احسان یزدان پناه Dance theater

یادداشتی بر نمایش تارتف
اغلب تصور می‌شود وابستگی به زمان در یک نمایش نوعی کاستی محسوب می‌شود یا حداقل آنکه نمایشی که در دل روایت خود فرا زمان است بسیار ویژگی مثبتی دارد اما کوروش‌نیا در تارتف این وابستگی به زمان را به نکته‌ای مثبت تبدیل می‌کند البته با نعلی وارونه که در دل روایت تاریخی وجود دارد، همانطور که مشروطه بانو می‌گوید: "یه روز می‌گین نپوش، یه روز می‌گین بپوش..." بنابراین زمان مانعی برای ارتباط با مخاطب در این اثر نمی‌گردد بلکه درک صحیح از رویداد تاریخی و درک صحیح‌‌تر از شرایط و دغدغه امروزی این وابستگی به زمان را در دل روایت هضم می‌کند...
کارگردان بسیار ساده و بی‌هیچ یک از تمهیدات پیچیده، خود را به خوبی بر پایه‌های استوار متن تکیه می‌دهد و با تمام وجود به هدایت صحیح بازیگر می‌پردازد... آری وقتی آنچه بهترین است در خلوت به دست آمده دیگر دست و پا زدن در فرم اجرا معنا ندارد...
بازیگران به خوبی از توانایی و استعداد خود در درک شخصیت بهره بردند و اجرایی روان و دقیق به نمایش گذاشتند...
تارتف به ظاهر از دیروز می‌گوید اما داغ امروز را فریاد می‌زند و شاید داغ دیروز تا امروز را که بر دل، ذهن و روح انسان ایرانی باقی مانده است...