تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
تالار هنر
بلک باکس ایران مال
خانه نمایش دا
تماشاخانه طهرانSB > com/org | (HTTPS) localhost : 17:02:47
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
داستان نمایش برگرفته از یکی از حکایت‌های کوتاه سعدی است که با شاخ و برگ دادن (اضافه کردن خرده رویدادها) به آن تلاش می‌کند این حکایت را دراماتیزه کرده و از یک حکایت پندآموز به یک "کمدی آداب" دست یابد. طنز این نوع کمدی محصول دست انداختن آداب و رسوم و اعتقادهای یک طبقه‌ی اجتماعی خاص (معمولاً طبقات بالای جامعه) است. در این نمایش هم طبقه‌ی حاکم و به طور ویژه مقام شاه هدف نیشتر طنز قرار می‌گیرد؛ و بلاهت و سفاهت شخصیتِ نابالغ و دهن‌بین شاه را به استهزا می‌گیرد. این نمایش به خوبی سازوکار تولید خشونت (اعمال جنایت) برآمده از بلاهت، خودپسندی و عقاید خرافی را نشان می‌دهد. اما از آنجا که در ساختار دراماتیک اجرا هیچ نیرو یا شخصیتی که در برابر این سازوکار عمل کند وجود ندارد، در پایان اجرا کارگردان دست به دامن حضرت سعدی می‌شود و او را به روی صحنه احضار می‌کند تا گره‌گشایی و پایان‌بندی را به شیوه‌ی خود (یعنی با ایراد خطبه‌ای پندآموز) رقم بزند. هرچند پیش از جمع‌بندی سعدی، گروه اجرا به شیوه‌ی نمایش‌های تعاملی-تعلیمی تلاش می‌کند تماشاگر را (به لحاظ سوژگانی) فعال و دخیل در اجرا کند، و مسئولیت اخلاقی تصمیم‌گیری پایان نمایش را به او واگذار کند، اما به لحاظ تکنیکی آن را به درستی و کامل اجرا نمی‌کند و این ایده‌ی درخشان ابتر می‌ماند (تماشاگر مداخله نمی‌کند). اینتراکتیو (تعاملی) بودن نمایش به صرف خطاب قراردادن تماشاگر به طور مستقیم رخ نمی‌دهد؛ بلکه وضعیتی است که تماشاگر بتواند در تولید معنا مشارکت و در روند اجرا مداخله کند.
از این‌ها که بگذریم، جگر هندی اجرایی تمیز و دقیق داشت و برخلاف خیلی از اجراهایی که عنوان "نمایش ایرانی" را بر خود دارند دچار شلختگی و بداهه‌پردازی‌های خارج از متن نبود. کارگردان به خوبی گروه بازیگران را در مسیر تحقق درام هدایت کرده و بازیگرانِ توانمند نمایش هم به خوبی از پس اجرای نقش‌هایشان برآمده و بازی‌هایی شسته‌ورفته (استیلیزه) به نمایش گذاشتند.
از این‌ها که بگذریم، جگر هندی اجرایی تمیز و دقیق داشت و برخلاف خیلی از اجراهایی که عنوان "نمایش ایرانی" را بر خود دارند دچار شلختگی و بداهه‌پردازی‌های خارج از متن نبود. کارگردان به خوبی گروه بازیگران را در مسیر تحقق درام هدایت کرده و بازیگرانِ توانمند نمایش هم به خوبی از پس اجرای نقش‌هایشان برآمده و بازی‌هایی شسته‌ورفته (استیلیزه) به نمایش گذاشتند.
عاطفه جنابی، سعید یوسفی، روابط عمومی تماشاخانه سنگلج، Mojdeh Nicky و آکادمی آکتور این را
خواندند
بهروز و آکادمی آکتور این را دوست دارند
بهروز و آکادمی آکتور این را دوست دارند
خریدار آکادمی آکتور (alirezagilvari64)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۲۵ مرداد ۱۳۹۷
از حضور شما سپاسگزاریم و خوشحالیم که به تماشای نمایش جگر هندی نشستید و لحظات خوشایندی رو تجربه کردین
،و همینطور ممنونیم بابت حسن توجه شما و وقتی که گذاشتین🙏🏻💫
،و همینطور ممنونیم بابت حسن توجه شما و وقتی که گذاشتین🙏🏻💫
۰۷ اردیبهشت
دوست‌دارم
پاسخ
نمایش تماشایی و جذابی بود... به خصوص نمایشنامه و ایده‌ی کار رو دوست داشتم... موسیقی و افکت صدایی هم عالی بود... و چقدر بازیگر نقش هندی خوب بود... چه خوب ساز می‌زدن و خوب می‌خوندن... موفق باشین...
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
رفتم سیگار بخرم ده سال طول کشید.
