تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
خانه نمایش دا
تماشاخانه طهران
بلک باکس ایران مالSB > com/org | (HTTPS) localhost : 20:24:04
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفتوگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به همدیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
از دیدن این نمایش لذت بردم . لذتی که البته با اشک های فراوان همراه بود . بازی های بازیگران خوب بود و کارگردانی و طراحی صحنه قابل قبولی داشت . از بسیاری جهات این نمایش مستند را از دیگر نمایش های مستندی که دیدم بهتر می دانم و انهم یکدستی متن و یکدستی بازی بازیگران است . بخواهم نمره دهم از ده به این نمایش نه می دهم .
به نظرم اگر گروه اجرایی بتواند حداقل یک اجرای ویژه را ساعاتی زودتر به اجرا ببرد قطعا تماشاچیان بیشتری فرصت بهره از این تئاتر خوب را خواهند داشت
به نظرم اگر گروه اجرایی بتواند حداقل یک اجرای ویژه را ساعاتی زودتر به اجرا ببرد قطعا تماشاچیان بیشتری فرصت بهره از این تئاتر خوب را خواهند داشت
مهدی حسین مردی و محمد مهدی فتحیان این را
خواندند
سیاوش حیدری، مجتبی مهدی زاده، Marillion، غزاله کهن دل و هانی حسینی این را دوست دارند
سیاوش حیدری، مجتبی مهدی زاده، Marillion، غزاله کهن دل و هانی حسینی این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
بشر برای چی زندگی می کنه ؟
بشر برای زندگی بهتره که زندگی می کنه
یکی از بهترین دیالوگ های نمایش
حس می کنم تک تک دیالوگ ها ، حرف ها و باورهای زنده یاد مصطفی عبداللهی بود .
بشر برای زندگی بهتره که زندگی می کنه
یکی از بهترین دیالوگ های نمایش
حس می کنم تک تک دیالوگ ها ، حرف ها و باورهای زنده یاد مصطفی عبداللهی بود .
خریدار شکیبا (tolerantly)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۲۱ بهمن ۱۳۹۲
خانم محجوب بهروز من هم با شما موافقم ، دیالوگهای این اثر برگرفته از ذهن ِ ستیزه جوی ماکسیم گورکی نسبت به اوضاع آن روزهای روسیه است ، گرچه صد سال از آن روزگاران میگذرد ، اما هنوز این قشر ضعیف داغ کلامشان تازه است و در همین عصر هم به خوبی لمس و درک میشوند.
۰۲ خرداد ۱۳۹۴
دوست‌دارم
پاسخ
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
یادداشت امین میری کارگردان نمایش همه دزدها که دزد نیستند برای گروهش
سپاس بخاطر بودنتان
سپاسگزارم
از همه 1300 تماشاگری که در 19 اجرا مارا همراهی کردند و همه هنرمندانی که حمایتم کردند.
از امیر شهاب رضویان عزیز (مدیر پردیس کورش) که قطعا بدون وجودش و حمایت و همراهیش همین 19 اجرا هم در کورش میسر نمی شد.
از همایون فربد ... دیدن ادامه ›› (مسئول بخش تئاتر کورش) که سختیهای بسیاری را تحمل نمود ولی همواره همراهمان بود.
از مهرداد سلیمانی،مرتضی میر مجیدی،سعید هاشمی،علی بلوردی (بخش فنی کورش) که بسیار زحمت کشیدند.
و از گروهم
از شبنم موتابی عزیزم، که فراتر از یک مترجم و دستیار و برنامه ریز برایم بود و فراوان زحمت کشید و با انرژی ، سختیها و ناملایمات را مدیریت نمود.
از کامران رسول زاده عزیزم، که بدون هیچ چشمداشتی و با لطف و محبتش با وجود تمرینات کنسرتش تنهایم نگذاشت و آهنگ و ترانه و صدایش بی نظیر بود و هنرمندانه.
از آرمان مهربان عزیزم، که مهربان و دوست داشتنی است و همراهم بود.
از محمدرضا علیمردانی عزیزم، که او هم بی هیچ چشمداشتی و فقط بخاطر عِرقی که به تئاتر داشت و لطف و محبتش به من، هنرش زینت بخش نمایشمان گشت.
از ابراهیم عزیزی که همیشه برایم عزیز بوده و هست و داشتن چنین بازیگر حرفه ای و با اخلاق و درخشان آرزوی هر کارگردانیست.
از علی ابدالی عزیزم که انرژی بخش هر گروهیست و با اینکه در اواخر تمرینات پدر بزرگوارش را از دست داد اما تنهایم نگذاشت و پر انرژی تر از قبل در کنارم بود.
از نازنین بابایی که نازنین است همچون اسمش و دلسوز و پر انرژی و همراه و رفیق.
از رویا جان حسینی که از دل و جان مایه می گذارد و حرفه ایست و عاشقانه تئاتر را با تمام سختیهایش بر روی صحنه زندگی میکند.
از هومن خدادوست دوست داشتنی که دیوانه وار تئاتر را عاشقی میکند و سالها در پشت صحنه و تواناییهای بازیگریش نادیده گرفته شده.
از حافظ اسمی خانی گل که خالصانه و از جان و دل همراهی هم کرد.
از طهورا کریم خانی عزیزم که در فرصتی کوتاه خودش را به ما رساند و در شبهایی که امکان حضور رویای عزیز نبود همراهیم کرد.
از صنم محجوب مهربان و پر انرژی که با تمام وجود و از ته قلب و صمیمانه کنارم بود.
از سعیده محمد زاده عزیزم که دقیق است و ریز بین و او هم زحمات فراوان کشید .
از تینا بخشی عزیزم که بی ادعا اما هنرمندانه و حرفه ای کارش را بلد است و صمیمانه همراهم بود.
از ضیاء ضفویان بزرگوار و سینا عدلی عزیز که خالصانه و حرفه ای و پر انرژی یاریم کردند.
