تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
بلک باکس ایران مال
تماشاخانه طهران
خانه نمایش دانیلز پیتر مولوائر؛ ترکیب ترومپت و موسیقی نایت‌کلاب‌ها
نویسنده: مازیار عطاریه
آلبوم‌هایی که توسط کمپانی ای‌سی‌ام تولید می‌شوند، معمولاً شکل خاصی از جَز، موسیقی ملل یا موسیقی کلاسیک هستند و آلبوم‌هایی متفاوت با این‌ها کمتر در بین آن‌ها دیده می‌شود. شاید یکی از ناهمخوان‌ترین این آلبوم‌ها، آلبوم Khmer از نیلز پیتر مولوائر باشد.
نیلز پیتر مولوائر (Nils Petter Molvær)، ترومپت‌نواز نروژی، در سال ۱۹۶۰ در جزیرهٔ سولا متولد شد و در ۱۹سالگی برای حضور در کنسرواتوار رودنهایم به این شهر رفت. او به همراه گروه Masqualero، آغاز به همکاری با کمپانی ای‌سی‌ام و در سال ۱۹۹۸ نیز اولین آلبوم خود را با همین لیبل منتشر کرد.
آلبوم Khmer که موفقیت بسیاری در اروپا و آمریکا داشت، ترکیبی از اصوات موسیقی امبینت، هاوس و درام‌اندبیس با نوای ترومپت مولوائر بود. به جز سمپل‌های دیجیتال، استفاده از درام با تمپوی پایین از دیگر مشخصات این آلبوم است. صدای ترومپت مولوائر شاید به اندازهٔ صدای ترومپت آرو هنریکسن خاص و خش‌دار نباشد، اما لحنی منحصر به خود دارد که به راحتی حس‌هایی مانند حس غم را به شنونده منتقل می‌کند.
مولوائر در سال ۲۰۰۱، آلبوم Solid Ether را نیز با همکاری ای‌سی‌ام منتشر کرد. این آلبوم که به نوعی ادامهٔ راه Khmer بود، شاید کمی کمتر مورد توجه قرار گرفت، اما از آن نیز به عنوان یکی از عوامل استقبال از نوعی موسیقی یاد می‌شود که در آن تلاش برای تمیز دادن مرزهای موسیقی الکترونیک و جَز بیش از پیش دشوار می‌شود؛ موسیقی‌ای که جَز (اگر بشود آن را جَز خواند) را به کلوب‌های زیرزمینی و فضاهای بسیار شلوغ آن‌ها برده است.
آلبوم بعدی مولوائر، یعنی NP3، یک سال بعد توسط کمپانی Emracy منتشر شد. بزرگ‌ترین تفاوت این اثر پررنگ‌تر شدن المان‌های هاوس و کمرنگ شدن نقش ترومپت بود، تا حدی که در بسیاری از لحظات ترومپت تنها در حد فضاسازی عمل می‌کند.
فعالیت‌های او با آلبوم‌ها و ریمیکس‌های دیگر ادامه یافت، اما آلبوم Hamada که در سال ۲۰۰۹ توسط کمپانی Thirsty Ear منتشر شد، بار دیگر تغییر مسیری از سوی بود. این آلبوم نیز مانند دیگر آثار او با همکاری اوینید آئارست گیتاریست، آدون ارلِین بیسیست و یان بنگ پروگرمر/سمپلر ضبط شده است. از نکات قابل توجه این آلبوم، زمینی‌تر بودن صدای ترومپت و شنیده شدن صداهای زائد طبیعی از آن است. همچنین قطعات مختلف این آلبوم دارای تنوع هستند؛ برخی از آن‌ها کاملاً مشابه یک اثر الکترونیک کامل و بعضی دیگر از آن‌ها مشابه یک قطعهٔ امبینت با محوریت ترومپت هستند.
همکاری مولوائر با Thirsty Ear در آلبوم Baboon Moon (آخرین آلبوم او تا به امروز) در سال ۲۰۱۱ ادامه یافت. در این آلبوم نیز صدای دیگری از ترومپت مولوائر می‌شنویم و با جمع‌بندی تمام قطعات او می‌توان با اطمینان گفت که با وجود وفاداری کلی این هنرمند به سبک کاری خود، هیچ دو اثر «کاملاً مشابه» بین آثار او وجود ندارند و هر کدام از آن‌ها شنوندهٔ تجربهٔ جدیدی از جنس صدا، ترکیب ادوات موسیقی و میزان تنوع هستیم.
2مایلز دیویس را پدر ژانرهایی مانند اسیدجَز می‌خوانند، اما نباید نقش نیلز پیتر مولوائر را نیز در محبوب شدن ترکیب جَز و ژانرهایی مانند موسیقی الکترونیک و هاوس فراموش کرد؛ ترکیبی که مرزهای موسیقی موسوم به جَز را جابه‌جا کرده و حس‌های جدیدی وارد این دسته از موسیقی کرده است.
منبع: دراب
خبر‌های همسو
