محمد اعلمی:
«کدو زری» تلفیقی از نمایش عروسکی و بازی است

نمایش کدو زری به کارگردانی محمد اعلمی و بازی فروزان بهرامپور، سلمان فرخنده، محمد لقمانیان، علی اعتصامی فر و مینا رمضانی دور تازه اجراهای خود را در خانه هنرمندان آغاز کرده است. این نمایش مهرماه در فرهنگسرای نیاوران روی صحنه رفته بود.

محمد اعلمی کارگردان نمایش کدوزری درباره ی شکل گیری نمایشنامه ی این اثر به خبرنگار تئاتر شبستان گفت: چند سال پیش مرضیه برومند چند طرح نمایشی برگرفته از افسانه های ایرانی را پیشنهاد کرد که قرار بود بر این اساس، مجموعه تلویزیونی افسانه های ایرانی ساخته شود. وقتی به دلایلی خانم برومند نخواست آن کار را انجام بدهد، من نمایش «نمکی» را انتخاب کردم اما به اجرا نرسید. سال گذشته که ایشان دبیر جشنواره مبارک بودند به من پیشنهاد دادند که کاری انجام بدهم، من گفتم چه نمایشنامه ای و ایشان قصه دختر کدو را پیشنهاد داد.

استاد دانشگاه سوره ادامه داد: بنا به پیشنهاد خانم برومند من طرح کارگردانی ام ... دیدن ادامه ›› را روی کاغذ پیاده کردم و بعد خانم ها راضیه برومند و گیتی مرتضوی نمایشنامه را نوشتند. طرح من این بود که می خواستم کار از یک دوره گردی آغاز شود و اتفاقات نمایش همه در گاری رخ بدهد و دوباره جمع شود، چیزی شبیه صندوق عروسک گردانی. وقتی قصه کم کم شکل گرفت، با مرضیه برومند اصلاحاتی روی آن انجام دادیم و به نمایش فعلی رسیدیم.

وی همچنین درباره طراحی صحنه توضیح داد: ایده ی کلی من برای طراحی صحنه، ساخت یک گاری شبیه گاری های تهران قدیم بود که خانه، تنور و همه ملزومات صحنه در آن باشد. چیزی که بتوان به راحتی آن را باز و بسته کرد. این ایده ی کلی را با علی اعلمی در میان گذاشتم و وی، طراحی مکانیکی و اجرای آن را انجام داد.

محمد اعلمی درباره شیوه کارگردانی اثرش که ترکیبی از بازی زنده و عروسکی است، گفت: این شیوه به دلیل علاقه ی من به بازیگری است. گرایش تحصیلی من در دانشگاه بازیگری بود و حتی عنوان پایان نامه ام را «شاخص های اساسی بازیگری و بازی دهندگی عروسکی» انتخاب کرده بودم. معتقدم که همیشه بهترین بازی دهندگان عروسک کسانی هستند که بازیگران خوبی بوده اند. بر اساس همین ایده، همیشه در کارهای من بازی دهنده، بازیگرم هست و من فاصله ای میان این دو نمی بینم. هر دو در واقع یک عمل را انجام می دهند اما با تفاوت تکنیکی، یکی از بدنش استفاده می کند و دیگری از عروسک.

سرپرست عروسک گردانان فیلم سینمایی شهر موشها افزود: خواستیم بازی دهنده ی عروسک همزمان بازیگری کند. یعنی علاوه بر عروسک گردانی، حسِ نقش را هم در چهره اش داشته باشد. این شیوه به تماشاگر حق انتخاب می دهد که لحظاتی عروسک را ببیند و لحظاتی بازیگر را. حتی وقتی که صحنه ای با عروسک اتفاق میفتد، شبیه آن با بازیگر هم نمایش داده می شود.

اعلمی با بیان اینکه ما روی چیزی تاکید نکردیم تا تماشاگر محدود نشود، گفت: در هیچ جای نمایش نور موضعی یا تاکیدی نداریم تا تماشاگر در انتخاب لحظه ها آزادانه عمل کند. هیچ کدام از اتفاقات نمایش هم جدای از قصه اصلی نیستند و تمام رویداد نمایش در جهت داستان است.