از ثمینه پهلوانی عزیز و فرنوش رمزی مهربان ، که صادقانه و پر انرژی یاریم کردند.
از میثم سپاه منصوری عزیز و مرضیه زهری مهربان که با لطف و محبت، سمتی را پذیرفتند که کارشان نبود، و با وجود سختی راه دورشان، تنهایم نگذاشتند.
از بابک گشتاسب، میلاد آریافر، دومان ریاضی، یوهان لی، مسعود زنوزی راد که از سر لطف مهربانی تجربیات و آموزه هایشان را در اختیارم قرار دادند.
و از همه دوستانی که در مدت زمانی کنارم بودند ولی شرایط ادامه همکاری میسر نشد اما یادگاریهایشان در نمایش برایم ماند.
امیدوارم که بزودی در سالنی دیگر با بر طرف کردن ضعفهای اجرای پیشین و اجرایی بهتر به روی صحنه برویم.
تلخیهایم را به بزرگواری خودتان بر من ببخشید.
دوستتان دارم
امین میری -
سپاس بخاطر بودنتان
سپاسگزارم
از همه 1300 تماشاگری که در 19 اجرا مارا همراهی کردند و همه هنرمندانی که حمایتم کردند.
از امیر شهاب رضویان عزیز (مدیر پردیس کورش) که قطعا بدون وجودش و حمایت و همراهیش همین 19 اجرا هم در کورش میسر نمی شد.
از همایون فربد ... دیدن ادامه ›› (مسئول بخش تئاتر کورش) که سختیهای بسیاری را تحمل نمود ولی همواره همراهمان بود.
از مهرداد سلیمانی،مرتضی میر مجیدی،سعید هاشمی،علی بلوردی (بخش فنی کورش) که بسیار زحمت کشیدند.
و از گروهم
از شبنم موتابی عزیزم، که فراتر از یک مترجم و دستیار و برنامه ریز برایم بود و فراوان زحمت کشید و با انرژی ، سختیها و ناملایمات را مدیریت نمود.
از کامران رسول زاده عزیزم، که بدون هیچ چشمداشتی و با لطف و محبتش با وجود تمرینات کنسرتش تنهایم نگذاشت و آهنگ و ترانه و صدایش بی نظیر بود و هنرمندانه.
از آرمان مهربان عزیزم، که مهربان و دوست داشتنی است و همراهم بود.
از محمدرضا علیمردانی عزیزم، که او هم بی هیچ چشمداشتی و فقط بخاطر عِرقی که به تئاتر داشت و لطف و محبتش به من، هنرش زینت بخش نمایشمان گشت.
از ابراهیم عزیزی که همیشه برایم عزیز بوده و هست و داشتن چنین بازیگر حرفه ای و با اخلاق و درخشان آرزوی هر کارگردانیست.
از علی ابدالی عزیزم که انرژی بخش هر گروهیست و با اینکه در اواخر تمرینات پدر بزرگوارش را از دست داد اما تنهایم نگذاشت و پر انرژی تر از قبل در کنارم بود.
از نازنین بابایی که نازنین است همچون اسمش و دلسوز و پر انرژی و همراه و رفیق.
از رویا جان حسینی که از دل و جان مایه می گذارد و حرفه ایست و عاشقانه تئاتر را با تمام سختیهایش بر روی صحنه زندگی میکند.
از هومن خدادوست دوست داشتنی که دیوانه وار تئاتر را عاشقی میکند و سالها در پشت صحنه و تواناییهای بازیگریش نادیده گرفته شده.
از حافظ اسمی خانی گل که خالصانه و از جان و دل همراهی هم کرد.
از طهورا کریم خانی عزیزم که در فرصتی کوتاه خودش را به ما رساند و در شبهایی که امکان حضور رویای عزیز نبود همراهیم کرد.
از صنم محجوب مهربان و پر انرژی که با تمام وجود و از ته قلب و صمیمانه کنارم بود.
از سعیده محمد زاده عزیزم که دقیق است و ریز بین و او هم زحمات فراوان کشید .
از تینا بخشی عزیزم که بی ادعا اما هنرمندانه و حرفه ای کارش را بلد است و صمیمانه همراهم بود.
از ضیاء ضفویان بزرگوار و سینا عدلی عزیز که خالصانه و حرفه ای و پر انرژی یاریم کردند.
از ثمینه پهلوانی عزیز و فرنوش رمزی مهربان ، که صادقانه و پر انرژی یاریم کردند.
از میثم سپاه منصوری عزیز و مرضیه زهری مهربان که با لطف و محبت، سمتی را پذیرفتند که کارشان نبود، و با وجود سختی راه دورشان، تنهایم نگذاشتند.
از بابک گشتاسب، میلاد آریافر، دومان ریاضی، یوهان لی، مسعود زنوزی راد که از سر لطف مهربانی تجربیات و آموزه هایشان را در اختیارم قرار دادند.
و از همه دوستانی که در مدت زمانی کنارم بودند ولی شرایط ادامه همکاری میسر نشد اما یادگاریهایشان در نمایش برایم ماند.
امیدوارم که بزودی در سالنی دیگر با بر طرف کردن ضعفهای اجرای پیشین و اجرایی بهتر به روی صحنه برویم.
تلخیهایم را به بزرگواری خودتان بر من ببخشید.
