ممنون از نقد جامعتون جناب بهرامی عزیز که مطمئنا وقت زیادی رو صرف نگارشش کردید، استفاده کردم قربان. ضمنا می تونین این متن رو در صفحه اختصاصی خود نمایش درج بفرمایید تا دوستان بیشتری استفاده کنند:
http://www.tiwall.com/theater/khodaye-koshtar/

جناب بهرامی من این نقد شمارو دیروز و قبل ازینکه اینجا بذاریدش در وبلاگتون خوندم. از زاویه دید من که فقط یک تئاتر دوست مشتاق هستم این مواردی که شما از نگاه حرفه ای تون دیدید، اصلا به این شدت نیست. بنظر من هم یکم در طنز کار زیاده روی شده بود اما اصلا کار به شکل کمدی نزدیک نشده بود، و فقط یک طنز بزرگنمایانه شده بود. در مورد بازی بازیگرا هم اتفاقا بازی خانم تیرانداز رو عالی و شایان تقدیر دیدم. اون چیزی که شما ازش به عنوان جیغ و فریاد بی مورد نام بردید از دید من انر‍ژی قوی ای بود که ایشون برای اجراشون گذاشتن. بازی خانم راهنما هم البته شاید عالی نبود اما بد هم نبود. در مورد فضای تبلیغاتی کار باهاتون کاملا موافقم. تبلیغات کار به شکلی بود که میخواست عامه مردم رو با مانور روی "پر تماشاگر ترین نمایش سال گذشته" به تماشا بطلبه، اما خب این هم لزوما بد نیست. به هر حال تهیه کننده سرمایه گذاری کرده و دلش میخاد بیشترین بازده رو داشته باشه هرچند که این مورد باعث شده که خود عوامل کار هم (دقیقا به همین علت) با مشکلات زیادی در مورد دیر رسیدن خیلی از تماشاگران و برخوردهای بد و غیر فرهنگی از جانب اونها روبرو بشن. به هرحال نقد شما هم نشانگر نظر شماست و کاملا هم با دلایلی که ارائه دادید سعی بر این داشتید که غیر منصفانه نباشه. ازتون تشکر میکنم و امیدوارم باز هم در تیوال فعالیت بیشتری از شما ببینیم. اینجا هنوز همون خونه قدیمی شماست :)

با این متن من رو جذب این کتاب کردید
ممنون

ممنون رضا جان خیلی خوب بود

ممنون از شما،دوستان من.

من نفهمیدم یعنی چی؟

رمانی فوق العاده... فوق العاده...

ممنون بچه ها.
ولی چیز جالبی که راجع به بغضی از نوشته های من اینجا اتفاق می افتد این است که بعضی از دوستان به کلی میگویند نفهمیده اند یا یک همچین چیزهایی و بعضی دیگر خیلی خوششان میاید.
مرسی بیتا جان بابت پی نوشت خوبت.نخواستم خودم راجع به شعر چیزی بنویسم.واین پی نوشت شما این را از روی دوش من برداشت!

آقای بهرامی عزیز
واقعاشرمنده ولی منظورشونفهمیدم بجون خودم :(

یک چیزی هم بنظرم باید راجع به "شعر ترجمه"بگویم:اینکه پس از سالهای دهه چهل و پنجاه وبا ترجمه شعرهای غربی.نوعی شعر توی ایران به وجود آمد که به لحاظ تشابهات و تاثیر پذیری اش از ترجمه شعرهای غربی به شعر ترجمه معروف شد.شبیه شعرهای عباس صفاری وخیلی های دیگر.که شعرهایشان را علی رغم گیرایی خاص ونقاط شاعرانه روشن،در هیچ دسته بندی خاصی نمیتوان قرار داد.
و خیلی حرفهای دیگر را هم میشود راجع به نهضت هنر برای هنر و فرمالیسم و ساختارگرایی و...گفت که به بحث کمک کند.اما از حوصله این موضوع خارج است.
درهرصورت ممنون از حساسیتتان دوستان.

جلال جان خودت حتما بهتر میدانی که اثر هرچه کوتاهتر باشد،اهمیت کلمات توی آن بیشتر میشود.مثلا مهم نیست توی یک رمان 500 صفحه ای 20،30 صفحه هم توصیفات زائد باشد.خیلی به چشم نمیاید.ولی توی یک داستان کوتاه.هر جمله ای اگر توی اثر کار نکند بیهوده است و باید حذف شود.این قضیه در شعر فوق العاده بحرانی تر است.من نبیاد از اثر دفاع کنم.خودش باید بتواند جواب بدهد.اما فقط به عنوان روشن تر کردن بحث تفاوت واژه"صبح" و "سرصبحانه"را میگویم.همه،همه جای دنیا به صبح میگویند صبح.به زبانهای مختلف.اما شما وقتی میخواهید با یک عبارت_مثلا صبحانه_هم مکان هم زمان و هم موقعیت جغرافیایی و حتی نوع فرهنگی که راوی به کار یبرد را بگویید،مجبورید توی کلمات دقت بیشتری کنید.:)
خیلی حرف زدم به نظرم.قانون زیاد حرف زدن که نداریم؟!:)

