نمایشگاه›دو حضور

روزهای تعطیل گالری: پنجشنبه ها

نخستین آشنایی من با مریم و مرجان به عنوان دانشجو در دانشکده ملی هنر لاهور بود.
با توجه به هویت ایرانی خود، آنها علاقه وافری به تاریخ، هنر، ارتباط آن با زمان حال و آمیختن آن با فرهنگ و هنر در پاکستان ابراز کردند.
سابقه و رابطه فرهنگی مشترک بین این دو کشور از دیرباز تا به امروز به خوبی نمایان است. از جمله این روابط، زبان فارسی می‌باشد که در شبه قاره زبان درباری پادشاهان گورکانی بوده است.
این ارتباط عمیق فرهنگی، راهگشایی بود برای هنر، خصوصاً هنر مینیاتور و معماری ایرانی که شهرت جهانی دارد.
مریم و مرجان با به کار گرفتن تکنیک‌های منحصر به فرد، این زبان را در فرم هنر معاصر بیان کرده اند.
مریم در رشته مینیاتور گورکانی، هنری که تا به امروز در پاکستان زنده است آموزش دیده. او نگاه معاصر خود را در زبان کلاسیک مینیاتور بیان می‌کند. 
موقعیت جغرافیایی و معماری دانشکده ملی هنر که در مینیاتور او دیده می‌شود به دوران استعماری (شبه قاره) تعلق دارد. او با نگرشی نو و پویا، جزییات دقیق آن را در مینیاتور خود گنجانیده. در این آثار حس سرزندگی و خوشبینی نسبت به آینده به تصویر کشیده شده که جسورانه در حال تکامل است. 
از طرفی مرجان به بُعد دیگری از گذشته می‌نگرد: فرش ایرانی مشهور. 
بافتن فرش مستلزم زمان، رنج و سختی فراوان است. این کالای یکتا در ایران به کمال خود رسیده و مناطق زیادی از جمله افغانستان و پاکستان را تحت تأثیر قرار داده که یکی از شناخته شده ترین دستاورد تمدن ایرانی میباشد.
بدین سان به تصویر کشیدن فرش‌های کهنه و نخ‌نما توسط او نمایانگر گسستگی و سرکشی دنیای مدرن است که ما امروزه خود را در آن می‌یابیم. 
پس همانند دو قطب (یینگ-یانگ) مریم و مرجان با به کار گیری نماد گرایی تمدن به آینده‌ای نه چندان مطمین، در عین حال هیجان‌انگیز اشاره می‌کنند که البته حقیقت جهان هستی ما نیز در این باره است -وجود تناقض‌ها.
نویسنده: عزیز سهیل، کیورتور مستقل در پاکستان

افتتاحیه: ساعت ۱۶ الی ۲۰