به یک قاتل ساده نیازمندیم" اثری است استثنایی که با ترکیبِ طنز سیاه، روانکاویِ زیرپوستی و اجرایی کم‌حاشیه، مخاطب را درگیر یک تجربهٔ چندلایه می‌کند. بازیِ سرراست اما پرتنشِ نقش اصلی (به‌ویژه در سکانس‌های تک‌گویی)، طراحی صحنهٔ نمادین (مثلاً استفاده از قفس‌های شیشه‌ای برای نمایش انزوای عاطفی) و دیالوگ‌هایِ به‌ظاهر ساده اما چندپهلو، همگی در خدمتِ این ایدهٔ مرکزی هستند: "سرکوبِ احساسات، آرام‌آرام به خودکشی عاطفی می‌انجامد". نقطهٔ اوجِ نمایش – آن گریهٔ رهاکننده – نه یک پایانِ خوشِ کلیشه‌ای، که اعتراضی هنرمندانه به جامع‌ای است که مردان را به "قاتلِ احساسات خود" تبدیل می‌کند. اجرای این اثر، هم طنز را به‌عنوان سلاحِ نقد به کار می‌گیرد و هم از روان‌شناسی نه به‌عنوان شعار، بلکه به‌مثابهٔ ساختاری نمایشی استفاده می‌کند. تماشاگر در پایان، هم می‌خندد، هم میلرزد، و هم با این پرسش تنها گذاشته می‌شود: "چقدر از ما هنوز زنده‌ایم، و چقدرش فقط نفس‌کشیدنِ روتین است؟"