دوستتان دارم
امین میری -
مجتبی مهدی زاده این را
خواند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
نمی تونم احساسم رو از دیدن این کار فوق العاده بیان کنم . آقای کورش سلیمانی عزیز و گروه خوب شان نمایش کمدی بسیار هوشمندانه ای رو پیش روی تماشاچی به اجرا در اوردن . با تمام وجود امیدوارم که باز هم بتونن این کار رو اجرا ببرن چون این نمایش لیاقت این رو داره تا تماشاچی های بیشتری بتونن ببیننش
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
نمایش خوبی بود اما چیزی که باعث تاسف منه و به عوامل نمایش هم گفتم وجود تنها 18 اجراست . آخه تئاتر حتی توی وجد سی اجراش هم محل بحث هست . در هر حال امیدوارم این گروه موفق باشن و اجراهای دیگه ای هم داشته باشن
ماهور ابراهیمی، کیوان حقانی فر، مریم شریعتی، آیدا طاهرزاده، مجتبی مهدی زاده، رومینا خلج هدایتی و دانیال خجسته این را
دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
یادداشتی درباره "همه دزد ها که دزد نیستند در روزنامه ابتکار
درباره "همه دزدها که دزد نیستند " ؛
نمایشی در آنسوی شهر که مخاطب را راضی نگه خواهد داشت
نویسنده : * بهروز بلمه
برای ساکنین جنوب و شرق تهران رفتن به پردیس کوروش به منظور دیدن تئاتر اولویت کمی دارد. در واقع به طور کلی مردم خیلی سخت تصمیم می‌گیرند به جای سینما و رستوران و خرید کردن (تنها تفریحات موجود در شهر تهران!) تئاتر را انتخاب کنند آنهم در مجموعه ای که در غرب تهران واقع شده است. تازه در سالنی که اولین اجرای تئاتر را تجربه میکند آنهم در یک مرکز خرید فضایی! بنابراین مخاطب باید برای انتخابش دلیل محکمی داشته باشد. اولین تئاتر حرفه ای که چنین ... دیدن ادامه ›› ریسک بزرگی را متقبل شده است و در سالن نمایش پردیس کوروش به اجرا میرود «همه دزدها که دزد نیستند» به کارگردانی امین میری است. جالب اینکه همزمان با این اجرا، همین متن توسط سامان ارسطو در تماشاخانه استاد مشایخی در حال اجرا است. منطقا اجرای سالن مشایخی به علت اینکه در مرکز شهر واقع شده، شناخته شده تراست و متاسفانه تماشاگران احتمالا در انتخاب بین این دو نمایش، آن اجرایی که نزدیک تر است را انتخاب می‌کنند و در نتیجه یک اجرای متفاوت و خلاقانه از این متن را همزمان از دست خواهند داد.در جای خود به بررسی اجرای سامان ارسطو می‌پردازیم و در این جا قصد مقایسه نداریم. بلکه تنها یک بررسی اجمالی بر اجرای امین میری خواهیم داشت. «همه دزدها که دزد نیستند» به کارگردانی امین میری یک کمدی جانانه و خلاقانه است. بخشی از جانانگی آن به متن قدرتمند داریو فو نمایشنامه نویس شهیر ایتالیایی باز می‌گردد که البته در بازنویسی توسط میری و تغییرات و بومی سازی آن با درنظر گرفتن شرایط اجتماعی اقتصادی و سیاسی روز برای مخاطب ایرانی جذاب تر و خودمانی تر شده است. بخش دیگر از جذابیت این نمایش به خلاقیت در اجرا باز می‌گردد. گروهی که با یکدلی تمام، همه تجربیات تئاتری خود را روی دایره ریخته و توانسته اند بدون لغزیدن و افتادن از این طرف یا آن طرف بام، تلفیق و ترکیبی هنرمندانه از سبک کمدی دل‌آرته ایتالیایی و سبک رو حوضی و سیاه بازی ایرانی در اندازند.در نگاه نخست به نظر می‌رسد تمامی مشکلات ذاتی تلفیق دو سبک متفاوت کمدی از دو فرهنگ متفاوت در این اجرا تبدیل به فرصت شده است و امین میری و گروهش توانسته اند از اکثر این فرصت ها به نحو قابل قبولی استفاده کنند. که از این نظر باید جدا به او تبریک گفت. اگرچه از نگاه مخاطب ریز بین و حرفه ای تئاتر ایراداتی می‌توان به این تلفیق ها گرفت اما کلیت کار با توجه به اتفاق نظر اکثریت تماشاگران – که اتفاقا مخاطبان حرفه ای تئاتر بوده اند – قابل قبول، جذاب، سرگرم کننده و موفق بوده است.با دیدن «همه دزدها که دزد نیستند» یاد می‌گیریم زمانی که خلاق باشیم و عمیق به مسائل نگاه کنیم آنوقت شوخی های سیاسی به هیچ کس بر نمی‌خورد و توهین نمی‌شود، مسائل اجتماعی و فرهنگی را می‌توان با ظرافت تذکر داد و همزمان با انتقاد از مردم خنده را بر لبان آنان آورد و به آنها آموزش داد که خوب نگاه کنند عمیق بیاندیشند و زندگی سالمی داشته باشند.حضور و اجرای زنده گروه موسیقی در این نمایش با ترانه شنیدنی و تنظیم هنرمندانه کامران رسول‌زاده در کنار دیگر جنبه های سرگرم کننده این نمایش می‌تواند یک شب به یادماندنی برای مخاطب رقم بزند. سرگرمی در کنار هنر و خلاقیت با یک متن قدرتمند ادبی در ژانر کمدی و نگاه جهانشمول و دردمندانه به تقریباً همه مصائب و مشکلات زندگی خانوادگی و اجتماعی-سیاسی-اقتصادی در دنیای مدرن این قدرت را به اجرای امین میری می‌دهد. سالن البرز در طبقه ششم پردیس کوروش است. شما باید از پنج طبقه پاساژ لوکس و پر زرق و برق عبور کنید تا خود را به طبقه ششم برسانید. اگر جلوی هر بوتیک و مغازه 5 ثانیه توقف کنید به احتمال زیاد نمایش را از دست خواهید داد. اما با اینحال پردیس کوروش برای هر کسی تجربه متفاوتی خواهد بود. خرید، سینما و رستوران همه در یک جا جمع شده اند. ضمن اینکه تئاتر هم دارد. بنابراین مخاطب نمایش "همه دزدها که دزد نیستند " از تحمل راهی طولانی و عدم توجه به جذابیت های دیگر پردیس کوروش و رها کردن سی-چهل اجرای دیگر در سطح شهر تهران پشیمان نمی‌شود و سرحال و راضی به خانه باز می‌گردد.می توان پیش بینی کرد سالن تئاتر پردیس کوروش در یکی دو سال آینده و پس از شناخته شدن توسط مردم و با وجود موقعیت استراتژیک اقتصادی-فرهنگی این مرکز بزرگ به یکی از قدرتمند ترین رقبای سالن های تئاتر مرکز شهر تبدیل خواهد شد. به شرطی که مدیریت آن اشتباه نکند و صبور باشد و عطای هنر را به لقای نمایش های سخیف و به ظاهر پول ساز نفروشد. از نظر دوری راه نیز، بعد مسافت آن از سالن تئاتر موسسه اکو که بازار تماشاخانه های مرکز شهر را کساد کرده است که بیشتر نیست! و سالن آن یکی از بهترین سالن های تئاتر تهران است. پس جامعه تئاتر امیدوار فعلا خواهد ماند.
