همـدم من در ایـن قفس،
حضرت دوست، است و بس
لــب بــــــه لبــم گــذارد و
می دمــــد او مــرا نفـــس
هیـــچ نخواهمی جـز او
مونس و خان و مان و کس
تا کـه کسی چو او مـــرا
می دهد این چنین نفس
کی ز قفس برون روم؟
کام من است این قفس
پر بگشـــایمی فقــط
بـر سر کـــوی او و بس
در ره وصـل و دیدنش
پا نکشم ز خار و خس
جز نه به اذن حضـرتش
پا ننهم نــه پیش و پس
----------------------------
الف.عارف