اسپویلر آلرت!!!
امشب کار فلورینا فلوسی را دیدم، نمایش سرگرم کننده ای بود، و همین کافی است برای اینکه ارزش دیدن داشته باشد و پیشنهاد کنم دیدنش را‌.
ولی از همه جالب تر، فیوژن و تلفیق چند سبک مختلف که نه تنها مختلف بودند بلکه شاید متضاد بوده اند اما در کنار هم خیلی جالب نشسته بودند، از ابتدا فضای کار بوی برشت میداد، بازی های اغراق امیز و مکث های بسیار طولانی بین دریافت و ادای دیالوگ باعث میشد که دائما یادآور این مسئله باشد که ما در حال تماشای یک اجرا هستیم و باید به کلمات گوش بسپریم و دنبال چیز دیگری نباشیم، و بعد هم سبک نوشتن ساموئل بکت و کوئنتین تارانتینو را تماشا میکردیم و البته هم وودی آلن که کار اقتباسی از یک داستان کوتاهش هست. این نویسنده ها که بعضا روبروی هم قرار میگیرند در کنار هم در یک اجرا دیده شدند، گویا کارگردان میخواست به ما نشان بدهد که برشت مسخره است و تارانتینو قهرمانش است، این تلفیق بامزه و غیر منتظره بسیار جالب، با اینکه یکم اولش توی ذوق زد ولی بعد که متوجه شدم منظور کارگردان چیه به نظرم بسیار هوشمندانه آمد.