بک‌تو بلک ، یک نمایش خیلی سطحی از یه سوژه و‌ یا ایده ی تکراری هست ولی برای مخاطب عام و یا فن افشاریان ها می‌تونه خوب باشه ، مخاطبی که علاقه مند به دیالوگ‌های بزک دوزک شده ی احساسی هستند و نویسنده با استفاده از اینگونه دیالوگ ها و‌منولوگ‌ها تلاش می‌کنه که احساسات مخاطب عام رو‌ برانگیخته کنه که تقریبا موفق هست اما هر مدل برانگیختن احساساتی نمیتونه دارای ارزش هنری باشه که در این نمایش هم همینگونه هست . از خوردن خوراکی و صحبت کردن با گوشی گرفته تا حرف زدن و خسته شدن در ده دقیقه ی
نهایی مشخصه که همین مخاطب عام هم نمایش رو پس می زنه یه نمایش معمولی اگه بشه البته اسمشو نمایش گذاشت .

ژنرال مجهول نمایشی که دمادم شما را از قصه ای درام نجات می دهد و به قصه ای دیگر پرتاب می کند شاید شلیکهایی جهت بیداری تماشاچی !!!
همچنان که امواج متلاطم و طوفانی کارگردان شما را سرگرم درام داستانی می کند هر لحظه ممکن است از موجی به موج دیگر و از فضایی به فضای دیگر پرتاب شوید اما در تمام مسیر هیچ آشفتگی ای نمی‌بینید و‌انگار در منظم ترین حالت ممکن امواج متلاطم ذهن نویسنده اجازه ی دلبستگی را از شما می گیرد . این یک‌قصه خطی نیست شما در آن واحد چونان قایقی در وسط ناکجا آباد و میان بیهودگی زندگی به چنان سرگشتگی ای می رسید که فقط و فقط نویسنده ی کار میتواند با تفنگ های ساچمه ای و اسباب بازی ، ذهن مشوش شما را به بازی بگیرد و هرکجا که دلش خواست آس جدیدی رو کند ، همینقدر مضحک مانند زندگی روزمره ی ما و خاصه همینقدر تامل برانگیز !!!!
زندگی به ناشناخته ترین حالت ممکن جلوی چشم شما به نمایش در می آید و آنچنان در زمانها ، مکانها ، شخصیت های موازی ، هم شکل ، دگرگون شده ، شبح وار ، و قرو‌قاطی و عجیب گرایانه همه ی معادلات را به هم می زند تا به صورت فاکتوریل وار وضعیت های بسیاری را رقم بزند که در ذهن تماشاچی بعد از دیدن نمایش هم ادامه پیدا کند .
دست مریزاد جناب دریابیگی ..... دراماتورژی تان مستدام