مقوله‌ی انتخاب و پذیرش (حتی پذیرش عصیان) در این نمایشنامه‌، باعث شده که "سایمون" به نمایشنامه‌نویسان ریالیستیک پهلو بزند. اگرچه به ظاهر این نمایشنامه ملودرامی خانوادگی است، اما چالش اصلی آن پیرامون مسأله‌ی "خوشبختی" و مفهوم "نیاز به دیگری برای خودْ بودن" را در بر می‌گیرد و از همین روست که از کنار این نمایشنامه نمی‌توان به عنوان نمایشنامه‌ای صرفاً سرگرم‌کننده گذشت. در واقع آن‌چه بیش از هر چیز باعث می‌شود نیل سایمون را شبیه درام نویسی چون "وودی آلن" فرض کنم، نه عقایدی است که در نمایشنامه‌های آن‌ها ممکن است به چشم بخورد و نه شیوه‌ی به پایان بردن نمایشنامه‌هایشان، بلکه شیوه‌ی شخصیت‌پردازی ست که باعث می‌شود او را در زمره‌ی نمایشنامه‌نویسانی به حساب آورم که پلات نمایشنامه‌های خود را بر مبنای تفکر بنا می‌نهند و نه اتفاق.
"رام کردن مرد سرکش" نمایشنامه ای است که در زمان جنبش مدنی آمریکا در دهه شصت میلادی نوشته شده است.روزگاری که اعتراضات خیابانی نسبت به رویکرد عقیم حکومت در رابطه با حقوق کودکان،زنان و سیاهان به نقد کشیده می شود.دوران رهبری معترضان توسط مارک لوترکینگ و مالکوم ایکس دو فعال سیاه پوست بر آشفتگی اجتماعی آمریکا.روزهایی که میلیون نفر از معترضان با تظاهرات بدون خشونت خود سیاست های حاکمان خود را مورد تقبیح قرار داده و به خیابان ها آمدند.سایمون در این اثر می کوشد تا با محوریت یک خانواده و روابط اعضای آنان با یکدیگر به تشریح اوضاع نابسامان کشورش بپردازد.پسران نمایش (آلن و نورمن) از برخورد تبعیض آمیز والدین خود به ستوه آمده اند و دربرابر رفتار آنان طغیان می کنند.طغیانی که گرچه به اوج درگیری های خود نزدیک و نزدیکتر می شود اما در نهایت با پایانی خوش همراه می شود.سایمون در طراحی موقیعیت های فرضی این اثرش وامدار رویدادهای مستند اجتماعی و رخدادهای ملموس اجتماع است.

این سوتر از طرف دیگر لحن شیرین کمدی و معاصرسازی موقعیت‌های نمایشی و گفتار کمیک نیز ، مشخصه ی کار تشکر در حوزه ارتباط با مخاطب است. طنز زیبای‌ ... دیدن ادامه ›› گفتاری که البته گهگاه سوءاستفاده از برخی واژه‌ها و تعابیر هم در آن‌ها رویت می شود، در تمام مدت نمایش لحظات شیرین و جذابی را به وجود می‌آورند که در کنار موقعیت‌های نمایشی و آشنایی‌زدایی از رویدادهای مورد انتظار ، کمدی دلنشین و جذابی را نتیجه داده‌اند.
بازیگران نمایش "رام کردن مرد سرکش" نیز به عنوان اصلی‌ترین ابزارهای اجرای این کمدی به خوبی از عهده انجام نقش‌هایشان برآمده‌اند، چه آن‌ها که عهده‌دار وظیفه خلق کمدی و طنز ساده بیرونی هستند،‌ چه بازیگرانی که موقعیت‌های آشنایی‌زدایانه معلق در میان واقعیت و خیال را ایجاد می کنند.
"رام کردن مرد سرکش" یک کمدی دوست داشتنی و خیال‌انگیز است و هدف کارگردان از اجرای نمایش قرار دادن همین خیال عاشقانه ای است که با تلفیق درست و صحیح مولفه‌های اجرایی و درک درست و منطقی ابزارهای نمایشی به بار نشسته و در تمام مدت زمان اجرا تماشاگر را به خود مجذوب می‌کند.

بهرام تشکر برای دستیابی به این هدف باید با عبور از محدودیت‌های فرهنگی موجود در متن ، منطق خاص نمایش خود را به وجود ‌آورد و او این کار را با از میان برداشتن همه محدودیت‌ها به گونه‌‌ای انجام داده که هر رویداد و گفتاری بدون هیچ تعلقی در نمایش منطقی و باورپذیر جلوه می‌کند