فیلمی دوست داشتنی از رضا عطاران که فکر می کنم با نزدیک شدن به روزهای پایانی جشنواره و مقایسه آن با سایر فیلمها محبوبیتش بیشتر خواهد شد.
کلا کمدی های عطاران زیاد داستان محور نیست و بیشتر مبتنی بر موقعیت است. بنابراین شاید بعضی دوستان به روال منطقی داستان ایراداتی داشته باشند، و لی برای من به شخصه مهم این بود که با رضایت از سالن سینما خارج شدم، احساس نکردم به شعورم توهین شده، تصاویر بکری از فرانسه و کن و جشنواره دیدم و البته لحظات خوشی را تجربه کردم!!
اینکه یک بازیگر به تنهایی بتواند بار کل فیلم را به دوش بکشد و در این راه نیز موفق باشد به نظرم کمتر پیش می آید و عطاران با این فیلم نشان داد که توانایی انجام این کار را دارد.