وای اقا رضا این چی بود نصف شبی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
من ضعف کردم:)

چه خوب..این بهترین واکنشیه که تاحالا به این شعر شده.!
ضغف کردن! :)

یاد فیلم ماهیها عاشق میشوند افتادم با اون صحنه های اشپزی رنگارنگش. با خانواده رفته بودیم . پسرم گشنه اش شده بود و پدرش در اومد ( در عین لذت بردن از فیلم) تا فیلم تموم شد و اومدم بیرون و شامی خوردیم.

خواهش میکنم.
لطف دارین شما.نه متاسفانه نمیشناسم.

"خیلی بده که ما توی سالنای تئاتر کسی رو هو نمیکنیم چون فکر میکنم بی فرهنگیه.خیلی بده که ما سر همه تئاترا تا آخر میشینیم و تحمل میکنیم


همین دو خط از نوشتتون نشون داد که ....

آقای بهرامی اول فکر کردم مشخصا منظورتون نمایش صد سال پیش از...بود و به دنبال انتقادی از این کار تو صحبت های شما بودم. اما بعد متوجه شدم که یک پیشنهاد فرهنگی بود. با حرفاتون موافقم اما باز هم میگم با هو کردن موافق نیستم.

حالا حتما نباید هو کرد.وکسی هم هو نمیکند.میدانم.ما داریم به مرگ میگیریم که تب راضی شویم.
اما قضیه بلیطو این حرفها،خانم طباطبایی اصلا قانع کننده نیست.
به خاطر همون حرفهایی که راجع همراه شدن با جمع و مسخ شدن و از دست رفتن هویت زدم.ودیگه تکرار نمیکنم.
اما چیزی که به نظرم برای تئاتر ما احتیاجه وبرای هرتئاتری؛تماشاچی سخت گیر و معترضه.نه مخاطب راحت فریب و بی خیال.باید نسبت به اتفاقی که اولن روی صحنه میافته وبعد اتفاقایی که در کل گستره تئاتر ایران میافته حساس بود.همین.

من هنوز نمایش رو ندیدم رضا ... بگو ببینم از چیش نالانی؟؟؟

"...البته خب آقای بهرامی رزومه ی شما نشون میده که از تئاتر خیلی خیلی خیلی بیشتر از من میدونین.."
خودتان هم میدانید خانم فلاح شایان که اینطور نیست.
تئاتر ریاضی و فیزیک نیست که بگوییم هرکس که مدرکش را دارد یا رزومه ی پروپیمان تری دارد،بیشتر میفهمد.(البته نقش تجربه را نفی نمیکنم).
تئاتر از "دیدن" میاید.دیدن یک "بازی" روی صحنه.و هرکسی میتواند با دیدن یک بازی خوب روی صحنه حال کند.یا حتی روی صحنه یک بازی خوب ارائه کند.و این فقط به رزومه و این حرفها...نیست.
:)

خانم شایان عزیز حق با شماست.
اما بعضی کلیشه ها را نمیشود کاری کرد.اصلا نباید کاری کرد.
ریاضی و فیزیک زیر سوال نمیروند.فقطبهترین و دم دست ترین نمونه ها برای مثالهای این چنینی اند.
درضمن من کارشناسی شیمی هم دارم.و فوق العاده به درسهای کوانتوم و طیف سنجی(جایی که ریاضی،قیزیک وشیمی به هم پیوند میخورند)علاقه مند بودم و هستم.
محض اطلاع فقط و همدردی:)

این جمله یکی از آیات قران هست ...

و در ضمن به قوانین هم توجه بفرمایید : هر روز ، هرفرد،یک یادگاری

ببخشبد من قوانینو نمیدونم.یعنی کامل نخوندم.میخونم ورعایت میکنم.البته میشه اینطوریم بهش نگا کرد که من مثلا ده روز چیزی نمیذارم و ممکنه یه روز سه تا نوشته بذارم.

درود بر شما جناب بهرامی

فکر میکنم در هر صورتی باید به قوانین احترام گذاشت ...

کسانی اینجا هستند که ماهی یک بار مینویسند !

سپاس از توجهتون

ای سیگار لعنتی....

ول کن نیست با وفا

خیلی فضای جالبی بود من کلی چیز از شعر شما یاد گرفتم.ممنون

مرسی شیرین و عباس.لطف دارین!

چه با حال:)))