درباره "همه دزدها که دزد نیستند " ؛
نمایشی در آنسوی شهر که مخاطب را راضی نگه خواهد داشت
نویسنده : * بهروز بلمه
برای ساکنین جنوب و شرق تهران رفتن به پردیس کوروش به منظور دیدن تئاتر اولویت کمی دارد. در واقع به طور کلی مردم خیلی سخت تصمیم می‌گیرند به جای سینما و رستوران و خرید کردن (تنها تفریحات موجود در شهر تهران!) تئاتر را انتخاب کنند آنهم در مجموعه ای که در غرب تهران واقع شده است. تازه در سالنی که اولین اجرای تئاتر را تجربه میکند آنهم در یک مرکز خرید فضایی! بنابراین مخاطب باید برای انتخابش دلیل محکمی داشته باشد. اولین تئاتر حرفه ای که چنین ... دیدن ادامه ›› ریسک بزرگی را متقبل شده است و در سالن نمایش پردیس کوروش به اجرا میرود «همه دزدها که دزد نیستند» به کارگردانی امین میری است. جالب اینکه همزمان با این اجرا، همین متن توسط سامان ارسطو در تماشاخانه استاد مشایخی در حال اجرا است. منطقا اجرای سالن مشایخی به علت اینکه در مرکز شهر واقع شده، شناخته شده تراست و متاسفانه تماشاگران احتمالا در انتخاب بین این دو نمایش، آن اجرایی که نزدیک تر است را انتخاب می‌کنند و در نتیجه یک اجرای متفاوت و خلاقانه از این متن را همزمان از دست خواهند داد.در جای خود به بررسی اجرای سامان ارسطو می‌پردازیم و در این جا قصد مقایسه نداریم. بلکه تنها یک بررسی اجمالی بر اجرای امین میری خواهیم داشت. «همه دزدها که دزد نیستند» به کارگردانی امین میری یک کمدی جانانه و خلاقانه است. بخشی از جانانگی آن به متن قدرتمند داریو فو نمایشنامه نویس شهیر ایتالیایی باز می‌گردد که البته در بازنویسی توسط میری و تغییرات و بومی سازی آن با درنظر گرفتن شرایط اجتماعی اقتصادی و سیاسی روز برای مخاطب ایرانی جذاب تر و خودمانی تر شده است. بخش دیگر از جذابیت این نمایش به خلاقیت در اجرا باز می‌گردد. گروهی که با یکدلی تمام، همه تجربیات تئاتری خود را روی دایره ریخته و توانسته اند بدون لغزیدن و افتادن از این طرف یا آن طرف بام، تلفیق و ترکیبی هنرمندانه از سبک کمدی دل‌آرته ایتالیایی و سبک رو حوضی و سیاه بازی ایرانی در اندازند.در نگاه نخست به نظر می‌رسد تمامی مشکلات ذاتی تلفیق دو سبک متفاوت کمدی از دو فرهنگ متفاوت در این اجرا تبدیل به فرصت شده است و امین میری و گروهش توانسته اند از اکثر این فرصت ها به نحو قابل قبولی استفاده کنند. که از این نظر باید جدا به او تبریک گفت. اگرچه از نگاه مخاطب ریز بین و حرفه ای تئاتر ایراداتی می‌توان به این تلفیق ها گرفت اما کلیت کار با توجه به اتفاق نظر اکثریت تماشاگران – که اتفاقا مخاطبان حرفه ای تئاتر بوده اند – قابل قبول، جذاب، سرگرم کننده و موفق بوده است.با دیدن «همه دزدها که دزد نیستند» یاد می‌گیریم زمانی که خلاق باشیم و عمیق به مسائل نگاه کنیم آنوقت شوخی های سیاسی به هیچ کس بر نمی‌خورد و توهین نمی‌شود، مسائل اجتماعی و فرهنگی را می‌توان با ظرافت تذکر داد و همزمان با انتقاد از مردم خنده را بر لبان آنان آورد و به آنها آموزش داد که خوب نگاه کنند عمیق بیاندیشند و زندگی سالمی داشته باشند.حضور و اجرای زنده گروه موسیقی در این نمایش با ترانه شنیدنی و تنظیم هنرمندانه کامران رسول‌زاده در کنار دیگر جنبه های سرگرم کننده این نمایش می‌تواند یک شب به یادماندنی برای مخاطب رقم بزند. سرگرمی در کنار هنر و خلاقیت با یک متن قدرتمند ادبی در ژانر کمدی و نگاه جهانشمول و دردمندانه به تقریباً همه مصائب و مشکلات زندگی خانوادگی و اجتماعی-سیاسی-اقتصادی در دنیای مدرن این قدرت را به اجرای امین میری می‌دهد. سالن البرز در طبقه ششم پردیس کوروش است. شما باید از پنج طبقه پاساژ لوکس و پر زرق و برق عبور کنید تا خود را به طبقه ششم برسانید. اگر جلوی هر بوتیک و مغازه 5 ثانیه توقف کنید به احتمال زیاد نمایش را از دست خواهید داد. اما با اینحال پردیس کوروش برای هر کسی تجربه متفاوتی خواهد بود. خرید، سینما و رستوران همه در یک جا جمع شده اند. ضمن اینکه تئاتر هم دارد. بنابراین مخاطب نمایش "همه دزدها که دزد نیستند " از تحمل راهی طولانی و عدم توجه به جذابیت های دیگر پردیس کوروش و رها کردن سی-چهل اجرای دیگر در سطح شهر تهران پشیمان نمی‌شود و سرحال و راضی به خانه باز می‌گردد.می توان پیش بینی کرد سالن تئاتر پردیس کوروش در یکی دو سال آینده و پس از شناخته شدن توسط مردم و با وجود موقعیت استراتژیک اقتصادی-فرهنگی این مرکز بزرگ به یکی از قدرتمند ترین رقبای سالن های تئاتر مرکز شهر تبدیل خواهد شد. به شرطی که مدیریت آن اشتباه نکند و صبور باشد و عطای هنر را به لقای نمایش های سخیف و به ظاهر پول ساز نفروشد. از نظر دوری راه نیز، بعد مسافت آن از سالن تئاتر موسسه اکو که بازار تماشاخانه های مرکز شهر را کساد کرده است که بیشتر نیست! و سالن آن یکی از بهترین سالن های تئاتر تهران است. پس جامعه تئاتر امیدوار فعلا خواهد ماند.