بازنمایی یک جهان سردرگم
باقر سروش ذاتاً نویسنده است، حرفه‌ای، سبیلش هم از همه کلفت‌تر است. اما این کارش نمی‌دانم چرا این‌طوری است. انگار ایمان‌اش به نمایشنامه را از دست داده و فکر کرده همه‌چیزِ یک اجرا را می‌شود با کارگردانی سر هم کرد. که انصافاً هم (این‌جا) کارگردانی‌اش خیلی بهتر است. اما غافل از آن که هرچقدر بر تمهیدات کارگردانی (طراحی حرکت، صحنه و لباس، موسیقی، نور و...) بدون داشتن یک متن پر و پیمان، تاکیدکنی، خطر افتادن به ورطه‌ی تماشا-کاری بیشتر می‌شود. به هرحال هرچه که هست نمایشنامه کمی فقیر است و لباس اجرا به تنش گشاد می‌آید.
اما گفتن اینکه این اجرا چیست کمی مشکل است. چرا که منطقِ جهانِ اجرا برای ما تبیین نمی‌شود و سلسله‌ی وقایع، رابطه‌ی علت و معلولی روشنی با هم ندارند. انگار باقر می‌خواهد یک جهان بی منطق را نمایش دهد، درست مانند همین جهانی که در آن زیست می‌کنیم. این‌گونه است که نمایش را می‌توان تراژدی انسان معاصر دانست. تراژدی انسان پس از مرگ خدا و بی معنایی اخلاق. اجرای باقر ارزش‌های اخلاقی ما را به چالش می‌کشد و کاری می‌کند که معیارهایی که برای تمیز خوب و بد داریم به کارمان نیاید. چرا که نشان می‌دهد پیامد انتخاب‌هایمان آن چیزی که از پیش انتظار داریم نخواهد بود و اگر به پسرکی که سیگار می‌خواهد سیگار نفروشیم ممکن است در انتها او را بکشیم. همه چیز همین قدر بیهوده است و به همین اندازه مجاز. اجرای باقر به خوبی به بازنمایی سردرگمی به مثابه‌ی سردرگمی می‌پردازد و به ما نشان می‌دهد که «یک جهان سردرگم برای سوژه‌هایی که آن را تشکیل می‌دهند قابل زیست نیست.» اما در درون بازنمایی این سردرگمی هیچ امکان جدیدی ... دیدن ادامه ›› را به ظهور نمی‌رساند و ما را در این وضعیت تیره و تار باقی می‌گذارد.
دوست دارم اجرای باقر را سر و ته ببینم. یعنی اول، صحنه‌ی شهربازی را که در پایان منجر به کشتن پسرک توسط مرد دکه‌ای می‌شود ببینم. البته اگر آن صحنه شلوغ‌تر و افسارگسیخته‌تر اجرا شود (آن هم با آن تماشاکاری‌ای که برای چند لحظه نفس کشیدن را از یادمان برد) در بازنمایی این جهان و سوژه‌های سردرگم‌اش موفق‌تر خواهد بود. و بعد همینطور صحنه(اپیزود)ها را به عقب برگردم تا جایی که همه‌چیز آن‌قدر ساده از جایی شروع می‌شود که مرد دکه‌ای از فروختن سیگار به پسرک خودداری و او را طرد/سرکوب می‌کند. موقعیتی آن‌قدر معمولی که هر روز ممکن است شاهدش باشیم. و همین ساده و معمولی بودن نطفه‌ی جهان اجرای باقر است که هربار به آن فکر می‌کنم بیشتر دچار ترس-آگاهی (anxiety) می‌شوم.
بازنمایی یک جهان سردرگم
باقر سروش ذاتاً نویسنده است، حرفه‌ای، سبیلش هم از همه کلفت‌تر است. اما این کارش نمی‌دانم چرا این‌طوری است. انگار ایمان‌اش به نمایشنامه را از دست داده و فکر کرده همه‌چیزِ یک اجرا را می‌شود با کارگردانی سر هم کرد. که انصافاً هم (این‌جا) کارگردانی‌اش خیلی بهتر است. اما غافل از آن که هرچقدر بر تمهیدات کارگردانی (طراحی حرکت، صحنه و لباس، موسیقی، نور و...) بدون داشتن یک متن پر و پیمان، تاکیدکنی، خطر افتادن به ورطه‌ی تماشا-کاری بیشتر می‌شود. به هرحال هرچه که هست نمایشنامه کمی فقیر است و لباس اجرا به تنش گشاد می‌آید.