«کدو زری» تا یازدهم دی ماه، هرشب ساعت 19:30 در سالن استاد انتظامی خانه هنرمندان روی صحنه می رود.

http://shabestan.ir/detail/News/509299

به بهانه اجرای نمایش «میشه یه کم منتظرم بمونی؟»/
منتظرم نمان عزیزم...

انتظار برای فرجامِ این درلحظه ایستادن، چیزی است که کاراکتر نمایش را درگیر خود کرده تا جایی که زن انتظار را ترجیح بدهد و آهنگ رفتن به سویی کند که زندگی اش درگیر چشم داشت و چشم براهی نباشد.

http://shabestan.ir/detail/News/504925

مهرداد کوروش نیا در گفت و گو با شبستان:
جنگ خودش را به من تحمیل می کند/ فکر می کنیم حرف جدی را باید عبوس بگوییم

نشست بررسی تئاتر «مونس» با حضور مهرداد کوروش نیا نویسنده و کارگردان، تینا بخشی بازیگر و طراح گریم و آزاده بخشی برنامه ریز این اثر نمایشی، در خبرگزاری شبستان برگزار شد.

مشروح این نشست را در شبستان بخوانید.
http://shabestan.ir/detail/News/505707

مصاحبه با مارال مومنی و لیلا جعفری کارگردانان نمایش «کارور سینه»
مردان قربانی خشونت علیه زنان می شوند

مارال مومنی نویسنده ی «کارور سینه» درباره ی داستان این نمایش به خبرنگار تئاتر شبستان گفت: کارور سینه ماجرای مردی است که بعد از ورود به یک خیاط خانه اذعان می کند همسرم می خواهد مرا بکشد. با روایت او از همسرش که گویا بدنبال خواستِ تغییری در زندگی خود با مخالفت مرد مواجه شده است، دو مردِ دیگر نیز هر کدام داستانِ یک زن را بازگو می کنند.

این دانش آموخته ادبیات نمایشی ادامه داد: آن دو نفر از خشونتی که پدرانِ شان به مادرشان تحمیل کرده اند حرف می زنند و اینکه چطور شاهد ظلمی بوده اند که نمی توانستند مانع از وقوعِ ... دیدن ادامه ›› آن شوند.

وی با بیان اینکه فضای نمایش رئالیسم است اما گاهی به سمت فضای غیر واقعی می رود، تاکید کرد: سعی کردم نمایشنامه ام نقدی بر نظام مرد سالاری باشد. اگرچه مرد سالاری امروز به دلیلِ آگاهی بیشتر افراد و شرایط خاصِ اجتماعی کمتر به چشم می آید و بیشتر از آن به معنای تبعیضِ جنسیتی یاد می شود.

مومنی با بیانِ اینکه اسم نمایش اصطلاحی در خیاطی است، افزود: تبعیض علیه زنان، بخشی از دغدغه های اجتماعی من است چرا که معتقدم تبعات وقوعِ خشونت درباره نیمی از جامعه که زن ها هستند، نیم دیگر را که خودِ مردها باشند نیز قربانی می کند.

وی درباره کارگردانی مشترک با لیلا جعفری نیز گفت: هر دوی ما درباره موضوع متن دغدغه ی مشترک داشتیم که این حس را در من ایجاد کرد که شاید آنچه در ذهن من است با همراهی خانم جعفری و ایده های او، به اجرای کامل تری منجر شود.

تاکید بر فضای سردِ اجرا/ برای اثرگذاری حرفِ نمایش، چهل دقیقه کافی است
لیلا جعفری دیگر کارگردان این نمایش نیز درباره همکاری با مارال مومنی توضیح داد: نگاه زنانه ای که در نمایشنامه وجود دارد، نفطه تفاهم من با خانم مومنی است. بعلاوه این که بازیگرانِ مرد نمایش داستان زنانه ای را روایت می کنند برای من جذابیت دارد.