عمو فرهاد قصه ها، محسن نوحی و مجتبی مهدی زاده این را
خواندند
کیوان حقانی فر، علی، مرضیه زهری، شبنم موتابی، Amin Miri، ابراهیم عزیزی، علی عبدالرحیم و parisanov21 این را دوست دارند
کیوان حقانی فر، علی، مرضیه زهری، شبنم موتابی، Amin Miri، ابراهیم عزیزی، علی عبدالرحیم و parisanov21 این را دوست دارند
پردیس کوروش فضای فرهنگی و تفریحی بسیار مناسبی داره اما متأسفانه دسترسیش برای کسانی که وسیله نقلیه شخصی ندارند و در مناطق دیگه ای به جز غرب تهران هستند، واقعا مشکل هستش.
meعزیز شما براحتی میتونید خودتون رو به پردیس کورش برسونید ، مثلا مترو صادقیه و از اونجا هم با ماشینهای جنت آباد ستاری ،دقیقا پس از ده دقیقه جلوی پردیس کورش میتونید پیاده بشید بقیه مسیرهای دسترسی به کورش رو هم میتونید در ایونت ما ببینید
آدرس ایونت نمایش " همهدزدها که دزد نیستند"
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1544566859117556&set=gm.604158089685996&type=1&theater
آدرس ایونت نمایش " همهدزدها که دزد نیستند"
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1544566859117556&set=gm.604158089685996&type=1&theater
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
یادداشت مهشید نوروزوی درباره همه دزدها که دزرد نیستند در ضمیمه روزنامه ایران (ایران جوان)
رفت و برگشتی بین تئاتر تخت حوضی و کمدیا دلارته
امین میری که ما بیشتر او را از کار قبلی اش مستند تئاتر «احساس آبی مرگ» می شناسیم این بار دست روی یک متن کاملا متفاوت و سبک کمدیا دلارته (کمدی ایتالیایی) گذاشته است! میری این متن را که یکی از متن های خوب و پرطرفدار داریوفو است، کمی ایرانیزه کرده و در طراحی صحنه و لباسش نیز دستی برده است. داستان نمایش درباره رابطه شش کاراکتر است که طی داستان ارتباطشان با هم مشخص می شود. تم (درون مایه) داستان نمایش، خیانت است.
نمایش با یک صحنه تقریبا خالی از دکور (بجز یک فرش قرمز ایرانی که به شدت جلب توجه می کند)، همراه با موسیقی و در تاریکی شروع می شود، صدای راوی را می شنویم که سعی در شرح ماجرا دارد و با حضور بیب من (مرد سانسورچی نمایش) نور صحنه نیز جریان می گیرد. در قسمت ابتدایی کار با اینکه ریتم تندی دارد ولی تمپو به شدت پایین است و مخاطب تا حدی خسته می شود و منتظر شروع جدی ماجراست. شخصیت ها یکی یکی وارد صحنه شده و با قرار گرفتن در نور اسپات و فیکس شدن ... دیدن ادامه ›› زیر آن توسط راوی معرفی می شوند و این جاست که تماشاگر متوجه می شود با یک کمدی موقعیت روبه روست. حضور کاراکترها با لباس های غربی روی صحنه ای که با فرش قرمز ایرانی دکور شده، خود یک موقعیت متناقض دارد که داستان را آغاز می کند. به محض ورود کاراکترها و شروع داستان، راوی دیگر خاموش شده و در قسمت هایی از نمایش که سعی در عبور از خط محدودیت ها دارد، بیب من با صدای عجیبی که شبیه یک نوار گیرکرده است جلوی داستان و کاراکترها را می گیرد و خط داستانی را تغییر می دهد. می توان گفت یکی از جذاب ترین قسمت های نمایش حضور و نقش بیب من است. او با اینکه میزانسن ثابت و تقریبا بی حرکت دارد اما با میمیک فوق العاده و صدای جالبی که برای موقعیت ها ایجاد می کند سعی در گرفتن خنده از مخاطب دارد. میزانسن های نمایش در ابتدا خیلی ساده به نظر می رسد اما در ادامه، اتفاق های جدید و جالبی بر غیر عادی بودن میزانسن ها تاکید می کند و ما کم کم شاهد برداشته شدن مرز آنها هستیم. در قسمتی از نمایش حتی مرز بین تماشاگر و صحنه نیز شکسته می شود و بازیگران از صحنه پایین می آیند تا با تماشاگران ارتباط بگیرند. بازی ها خوب، گرم و هماهنگ است اما گاهی هم صدای هنرپیشگان نامفهوم و به سختی شنیده می شود.
