقای نصیری چیزی که من روی پرده دیدم، نه صفت "روان" رو میشد در وصفش استفاده کرد و نه صفت " قابل قبول" رو!!...به این توجیه که آقایان و خانم نابازیگر کی بودن و چی بودن و بنابراین "باید!!" نتیجه بگیریم که این بازی از عزیزان نابازیگر فیلم یعنی شاهکار کاری ندارم!...چون چیزی که من روی پرده دیدم، اصلا برام روان و قابل قبول و در نتیجه لذت بخش و خوشایند نبود!......به هر حال این احساس شخصی منه!...آدم برای احساسش که نمی تونه هر ثانیه توجیه کنه که ببین احساس عزیز! الان این آقایی که داستان رو روایت می کنن و انگار یک بچه کلاس ابتدایی داره انشا می خونه سر کلاس، نابازیگر هستن و تجربه ندارن و پس نباید این فن بیانشون بره روی مخت!!...

در مورد فن بیان می تونم شما رو ارجاع بدم به سینمای نئورالیسم ایتالیا. قصد مقایسه و سبک سازی برای فیلم نیست فقط می خوام بگم استفاده از نابازیگر برای ایجاد حس مستند چیز عجیب و غریبی نیست. روانی و قابل قبولی هم از اون دسته صفات غیر قابل تعریف هستند که کمیتی براشون وجود نداره و در نهایت فقط میشه گفت این نظر شماست و اون نظر من! قطعا می تونم از فیلم دفاع کنم اما فکر کنم بحث در مورد فیلم رو زیر پست خودتون ادامه بدم شاید بهتر باشه. ممنون مهراد جان