وی با بیان اینکه متن رئال است اما رگه هایی از سورئال دارد، گفت: نمایش بازیگر زن ندارد اما گاه گاهی فضاهای زنانه درآن دیده می شود. مثل تصاویری از یک زن که با ویدیو پروجکشن پخش می کنیم و یا پارچه بنفشی که آن را نمادی از یک زن دیدیم.

جعفری که دارای مدرک کارشناسی ارشد رشته کارگردانی تئاتر از دانشگاه هنر و معماری است درباره فضای نمایش افزود: فضای کار، کاملاً سرد است و خواسته ما بود که فضایی سرد و نامید کننده داشته باشیم. بنابر این تمام رنگ ها تیره هستند و برای لباس ها رنگ های مرده در نظر گرفته ایم.

وی با بیان اینکه کارور سینه داستان مردانی است که به نوعی قربانی شرایط جامعه شده اند، درباره مدت زمان اجرا نیز گفت: نمی خواستیم زمانِ اجرا بیشتر از این بشود، چون احساس کردیم برای تاثیرگذاری حرفی که می خواهیم بزنیم همین چهل دقیقه کافی است.

کارور سینه با بازی رضا افشار، بنیامین بخشی زاده و حسین قاسمی تا سیزدهم آذر ماه در تماشاخانه استاد جمشید مشایخی به روی صحنه می رود.

http://shabestan.ir/detail/News/503049

کارگردان نمایش «اسایلِم» در گفت و گو با شبستان:
«اسایلم» حتی برای خودم داستان مشخصی ندارد/ نخستین اجرا در کارگاه دکور بنیاد رودکی

احسان شایان فرد نویسنده، طراح و کارگردان «اسایلِم» به خبرنگار تئاتر شبستان گفت: این نمایش را که دو سال قبل در هفدهمین جشنواره دانشجویی اجرا شده، یک زبانِ طراحی شده دارد که معنای مشخصی ندارد، این زبان ساختگی است که قبل تر از این در اجرای نمایش «فورتی» از آن استفاده کرده بودم و به نوعی دیگر آن تجربه زبانی را ادامه می دهم.

وی درباره شکل اجرایی اثرش توضیح داد: فُرم اجرایی نمایش، پنج صحنه است که به ظاهر تکرار می شوند اما در جزییات کاملاً با هم متفاوتند و ما یک تکرار صرف نمی بینیم. یعنی از جایی این تکرار وارد یک چرخه زندگی وار می شود. شکل و شمایل این روایت به گونه ای است که تقریباً هیچ چیزی قطعی نیست و تلاش می کنیم ذهن تماشاگر داستان را بسازد. پس ممکن است هر کسی نسبت به کسی که کنارش نشسته برداشت متفاوتی در جزییات قصه و روایت داشته باشد.

شایان فرد افزود: ... دیدن ادامه ›› به نوعی در کارگردانی تلاش ما این بوده که سعی کنیم فضایی بسازیم، چیدمانی از اشیاء صحنه، صدا و حضور بازیگر و فضاسازی با دکور که بتوانیم با مخاطب ارتباط برقرار کنیم. در روند تمرین من از اینکه به بازیگران بگویم اینجا بایستد و این دیالوگ را بگویید دوری کردم تا بازیگران من که اکثراً دانشجویان دانشکده سینما تئاتر هستند آزادانه تر بتوانند شخصیت خود را بازسازی کنند. در اجرای عمومی اسایلم می کوشیم که اجرای متفاوتِ خودمان را به تماشاگر ارایه کنیم و ادای گروه های دیگر را در نیاوریم. اجرایی دانشجویی که تلاش عجیب و غریبی برای جذبِ تماشاگر نمی کند و ویژگی های خاصِ خود را دارد. امیدوارم کسانی که باید اجرا را ببینند و اگر نظر، نقد و پیشنهادی دارند به ما ارایه کنند.

