برای من نمایش "پنگوئن های افسرده" از چند جنبه قابل بررسی است. کارگردانی و متن، مدیریت این پروژه، بازیها و کلیت یک اتفاق.

دو سال کرونا و محدودیت و تعطیلی و رخوت زمان کمی نیست تا خیلی چرخها زنگ بزنند و خیلی آدمها مسیر زندگی شان را تغییر دهند. این دوری از سالنهای تئاتر و صحنه، برای من بیننده و علاقمند یک شکل دارد، اما برای آنها که زندگیشان و وجودشان و هویتشان با این داستان گره خورده است، شکل و شمایل دیگری دارد. از نگاه کلی این نمایش اتفاق بزرگی است. همین که جمعی پر تعداد دوباره همت می کنند و با هزاران مشکل و تشریفات مرسوم و معمول، تلاش میکنند و چراغ این دکان را دوباره روشن نگاه میدارند کم ارزش ندارد. البته که این رخوت و ملال رد پایش را همه جا و بر روی همگان باقی گذاشته است.
از این بابت چه از عوامل این نمایش و چه سایر نمایشهایی که در این دوره با همت و غیرت، کار بر روی صحنه میبرند سپاسگذارم.

در خصوص این نمایش نیز قطعا مدیریت و هماهنگی یک پروژه با بیست و چند نفر عوامل کار سخت و مشکلی است. اما به خوبی ... دیدن ادامه ›› جمع شده است.
بازیگران زیاد هستند و همگی روان نیستند. بعضی ها چرا. غفور و شایان و شاهین و بعد عمه کبری و بیت اله به لحاظ روانی بازی و بیان و تسلط بر نقش فاصله بیشتری با دیگران دارند.
شاید ایراد اصلی را بتوان به متن و کارگردانی گرفت. به نظر میرسد متن تقطیع شده و نسبت به متن اصلی تغییراتی داشته که گاهی پرش دارد و گاهی به نسبت سایر قسمتها اضافه گویی. میزانسن ایستا و کم تحرک کار نیز که ناشی از دید کارگردان است، قدرت مانور را از بازیگران گرفته و به تبع روی بازیها نیز تاثیر گذاشته است.
در نهایت اما همین که بعد از دو سال پا به درون تئاتر شهر میگذاشتم و کاری پر پرسوناژ را بر صحنه میدیدم شادمان بودم و برای همه عزیزانی که در انجام این اتفاق زحمت کشیدند آرزوی موفقیت و سلامتی دارم.
خسته نباشید و در پناه خدا، به امید کارهای بهتر و قوی تر.