من معمولاً خیلى سخت در مورد کارى نظر مى دم ولى نمایش مارلون براندو تا الان ذهن منو درگیر خودش کرد و دلم خواست در موردش بنویسم و به نظرم جز کارهایى هست که فکرتونو درگیر مى کنه
اول از همه متن کار نقطه قوت کار نیست ولى متن جذابه ایه و مهم ترین عاملش سوژه ى جذاب اون هست که مارلون براندو هست بعد بازیها که من رو با خودش خیلى همراه کرد به خصوص سارا رسول زاده که دو نقش رو ایفا مى کرد
تونسته بود به خوبى دو نقش رو تفکیک کنه ولى اى کاش با دو لباس متفاوت این کار رو انجام مى داد چون در لحظه تغییر نقش انجام نمى شد و صحنه هاى مجزا داشت من رو خیلى با خودش همراه کرد شخصیت ضعیف مرلین مونرو و شخصیت انتقام جوى ماریا اشنایدر با حرکات بدنى متفاوت
بعد از اون یلدا عباسى که تسلط خوبى روى نقشش داشت و به خوبى همراه با ریچارد صحنه رو هدایت مى کرد مهران امام بخش خوب بود ولى به نظرم مى تونست بازى هاى متفاوت ترى ارائه بده و پدر هم قابل قبول بود بازى با نور خوب بود ولى اى کاش بیشتر از عمق استفاده مى کردند چون صداى بازیگرها بعضى جاها زیادى بلند مى شد موسیقى رو هم دوست داشتم ولى مهم تر اینکه کاش به نکته هاى روشن زندگى مارلون براندو هم اشاره مى شد و جاى سکوت در این نمایش یک مقدار خالیه ولى به شدت ذهن مخاطب رو درگیر مى کنه من اجراى ششم رو دیدم و شاید یک بار دیگه برم براى دیدن یک اجراى قویتر
خسته نباشید و ممنون که به مخاطب احترام گذاشتید چون زحماتتون کاملاً مشخصه.