دانشجوی دانشکده سنما تئاتر با بیان اینکه اسایلِم قصه مشخصی ندارد گفت: اساساً من نمی توانم قصه نمایش را تعریف کنم، چرا که قصه به برداشت هر تماشاگر بستگی دارد. در واقع هر تماشاگر بر اساس جزییات اجرا قصه نمایش را در ذهن خود می سازد و در این شیوه قصه درست تری وجود ندارد به این معنی که دریافت شما از قصه نمایش درست تر از دریافت بغل دستی تان نیست. البته نشانه هایی از یک محیط سرد روان پریش گونه در اجرا هست که در تصویر سازی ذهنی کمک کند اما داستان در حقیقت جایی به جز ذهن تماشاگر شکل نمی بندد. چرا که همانگونه که زبانِ دیالوگ ها را دقیق نمی فهمید، دقیقاً هم معلوم نیست که چه چیزی می بینید!

وی در پاسخ به این سوال که به هر حال در ذهن شما چیزی وجود دارد که نمایش را نوشته و طراحی کرده اید نیز گفت: شیوه اجرایی من که از نمایش «فورتی» شروع شد، در واقع چیزی پنهانی میانِ خودش و تماشاگر دارد که این چیزِ ناشناس نهفته دقیقاً بین من و اجرا هم وجود دارد. یعنی من اجرایی را نوشته ام و برای آن زبانی طراحی کرده ام که حتی مفهوم آن را بازیگران هم نمی دانند تا این رابطه پنهان بین تماشاگر و اجرا میان من و بازیگرانم هم وجود داشته باشد. در واقع مفهومِ دیالوگ ها را هم به برداشت بازیگرانم واگذاشته ام. خود من هم چیز دقیقی نسبت به داستان ندارم و اگر هم داشتم ترجیح می دادم درباره آن صحبت نکنم چون همه تلاشم را کرده ام تا هیچ چیز قطعی وجود نداشته باشد. ما کلام فارسی را گرفته ایم ولی کوشیده ایم که حضور زبان احساس شود. پس آنچه که می شنوید اصوات و آوای صرف نیست، در واقع تلاشی است که قراردادی در لحظه با تماشاگر بگذارد و خودش را در غالب یک زبان هر چند جعلی به تماشاگر بقبولاند. به نوعی زبانی است که شاخصه آن فریبندگی است. این ویژگی در فورتی پررنگ تر از اجرای فعلی هم بود چون اسایلم به لحاظ اجرایی فعال تر از نمایش قبلی است.

کارگردان نمایش فروتی درباره اجرا در کارگاه دکور بنیاد رودکی نیز گفت: از دو سال قبل که اسایلِم را در جشنواره دانشجویی اجرا کردیم دنبال جایی برای اجرا بودیم که شرایط آن پیش نمی آمد. فکر کردیم باید سوله ای پیدا کنیم که شرایط عجیب و غریب برخی سالن ها دامن گیرمان نباشد تا اینکه کارگاه دکور را در زمان تمرین یکی از گروه های نمایشی دیدم و ایده اجرا در آن را با مدیران درمیان گذاشتم.

شایان فرد با بیان اینکه درخواست اجرای او در ابتدا با توجه به عدم امکانات لازم سالن با مخالفت مواجه می شده ادامه داد: پیگیری ما با همراهیِ رضا دادویی رفته رفته به نتیجه رسید. هرچند امکاناتی برای اجرا وجود نداشت اما به لحاظ فضای سرد معماری بنا به فضا سازی مورد نظر ما در اجرا نزدیک بود.

این کارگردان جوان که امکاناتی نظیر جایگاه تماشاگران و سیستم صوتی را به طور موقت در سالن ایجاد کرده، ادامه داد: اجرا در این سالن کار آسانی نبود. هزینه سنگینی که برای آماده شدن کارگاه دکور برای اجرای نمایش پرداختیم ممکن است از گیشه هم به ما بر نگردد اما بهرحال ما اولین گروهی بودیم که با همین امکانات محدود نمایش مان را در این فضا اجرا کردیم.

