خیلی خیلی فیلمو دوست داشتم. در حدی که وقتی تیتراژ اومد دلم میخواست تموم نمیشد یا اینکه بلافاصله از اول پلی میشد. واقعا بارها و بارها میشه دیدش و از هر لحظه اش نکته ای رو دریافت کرد. واقعا حیف نیست آدم این مناظر زیبا رو بر روی پرده سینما نبینه؟ البته اعتراف میکنم مناظر بسیار بسیار زیباتری رو در جای جای سرزمینمون دیدم اما آرامشی که سروش صحت از چشم اندازهای ماسال تو این فیلم بهمون میداد خاصترش کرده بود. و موسیقی عالی و این چنین با کیفیت. فیلم کاملا سفری به درون ذهن کارگردانه. کارگردانی که میدونی یک کتابخون (کتاب باز) حرفه ایه و مدام دنبال اینی که بدونی هر صحنه فیلم از کجا به فکرش رسیده.
و جمله کلیشه ای آخر: قدر لحظات و دوستیامونو بدونیم