سسیلی براون نقاشیه که دغدغه ش کاوش در اروتیسم و روابط و مسائل جنسیه . منتقدینِ سنتی اون رو نقاشی وقیح و بی هدف میدونن .
سسیلی اگرچه هنرمندی فیگوراتیو به حساب میاد اما به آرمانهای اکسپرسیونیسم انتزاعی مثل خودانگیختگی ، بیان شخصی و ... همچنان وفاداره .
میونِ پیچشهای رنگ و ریفها و تاشهای وحشیِ سسیلی به یک چهره ، حیوان ، اندامهای خصوصی ، معاشقه و ... برخورد میکنیم که ما رو یادِ گاستون ، دکونینگ و حتا دگا و از جدیدترها کراسنر میندازه . فرم در آثارِ براون مخاطب رو هیجان زده میکنه و دلیلش جابجاییِ مکرر و بی قرار بین حالتهای انتزاعی و فیگوراتیوه .
منتقدینِ مخالف براون معتقدن کنشهای زنانه در نقاشی برای دو دهه پیش جذاب و حتا حیاتی بود اما امروزه حرکتی سودجویانه ست تا فقط مخاطبِ عام رو تحت تاثیر قرار بده ، برای همین در تحلیل آثار براون ؛ کارهاش رو مصنوعی اما شهوت انگیز میدونن که با تمامِ اشوبها و هیجانات و درامِ پشتِ رنگها ، سازمان یافته و خسته کننده به نظر میرسن .
در کنارِ این صحبتها اما برخی هم بر این باورن که ابهاماتِ ناشی از بازیِ مداومِ او بین تصویر و انتزاع ، مخاطب رو با سوالاتِ فوری و آنی مواجه میکنه . سوالی که شاید این باشه که منِ مخاطبِ روبروی اثر ایستاده ؛ چگونه می تونم مسئولیت اونچه رو که فکر می کنم می بینم به عهده بگیرم ؟!!


پ.ن :
هنرمندان شناخته شده و بزرگ رو همه میشناسیم یا بواسطه ی رسانه ها یا کتب درسی و ...
دوست دارم گاهی از آرتیستهای بزرگ اما کمتر شناخته شده ( برای ایرانیها ) بنویسم تا شاید بهانه ای بشه برای سرچ و مطالعه و شناختِ بیشتر و در نهایت لذت بردن از اونها و آثارشون .