شایان فرد درباره اینکه چقدر احتمال می رود کارگاه دکور بنیاد رودکی پس از این به اجراهای دیگر نیز اختصاص یابد، توضیح داد: ممکن است این اتفاق بیفتد اما نباید آنجا را سالن کاملی برای اجرا دید. در واقع کارگاه دکور برای اجرای ما تقریباً به سالن تبدیل شده چرا که شکل و شمایل آن با اجرای اسایلم همسو است. ما تغییری در سالن ایجاد نکرده ایم و تنها جایگاه تماشاگران را روی داربست اجاره ای ایجاد کرده ایم که پس از اجرای ما از سالن برچیده می شود.

وی در پایان با بیان اینکه احتمال دارد بنیاد رودکی اقداماتی برای تامین شرایط اجر در کارگاه دکور فراهم کند، گفت: اجرای ما برای همکاران بنیاد رودکی عجیب بود. به هر حال کسی باورش نمی شد که با همه نقص هایی که وجود داشت بتوانیم نمایش خود را اجرا ببریم اما این اتفاق با همت گروه افتاد. خیلی ها مخالف اجرای ما بودند و نمی خواستند در آن فضا نمایشی اجرا شود اما خوشحالیم که شد.

در نمایش «اسایلم» پریناز احاطه‌دارشاد، جواد اسفندیاری، حمیدرضا جمشیدی، مرتضی زارعی، حسین سپهرنژاد، نیلوفر شایانی، جاوید قائم ‌مقامی، امیر کریم زاده، سحر محمدی، ابراهیم ناییج، عرفان نظریان‌پور و تینا یونس‌تبار بازی می کنند.

همچنین محمد شیرین‌‌زاده (دستیار کارگردان و مدیر برنامه‌ریزی)، فرهاد آقازاده (ساخت دکور و اجرای صحنه)، فریده براتی (طراح گرافیک)، جعفر پوینده (طراح نور) سیاوش فرهادی و سحر فداییان (عکاس) ، مرتضی شایان‌فرد (طراحی و تنظیم صدا)، احمدرضا حجارزاده (امور رسانه)
سیاوش فرهادی (تیزر) سعید حسن‌پور و مجید حسن‌پور (ساخت جایگاه تماشاگران) احسان شایان فرد را در اجرای این نمایش یاری می کنند.

اسایلم تا سیزده آذرماه هر روز ساعت 19:30 در کارگاه دکور بنیاد رودکی روی صحنه می رود.

http://shabestan.ir/detail/News/501888

رضا دادویی در مصاحبه با خبرگزاری شبستان؛
«تبلیغات» ضعف بزرگ تئاتر ایران/ یک «مصاحبه» متفاوت ببینید


http://shabestan.ir/detail/News/502553

مصاحبه هما شیرازی درباره «گودبرداری» با خبرگزاری شبستان؛
دغدغه تماشاگر تئاتر اندیشه است/ تئاتر با بلیت ۵ هزار تومانی

هما شیرازی کارگردان جوتان نمایش «گود برداری» معتقد است بهای پنج هزار تومانی بلیت برای احترام به مخاطب است و اینکه برخی گمان می کنند نمایشی که بهای بلیت آن پنج تومان است لزوماً بی کیفیت تر از نمایش سی هزار تومانی است، واقعیت ندارد.

http://shabestan.ir/detail/News/502779

مصاحبه نازنین واحد با خبرگزاری شبستان؛
هزینه می کنیم تا ثمره تلاش مان را روی صحنه ببریم/ گرفتن نوبت اجرا در سالن های دولتی فرساینده است

نازنین واحد نویسنده، کارگردان و بازیگر نمایش «میشه یه کم منتظرم بمونی؟» درباره اثرش به خبرنگار تئاتر شبستان گفت: این نمایش قصه زنی است که همسرش به کُما رفته و روزانه به ملاقات او می آید تا با بازگوی خاطراتِ شان کمک کند هوشیاری خود را بازیابد. در یکی از این روزها که اتفاق نمایش ما شکل می گیرد خاطراتِ زن به نوعی ما را متوجه او می کند و بیماری مرد کم کم فراموش می شود و ما به قصه زن می پردازیم.

