(1)دلم چقدر بهانه دارد و اندوه...
من ، صدای نبض خود را می شنوم،
بر گلوگاهی پر فریاد.
در تکاپویی سخت ، پی روزنی می گردم
نه در
نه پنجره
نه دریچه
فقط یک روزن!
برای تنفس ، برای رهایی ، برای رمیدن ، برای رسیدن...
(2) من میان رنگها گمشده ام، میان نقش ها ، میان آوارها
(3)لحظه ای بر ... دیدن ادامه ›› شن های سپید و شیری ساحل دور ، شانه به شانه موج های کوتاه وبلند می دوم
و برای موج سوارانی که چون برگهای رقصان در آهنگ باد بر بال امواج بالا و پایین می روند ،
دست تکان می دهم
و به آفتاب شرقی نیمروز که بر فراز افق ایستاده می نگرم...
(4) حالا بر سنگفرش کهنه یک پارک قدیمی و پر برف نفسهای غبارآلودی را که هر لحظه جلوتر می دوند، می شمارم ...
بچه ها را مینگرم که چه شاداب و سرخوش ،
با شور و حرارت کودکانه شان
سوز و سرما را زیر گامها آب می کنند!

گونه های گلگون بچه ها،
صدای شادی و خنده
و ناگهان،
چشمم به گنجشکی می افتد که سخت مشغول خود تکانی ست،
تا قطره های برفاب فروریخته بر سرش را بتکاند و پایین بریزد.
(5)بوی خوش نمناکی جنگل ! نمباد جنگلی !
درختان بلند ، زیر سایه بان مهربان برگها و شاخه ها
سکوت !
سکوت !
سکوت!
و حالا چشمان درشت و کنجکاو سنجابی گردو به دست
که دزدانه ، از فراز شاخه های درختی که نمیدانم اسمش چیست ، نگاهم می کند.
و نگاه نگران مرغ عشقی فیروزه رنگ
در انتظار جفتی که گویی دیر کرده است!
(6)و اکنون دوباره این منم ،
و یک اتاق سرد ، پر از سایه روشن های تکراری
میز کوچک گردویی،
فنجان شیری رنگ قدیمی
که بوی نسکافه می دهد. با نقش بی روح برگی سبز
که انگار سالهاست بر دیواره آن خشکش زده!
خطوط افقی و راه راه صفحه دفتر
که حالا دیگر نیمه بالاییش سپید نیست
و
قلمی که میان انگشان من ، عمری ست خوش نشسته!
چند کتاب در هم و برهم
ساعتی که سه عقربه اش در بی نظمی شگفتی
میخکوب و مبهوت به من چشم دوخته اند!
قلمدان گل و مرغ خاتم
و
دو نگاه!
آه ، دو نگاه!
دو نگاه با لبخندی محو و پریده رنگ
زندانی تصویر انتظار!
و حالا باز دوباره این منم
و دیگر هیچ!