موسیقی کار کاملا با فضای کمیک در حال روایت مطابقت دارد. یکی از نقاط ضعف کار وجود قسمت های اسلوموشن است که حس مصنوعی بودن را به مخاطب می دهد. میری تمام تلاشش را برای نگه داشتن مرز لودگی و کمدی انجام داده ولی در جاهایی ماجرا به هجو کشیده می شود و ما از یک کمدی موقعیت به یک هجو عامیانه می رسیم. اما این قسمت ها آنقدر کوتاه هستند که برخی شاید قادر به تشخیص شان نباشند مگر موشکافانه برخورد کنند. نمایش خیلی خوب و روان روایت می شود و در آن برو برگردهایی بین کمدی ایتالیا و نمایش تخت حوضی ایرانی وجود دارد که دلنشین است. نقطه عطف ماجرا آخر کار است. پایان بندی این کار هم مانند کارهای داریوفو، همراه با موسیقی و همراهی بازیگران است.
رفت و برگشتی بین تئاتر تخت حوضی و کمدیا دلارته
امین میری که ما بیشتر او را از کار قبلی اش مستند تئاتر «احساس آبی مرگ» می شناسیم این بار دست روی یک متن کاملا متفاوت و سبک کمدیا دلارته (کمدی ایتالیایی) گذاشته است! میری این متن را که یکی از متن های خوب و پرطرفدار داریوفو است، کمی ایرانیزه کرده و در طراحی صحنه و لباسش نیز دستی برده است. داستان نمایش درباره رابطه شش کاراکتر است که طی داستان ارتباطشان با هم مشخص می شود. تم (درون مایه) داستان نمایش، خیانت است.
نمایش با یک صحنه تقریبا خالی از دکور (بجز یک فرش قرمز ایرانی که به شدت جلب توجه می کند)، همراه با موسیقی و در تاریکی شروع می شود، صدای راوی را می شنویم که سعی در شرح ماجرا دارد و با حضور بیب من (مرد سانسورچی نمایش) نور صحنه نیز جریان می گیرد. در قسمت ابتدایی کار با اینکه ریتم تندی دارد ولی تمپو به شدت پایین است و مخاطب تا حدی خسته می شود و منتظر شروع جدی ماجراست. شخصیت ها یکی یکی وارد صحنه شده و با قرار گرفتن در نور اسپات و فیکس شدن ... دیدن ادامه ›› زیر آن توسط راوی معرفی می شوند و این جاست که تماشاگر متوجه می شود با یک کمدی موقعیت روبه روست. حضور کاراکترها با لباس های غربی روی صحنه ای که با فرش قرمز ایرانی دکور شده، خود یک موقعیت متناقض دارد که داستان را آغاز می کند. به محض ورود کاراکترها و شروع داستان، راوی دیگر خاموش شده و در قسمت هایی از نمایش که سعی در عبور از خط محدودیت ها دارد، بیب من با صدای عجیبی که شبیه یک نوار گیرکرده است جلوی داستان و کاراکترها را می گیرد و خط داستانی را تغییر می دهد. می توان گفت یکی از جذاب ترین قسمت های نمایش حضور و نقش بیب من است. او با اینکه میزانسن ثابت و تقریبا بی حرکت دارد اما با میمیک فوق العاده و صدای جالبی که برای موقعیت ها ایجاد می کند سعی در گرفتن خنده از مخاطب دارد. میزانسن های نمایش در ابتدا خیلی ساده به نظر می رسد اما در ادامه، اتفاق های جدید و جالبی بر غیر عادی بودن میزانسن ها تاکید می کند و ما کم کم شاهد برداشته شدن مرز آنها هستیم. در قسمتی از نمایش حتی مرز بین تماشاگر و صحنه نیز شکسته می شود و بازیگران از صحنه پایین می آیند تا با تماشاگران ارتباط بگیرند. بازی ها خوب، گرم و هماهنگ است اما گاهی هم صدای هنرپیشگان نامفهوم و به سختی شنیده می شود.
موسیقی کار کاملا با فضای کمیک در حال روایت مطابقت دارد. یکی از نقاط ضعف کار وجود قسمت های اسلوموشن است که حس مصنوعی بودن را به مخاطب می دهد. میری تمام تلاشش را برای نگه داشتن مرز لودگی و کمدی انجام داده ولی در جاهایی ماجرا به هجو کشیده می شود و ما از یک کمدی موقعیت به یک هجو عامیانه می رسیم. اما این قسمت ها آنقدر کوتاه هستند که برخی شاید قادر به تشخیص شان نباشند مگر موشکافانه برخورد کنند. نمایش خیلی خوب و روان روایت می شود و در آن برو برگردهایی بین کمدی ایتالیا و نمایش تخت حوضی ایرانی وجود دارد که دلنشین است. نقطه عطف ماجرا آخر کار است. پایان بندی این کار هم مانند کارهای داریوفو، همراه با موسیقی و همراهی بازیگران است.
عمو فرهاد قصه ها، محسن نوحی، ابراهیم عزیزی و مجتبی مهدی زاده این را
خواندند
parisanov21، تیام، علی، سین الف، شبنم موتابی، Amin Miri و علی عبدالرحیم این را دوست دارند
parisanov21، تیام، علی، سین الف، شبنم موتابی، Amin Miri و علی عبدالرحیم این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
گزارش تصویری از نمایش همه دزدها که دزد نیستند در خبرگزاری هنرآنلاین
عکس ها از مسعود میر میری
http://www.honaronline.ir/Pages/PicNews-3247.aspx
عکس ها از مسعود میر میری
http://www.honaronline.ir/Pages/PicNews-3247.aspx
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
دوستان و همراهان گرامی با حمایت شما تئاتر دوستان عزیز ، اعضای محترم تیوال و هنرمندانی که با حضورشان به ما انرژی دادند دیشب خوشبختانه اجرای بسیار خوبی داشتیم و به دلیل استقبال تماشاچیان اجرای ما به مدت یک هفته تمدید شد .
