در کل از دیدن نمایش، ناراضی نیستم. بازی‌ها خیلی خوب و قوی بود که خب این موضوع از بازیگران توانمندی مثل خانم باقری یا خانم ادبی، دور از ذهن نبود. اما بازی خانم مظفری رو برای اولین بار بود می‌دیدم که حقیقت فکر نمی‌کردم انقدر قوی باشی. خدا قوت.
محتوای نمایش من‌ رو یاد کتاب کتابخانه نیمه‌شب انداخت. ولی نه به قوت اون کتاب. نمایش جای پرداخت بسیاری داشت. طراحی صحنه و کارگردانی جا داشت خیلی بهتر بشه. انگار کارگردان نتونسته بود چیزی که میخواد رو بیان کنه. بازیگر تصویر هم خیلی بازی اغراق‌شده‌ای داشت و از حد طبیعی خارج بود.
با تعریفاتی که از این نمایش شنیدم و اینکه میگفتن از منظر روان‌شناسانه خیلی خوبه و... نه به نظرم در این حدی که تعریف می‌کردن، نبود. من توقع نمایش خیلی خاص‌تری داشتم اما با یه تئاتر معمولی، با بازی‌های درخشان و کارگردانی نسبتا ضعیف روبه‌رو شدم.