آخ آخ آخ :))

از بین همه خاطره های سینما مال من عجیبه خیلی هم عجیبه اولین فیلمی که تو سینما دیدم قرمز بود و منم یک بچه 5-6 ساله بودم دلیلش هم این بود که مادر کشته مرده سینما بود ولی پدر متنفر از سینما من همه فیلم های دهه 70 رو با مادرم دیدم بدون اینکه سینما برام جذابیتی داشته باشه حتی وحشتناک هم بود به خاطر جیغ و دادی که توی فیلم های اونموقع میزدن. و تنها دلیل اینکه راضی میشدم با مادر به سینما برم این بود که تنغلات میخرید برام.اولین فیلمی که خودم رفتن به دیدنش قاعده تصادف بود اونم به پیشنهاد یکی از همکلاسی های دانشگاه. از اون موقع به بعد سینما برام خیلی جذاب شد. کلاس های دانشگاه رو میپیچوندیم با همکلاسی ها و به سینما میرفتیم. بیشتر برام فان بود سینما رفتن تا اینکه برم فیلمی رو با دقت ببینم (و البته یک حس یاغی گری هم تهش داشت که دارم مثلا از پدر نافرمانی میکنم چون اعتقاد داشت آدم هدفمند خودشو با سینما و اینجور چیز ها سرگرم نمیکنه و سینما رفتن یک کار ابزورده که آدم فقط دیوار رو که روش نور میندازن نگاه میکنه) همین باعث شد مادر از سینما زده بشه و منم یواشکی به سینما برم. اما چند سالیه که کنار اومده با فیلم تماشا کردن و تئاتر رفتن من. (در ضمن پدر هیچکدوم از اجراهای من رو هم تماشا نکرده??