وی که فارغ التحصیل کارشناسی ارشد ادبیات نمایشی از دانشگاه هنر تهران است، ادامه داد: شخصیتِ زن نمایش میشه یه کم منتظرم بمونی در مرور خود کنار همسر بیمارش به نوعی خودشناسی می رسد و همین منجر می شود که برای ادامه زندگی اش تصمیم تازه ... دیدن ادامه ›› ای بگیرد.

واحد درباره شیوه روایت داستان نیز گفت: قصه نمایش ما را تنها زنِ داستان روایت می کند به نحوی که حتی در مرور خاطراتش، جملات مرد را هم او بازگو می کند. در واقع شناختی که مخاطب از مرد پیدا می کند آن چیزی است که زن می گوید. این خواست ما بود که اطلاعات بیشتری ندهیم و روایت یکطرفه ای به مخاطب ارائه کنیم، روایتی که مرد در آن دیالوگی ندارد و تنها با بازی خود به نمایش کمک می کند.

وی درباره اینکه چرا تماشاخانه فانوس را برای اجرای اثرش انتخاب کرده، توضیح داد: صحنه اجرای این تماشاخانه به لحاظ ابعاد و فضا مناسب اجرای من است. از طرفی این سالن، خصوصی است و برای من که دوست داشتم تئاتر مستقلی اجرا بروم، امکانِ بایسته ای برای اجرا بود.

این بازیگر تئاتر که سابقه همکاری با سجاد افشاریان در نمایش «تبارشناسی دروغ و تنهایی» را در کارنامه اش دارد، با تایید مشکلات کار در تماشاخانه های خصوصی تاکید کرد: مشکلات زیادی وجود دارد، از جمله هزینه سنگین اجاره سالن و هزینه های تبلیغات برای نمایش اما وقتی حمایتی انجام نمی شود، خودمان باید فکر اجرای نمایش مان باشیم.

نازنین واحد در پاسخ به این سئوال که آیا عدم بازگشت هزینه ای که برای اجرا کرده او را از ادامه تلاش در عرصه نمایش ناامید نمی کند؟ گفت: استرس و هیجان اجرا و نگرانی بازگشت سرمایه مان از همین اجرای اول با ماست اما اگر هم هزینه های مان بازنگشت ناامید نمی شویم چرا که کارمان را عاشقانه دوست داریم. قطعاً در این شرایط ادامه راه سخت خواهد بود اما این سختی باعث می شود که بیشتر تلاش کنیم. بهرحال همه ما باید به سهم خودمان به شکل گیری جریان تئاتر خصوصی کمک کنیم.

وی درباره اینکه چرا تئاترش را به سالن های دولتی نبرده است نیز گفت: سالن های محدود دولتی اینقدر متقاضی دارند که وقتی متنی را برای اجرا پیشنهاد می کنید، ممکن است دو سال در نوبت اجرا بمانید. این نوبت دهی طولانی فرساینده است و کارگردان، بازیگران و سایر عوامل را فرسوده می کند. برای هر گروهی بهترین حالت این است که روند تمرینات چند ماهه شان بدون توقف به اجرا برسد اما وقفه های بین زمان بازبینی و اجرا در سالن های دولتی گاهی آنقدر ناامید کننده است که ترجیح می دهیم هزینه اجرا در سالن های خصوصی را بپردازیم اما ثمره زحمت مان را روی صحنه ببینیم.

این کارگردان جوان در پایان گفت: کاش حمایت از فعالان جوان تئاتر جدی تر بود و ما که در اول راه هستیم را به فعالیت امیدوار می کرد.

http://shabestan.ir/detail/News/502228