از حضور هنرمندانی چون هدیه تهرانی ، خسرو شهراز ، پیام فروتن ، رضا بهبودی ، امیر کاوه اهنین جان و حمایت اشکان خطیبی ، امیر پوریا، محمد ابراهیمیان و تمامی شما تماشاگران عزیز سپاسگزاریم
گروه نمایش همه دزدها که دزد نیستند
خرید اینترنتی
www.tiwall.com
www.cinematicket.org
www.kouroshcineplex.com
شماره رزرو : 09338479984
از حضور هنرمندانی چون هدیه تهرانی ، خسرو شهراز ، پیام فروتن ، رضا بهبودی ، امیر کاوه اهنین جان و حمایت اشکان خطیبی ، امیر پوریا، محمد ابراهیمیان و تمامی شما تماشاگران عزیز سپاسگزاریم
گروه نمایش همه دزدها که دزد نیستند
خرید اینترنتی
www.tiwall.com
www.cinematicket.org
www.kouroshcineplex.com
شماره رزرو : 09338479984
طهورا شکوری و مجتبی مهدی زاده این را
خواندند
کیوان حقانی فر، محمود زهره‌وند، ابراهیم عزیزی، سیامک قلی زاده، شاهین نصیری، فرناز نوروزی، شبنم موتابی و farhad riazi این را دوست دارند
کیوان حقانی فر، محمود زهره‌وند، ابراهیم عزیزی، سیامک قلی زاده، شاهین نصیری، فرناز نوروزی، شبنم موتابی و farhad riazi این را دوست دارند
خبر بسیار خوبی بود. حتما این هفته به تماشای این کار ارزشمند دوباره خواهیم آمد
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
کاش وقت داشتم و این کار رو میدیدم . جدا دارم حسرت می خورم عاشق متن های مک دونا هستم و عوامل کار هم همه از کسانی هستن که بسیار خلاق هستند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
یادداشت کارگردان نمایش "همه دزدها که دزد نیستند " در پردیس کوروش - چاپ شده دز روزنامه آفتاب یزد
تنها یک گناه وجود دارد و آنهم دزدی است
روزنامه آفتاب یزد – سحر صنیعی :نگاه متفاوت به نمایشنامه «داریو فو» به کارگردانی امین میری، رویکرد خلاقانه به نمایش و ایجاد فضای جدید در نمایش «همه دزدها که دزد نیستند » بسیار چشمگیر و محسوس است . . این طنز اجتماعی این بار با موسیقی خاصی که توسط کامران رسو لزاده همراه است روی صحنه رفته است. بازیگران و عوامل نمایش به زیبایی این کمدی را برای مخاطب به نمایش می گذارند. امین میری در یادداشتی که برای نمایش «همه دزدها که دزد نیستند » می نویسد، اظهار می دارد :
«خالد حسینی در رمان بادبادک باز خود می گوید :« فقط یک گناه وجود دارد ، فقط یکی. آن هم دزدی ست. هر گناه ِ دیگری صورت ِ دیگر دزدی ست. وقتی مردی را بکشی ، زندگی را از او دزدیده ای. حق زنش را برای داشتن شوهر دزدیده ای. همینطور حق بچه هایش را برای داشتن پدر. وقتی دروغ بگویی ، حق طرف را برای دانستن راست دزدیده ای. وقتی کسی را فریب بدهی ، حق انصاف و عدالت را دزدیده ای. می فهمی؟ چیزی زشت تر از دزدی نیست»
ومن نیز معتقدم ما در جهانی زندگی می کنیم که هر یک به شکلی همواره می دزدیم و از ما می دزدند. در تو در توی بن بست های جهان آشفته امروز و در پایان روزمرگی ها ، هر یک از ما خوب که نگاه کنیم چه تلخ در می یابیم به حقیقت هایی که پنهان کرده ایم به اعتماد هایی که ویران ساختیم و به امید ها و ... دیدن ادامه ›› باور هایی که دزدیده ایم . بر اساس همین باور قلبی بود تا تصمیم گرفتم کفش آهنین بر پای کرده و نمایشنامه «همه دزدها که دزد نیستند » را بر روی صحنه ببرم.
نگاه داریوفو در «همه دزدها که دزد نیستند » بسیار به نگاه من نزدیک بود و این نمایشنامه دغدغه ذهنی من را به شکلی بسیار هوشمندانه و در غالب کمدی بیان کرده است . داریوفو از نویسندگانی است که در تمامی نمایشنامه هایش همچون "مرگ تصادفی یک آنارشیست " ، "حساب پرداخت نمیشه " و ... نوعی نقد اجتماعی را گنجانده است . او ذره بینی بر اجتماع گرفته و نا به هنجاری موجود را به زیباترین شکل در نمایشنامه هایش بیان کرده است . لذا همواره دوست داشتم یکی از نمایشنامه های وی را بر روی صحنه برم و مناسب تر از «همه دزدها که دزد نیستند » نیافتم . با انتخاب این نمایشنامه خواستم آئینه ای در برابر تماشاگرم بگذارم و به شکلی دیگر گونه فریاد بزنم که ما دزدیم .»
امین میری در ادامه افزوده است :در تمامی کارهای پیشینم «احساس آبی مرگ» ، « آیینه پشت سکوت »، و «شهرت مرگبار » با وجود اختلاف فاحش در ژانر و سبک ، همواره یک نقطه مشترک یافت می شود و آنهم نگاهی اجتماعی و یا نوعی نقد بر اجتماع بوده ، هست ودر آینده خواهد بود . و اساسا همواره تئاتر را برگزیده ام تا حرف هایم را به شکل های متفاوت روی صحنه بیاورم . زیرا این هنر را آئینه جادویی می دانم در برابر آدمیان، که پیامش در عمق و روح مخاطب نفوذ کرده و گاه حتی سیلی می زند . و این هم برای آنکه شاید روزی در گوشه سالنی ، آدمی را در برابر جهان هستی به پرسش واداریم .