اما گفتن اینکه این اجرا چیست کمی مشکل است. چرا که منطقِ جهانِ اجرا برای ما تبیین نمی‌شود و سلسله‌ی وقایع، رابطه‌ی علت و معلولی روشنی با هم ندارند. انگار باقر می‌خواهد یک جهان بی منطق را نمایش دهد، درست مانند همین جهانی که در آن زیست می‌کنیم. این‌گونه است که نمایش را می‌توان تراژدی انسان معاصر دانست. تراژدی انسان پس از مرگ خدا و بی معنایی اخلاق. اجرای باقر ارزش‌های اخلاقی ما را به چالش می‌کشد و کاری می‌کند که معیارهایی که برای تمیز خوب و بد داریم به کارمان نیاید. چرا که نشان می‌دهد پیامد انتخاب‌هایمان آن چیزی که از پیش انتظار داریم نخواهد بود و اگر به پسرکی که سیگار می‌خواهد سیگار نفروشیم ممکن است در انتها او را بکشیم. همه چیز همین قدر بیهوده است و به همین اندازه مجاز. اجرای باقر به خوبی به بازنمایی سردرگمی به مثابه‌ی سردرگمی می‌پردازد و به ما نشان می‌دهد که «یک جهان سردرگم برای سوژه‌هایی که آن را تشکیل می‌دهند قابل زیست نیست.» اما در درون بازنمایی این سردرگمی هیچ امکان جدیدی ... دیدن ادامه ›› را به ظهور نمی‌رساند و ما را در این وضعیت تیره و تار باقی می‌گذارد.
دوست دارم اجرای باقر را سر و ته ببینم. یعنی اول، صحنه‌ی شهربازی را که در پایان منجر به کشتن پسرک توسط مرد دکه‌ای می‌شود ببینم. البته اگر آن صحنه شلوغ‌تر و افسارگسیخته‌تر اجرا شود (آن هم با آن تماشاکاری‌ای که برای چند لحظه نفس کشیدن را از یادمان برد) در بازنمایی این جهان و سوژه‌های سردرگم‌اش موفق‌تر خواهد بود. و بعد همینطور صحنه(اپیزود)ها را به عقب برگردم تا جایی که همه‌چیز آن‌قدر ساده از جایی شروع می‌شود که مرد دکه‌ای از فروختن سیگار به پسرک خودداری و او را طرد/سرکوب می‌کند. موقعیتی آن‌قدر معمولی که هر روز ممکن است شاهدش باشیم. و همین ساده و معمولی بودن نطفه‌ی جهان اجرای باقر است که هربار به آن فکر می‌کنم بیشتر دچار ترس-آگاهی (anxiety) می‌شوم.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
«مرثیه‌ای برای ژاله.م و قاتلش»
نمایش گمانه‌ها و امکان‌ها
انسان ایرانی اصاصاً سوژه‌ای است تکه‌پاره چرا که دارای تاریخی تکه‌پاره است. به همین دلیل دیدن این نمایش تجربه‌ای منحصر به فرد برای ما رقم می‌زند، چرا که تکه‌پاره‌های ما را در جای جای تاریخ به چنگ می‌آورد و این‌گونه یاری‌مان می‌دهد تا تاریخ معاصرمان را معنا و خود را در این تاریخ جهت دهیم. دیدن این اجرا آن هم با شرایطی که در این روزها وجود دارد عجیب به آدم می‌چسبد. نمایشی است که باید این روزها به خوبی دیده و اندیشیده شود. نسبتی که با امر سیاسی معاصر برقرار می‌کند در تآتر امروز ما اگر نگوییم نایاب، کمیاب است. از پس پرداختن به واقعه‌ای در تاریخ معاصر، ما را نسبت به وقایع سیاسی معاصرمان جهت‌مند می‌کند. این نمایش به خوبی در وجه شرطی و در دو زمان گذشته و آینده ما را مورد خطاب قرار می‌دهد و همواره ما را در حسرت "زیستن در زمان حال" باقی می‌گذارد. بدون آن‌که توضیح دهد (کاری که معمولاً نمایش‌هایی با رویکردهای اجتماعی-سیاسی انجام می‌دهند و نمایش را تبدیل به بیانه‌ای سیاسی می‌کنند) به خوبی امکان‌های مختلف را به ما نشان می‌دهد و موفق می‌شود به "ساحت امکان" تبدیل شود. این‌گونه ما را عازم سفری عاطفه‌انگیز و اندیشه‌بار می‌کند. و با عبور دادن ما از میان تاریخ سردرگم و سردرگمی‌های تاریخی‌مان، ارتباط ارگانیک گذشته و آینده‌مان را نشان می‌دهد. این نمایش چیزی را توضیح نمی‌دهد، نشان می‌دهد. طفره‌روی را نشان می‌دهد، دیالکتیک مواضع را، بازی ضروریات را، نتیجه‌ی نامطمئن را و نیز به همان میزان امکان نو را، انتخاب را. در این اجرا ... دیدن ادامه ›› به درستی پرسش تصمیم یا انتخاب با ایده‌ای مطلقاً تآتری مطرح می‌شود. و با مواجه کردن ما با نتایج شوم تصمیم‌ها و انتخاب‌های نیندیشیده‌مان باعث ایجاد/تقویت روحیه‌ی خشونت‌پرهیزی در ما می‌شود. و در پایان وقتی ما را در خیابان شانزده آذر تنها می‌گذارد، دیگر ما آن خیابان و دانشگاه و آدم‌ها را طور دیگری نگاه می‌کنیم و راضی نمی‌شویم که به سادگی و با زدن یک برچسب از کنارشان عبور کنیم.
