موسیقی متن عالی کریستف رضاعی اجازه نداد از فیلم فاصله بگیرم.
این فیلم با اینکه خودش حرفهای مهمی برای گفتن داشت اما به خاطر فضاش نیاز به یک موسیقی خوب داشت که داشت!
فیلم کلا به عربی بود (و بعضی جاها ترکی و ...) و زیرنویس داشت، اما حتی می شه گفت دیالوگ های خوبی هم داشت، دیالوگ هایی از آدم های واقعی که اسمشون فقط برای خودشون و تا شعاع چند متریشون اهمیت داره.
(حیف از قسمتی از اذهان ما که اسم بعضی به اصطلاح سلبرتی ها رو توش ذخیره کرده که میان جلوی دوربین و بهترین بازیشون زمانیه که تازه دارن به شخصیت روزمرشون نزدیک می شن.)ّ
هیجان: واقعا هیجان انگیزه دیدن فیلمی که توش هر آن ممکنه فیلم بردار آسیب ببینه و فیلم تموم شه (البته نمی دونم این از اون مستندها بود یا نه)
ندیدم "به وقت شام" رو اما اگه داستان سرگرم کنندگی فیلم و جنبه های هنری و جلوه های ویژه و ... رو در رده ی دوم یعنی بعد از "داشتن حرفی برای گفتن" قرار بدیم، بی شک "زنانی با گوشواره های باروتی" فیلم مهم تریه.
پوستر فیلم هم خوب طراحی شده.
تکرار: در این فیلم موسیقی متن به شدت موثر بود و کاملا موفق
توصیه: ببینید، حتی اگر در سینما کس دیگری جز شما نبود