درود فراوان، من به این نمایش ۴.۵ میدم از ۵
امیدوارم که گروه همینقدر پرشور و عالی مسیرشون رو پرقدرت ادامه بدن. با این که به سانس دوم نمایش رسیدم و سانس اول یک ساعت پیش تموم شده بود و با یک اجرای سنگین فیزیکی روبه‌رو بودیم، ولی گروه و اقای رامین علیزاده که نویسنده کارگردان اثر هم بودن از پسش بر اومدن و آمادگی بدنی بالایی داشتن. هماهنگی و دقت توی حرکات یکدست گروهی واقعا خوب بود. چیزی که جالب توجه هست اینه که گمان می کنم بیشتر اعضای گروه ۲۰ نفره تو بازه ۱۷ تا ۲۲ سال بوده باشن و این که از شهر خمین اراک چنین گروه بزرگ، جوون و کاردرستی شکل گرفته خیلی ارزشمنده. جدای از حرکات بدنی زیبا، تسلط بازیگر ها روی مونولوگ های سختی که می گفتن به چشم میومد. طراحی لباس جالبی داشتن و اون دستمال پارچه ای که به سمت چپ شلوار دوخته شده بود هم در عین سادگی، زیبایی لباس رو بیشتر کرده بود. من متاسفانه جاهای زیادی از نمایش رو متوجه نشدم و گمان می کنم که از اون جنس نمایش هاییه که برای بیشتر فهمیدنش نیاز به دوباره دیدن نمایش هست. یه پیشنهادی که به جناب علیزاده دارم، اینه که از یه جایی به بعد، روند یکی در میون بودن حرکات بدنی گروهی و مونولوگی که یکی از اعضا میگه شاید تکراری و قابل حدس بشه و برای جلب تمرکز تماشاگر نیاز به غافلگیری یا یه تغییر در نحوه روایت کردن یا خود روایت به وجود بیاد. البته که من مخاطب حرفه ای و با دانش عمیق از تئاتر نیستم و به عنوان یه مخاطب نیمه حرفه ای اونقدر حق اظهار نظر یا نقد ندارم.
در کل که امیدوارم باز هم توی تهران اجرا برن و این دفعه بتونم به همراه دوستام به تماشای اجراشون بشینم. دم همشون گرم