مجید اکبری
۱۳۹۸/۱۱/۱
نمایش گمانه‌ها و امکان‌ها
انسان ایرانی اصاصاً سوژه‌ای است تکه‌پاره چرا که دارای تاریخی تکه‌پاره است. به همین دلیل دیدن این نمایش تجربه‌ای منحصر به فرد برای ما رقم می‌زند، چرا که تکه‌پاره‌های ما را در جای جای تاریخ به چنگ می‌آورد و این‌گونه یاری‌مان می‌دهد تا تاریخ معاصرمان را معنا و خود را در این تاریخ جهت دهیم. دیدن این اجرا آن هم با شرایطی که در این روزها وجود دارد عجیب به آدم می‌چسبد. نمایشی است که باید این روزها به خوبی دیده و اندیشیده شود. نسبتی که با امر سیاسی معاصر برقرار می‌کند در تآتر امروز ما اگر نگوییم نایاب، کمیاب است. از پس پرداختن به واقعه‌ای در تاریخ معاصر، ما را نسبت به وقایع سیاسی معاصرمان جهت‌مند می‌کند. این نمایش به خوبی در وجه شرطی و در دو زمان گذشته و آینده ما را مورد خطاب قرار می‌دهد و همواره ما را در حسرت "زیستن در زمان حال" باقی می‌گذارد. بدون آن‌که توضیح دهد (کاری که معمولاً نمایش‌هایی با رویکردهای اجتماعی-سیاسی انجام می‌دهند و نمایش را تبدیل به بیانه‌ای سیاسی می‌کنند) به خوبی امکان‌های مختلف را به ما نشان می‌دهد و موفق می‌شود به "ساحت امکان" تبدیل شود. این‌گونه ما را عازم سفری عاطفه‌انگیز و اندیشه‌بار می‌کند. و با عبور دادن ما از میان تاریخ سردرگم و سردرگمی‌های تاریخی‌مان، ارتباط ارگانیک گذشته و آینده‌مان را نشان می‌دهد. این نمایش چیزی را توضیح نمی‌دهد، نشان می‌دهد. طفره‌روی را نشان می‌دهد، دیالکتیک مواضع را، بازی ضروریات را، نتیجه‌ی نامطمئن را و نیز به همان میزان امکان نو را، انتخاب را. در این اجرا ... دیدن ادامه ›› به درستی پرسش تصمیم یا انتخاب با ایده‌ای مطلقاً تآتری مطرح می‌شود. و با مواجه کردن ما با نتایج شوم تصمیم‌ها و انتخاب‌های نیندیشیده‌مان باعث ایجاد/تقویت روحیه‌ی خشونت‌پرهیزی در ما می‌شود. و در پایان وقتی ما را در خیابان شانزده آذر تنها می‌گذارد، دیگر ما آن خیابان و دانشگاه و آدم‌ها را طور دیگری نگاه می‌کنیم و راضی نمی‌شویم که به سادگی و با زدن یک برچسب از کنارشان عبور کنیم.
مجید اکبری
۱۳۹۸/۱۱/۱
امیرمسعود فدائی، امیر مسعود، آقامیلاد طیبی، mahaya و فرزاد جعفریان این را
خواندند
سپهر امیدوار، میشا آشتیانی، مریم اسدی، رضا مرشد و یاسر امیری این را دوست دارند
سپهر امیدوار، میشا آشتیانی، مریم اسدی، رضا مرشد و یاسر امیری این را دوست دارند
ممنونم ازتون که نمایش رو به تماشا نشستید و نظرتون رو برای ما نوشیتید
خواهش می‌کنم. ممنون از شما بابت این نمایش فوق‌العاده‌تون که من رو برای نوشتن سر ذوق آورد.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
لایمن: به من بگید که من چیو باید درک کنم
تام: اینکه آدم های دیگه هم وجود دارن
تام: اینکه آدم های دیگه هم وجود دارن
زهره مقدم این را
خواند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۸۵۰,۰۰۰ نفر
+۳۱,۵۱۰ برنامه
+۱۰,۷۶۸,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۵۱,۶۵۴ برگه
۹,۸۶۰ آلبوم
۵,۶۳۵ پادکست