این نمایشنامه را 6 سال پیش در سالن کوچک فرهنگسرای ارسباران به مدت 6 شب نمایشنامه خوانی کردم. و از همان زمان بسیار دوست داشتم که تا روزی آن را به صحنه ببرم که البته اجرای امروز بسیار از آنچه در 6 سال پیش اتفاق افتاد متفاوت است . و آنچه اکنون بر روی صحنه می رود مدیون تلاش های بی وقفه گروهم و حمایت دوستانی هستند که ثروتی عظیم برایم محسوب می شوند.» از آنان سپاسگزارم.
این کار گردان در بخش دیگری از یادداشت شفاهی خود گفته است «گفتم کفش آهنین بر پای کردم زیرا به اجرا بردن یک نمایش بر روی صحنه درشرایط فعلی با وجود بسیاری از نامرادی ها ، کفش آهنین می خواهد. اما چه جای گله از طوفان بلاهای آشفته بازار تئاترامروز ایران !
و جای شکر بسیار از پروردگار که همواره بوده اند دوستانی صادق ، هنرمند و مهربان که با وجود آنان و دلگرمی شان همواره توانسته ام به صورت کاملا مستقل ، لذت بر روی صحنه بودن را تجربه کنم . در انتها لازم می دانم سپاس ویژه ای داشته باشم از امیر شهاب رضویان عزیز که بدون لطف و حمایت ایشان ، امکان حضورمان در مجتمع پردیس کوروش میسر نبود.»
تنها یک گناه وجود دارد و آنهم دزدی است
روزنامه آفتاب یزد – سحر صنیعی :نگاه متفاوت به نمایشنامه «داریو فو» به کارگردانی امین میری، رویکرد خلاقانه به نمایش و ایجاد فضای جدید در نمایش «همه دزدها که دزد نیستند » بسیار چشمگیر و محسوس است . . این طنز اجتماعی این بار با موسیقی خاصی که توسط کامران رسو لزاده همراه است روی صحنه رفته است. بازیگران و عوامل نمایش به زیبایی این کمدی را برای مخاطب به نمایش می گذارند. امین میری در یادداشتی که برای نمایش «همه دزدها که دزد نیستند » می نویسد، اظهار می دارد :
«خالد حسینی در رمان بادبادک باز خود می گوید :« فقط یک گناه وجود دارد ، فقط یکی. آن هم دزدی ست. هر گناه ِ دیگری صورت ِ دیگر دزدی ست. وقتی مردی را بکشی ، زندگی را از او دزدیده ای. حق زنش را برای داشتن شوهر دزدیده ای. همینطور حق بچه هایش را برای داشتن پدر. وقتی دروغ بگویی ، حق طرف را برای دانستن راست دزدیده ای. وقتی کسی را فریب بدهی ، حق انصاف و عدالت را دزدیده ای. می فهمی؟ چیزی زشت تر از دزدی نیست»
ومن نیز معتقدم ما در جهانی زندگی می کنیم که هر یک به شکلی همواره می دزدیم و از ما می دزدند. در تو در توی بن بست های جهان آشفته امروز و در پایان روزمرگی ها ، هر یک از ما خوب که نگاه کنیم چه تلخ در می یابیم به حقیقت هایی که پنهان کرده ایم به اعتماد هایی که ویران ساختیم و به امید ها و ... دیدن ادامه ›› باور هایی که دزدیده ایم . بر اساس همین باور قلبی بود تا تصمیم گرفتم کفش آهنین بر پای کرده و نمایشنامه «همه دزدها که دزد نیستند » را بر روی صحنه ببرم.
نگاه داریوفو در «همه دزدها که دزد نیستند » بسیار به نگاه من نزدیک بود و این نمایشنامه دغدغه ذهنی من را به شکلی بسیار هوشمندانه و در غالب کمدی بیان کرده است . داریوفو از نویسندگانی است که در تمامی نمایشنامه هایش همچون "مرگ تصادفی یک آنارشیست " ، "حساب پرداخت نمیشه " و ... نوعی نقد اجتماعی را گنجانده است . او ذره بینی بر اجتماع گرفته و نا به هنجاری موجود را به زیباترین شکل در نمایشنامه هایش بیان کرده است . لذا همواره دوست داشتم یکی از نمایشنامه های وی را بر روی صحنه برم و مناسب تر از «همه دزدها که دزد نیستند » نیافتم . با انتخاب این نمایشنامه خواستم آئینه ای در برابر تماشاگرم بگذارم و به شکلی دیگر گونه فریاد بزنم که ما دزدیم .»
امین میری در ادامه افزوده است :در تمامی کارهای پیشینم «احساس آبی مرگ» ، « آیینه پشت سکوت »، و «شهرت مرگبار » با وجود اختلاف فاحش در ژانر و سبک ، همواره یک نقطه مشترک یافت می شود و آنهم نگاهی اجتماعی و یا نوعی نقد بر اجتماع بوده ، هست ودر آینده خواهد بود . و اساسا همواره تئاتر را برگزیده ام تا حرف هایم را به شکل های متفاوت روی صحنه بیاورم . زیرا این هنر را آئینه جادویی می دانم در برابر آدمیان، که پیامش در عمق و روح مخاطب نفوذ کرده و گاه حتی سیلی می زند . و این هم برای آنکه شاید روزی در گوشه سالنی ، آدمی را در برابر جهان هستی به پرسش واداریم .
این نمایشنامه را 6 سال پیش در سالن کوچک فرهنگسرای ارسباران به مدت 6 شب نمایشنامه خوانی کردم. و از همان زمان بسیار دوست داشتم که تا روزی آن را به صحنه ببرم که البته اجرای امروز بسیار از آنچه در 6 سال پیش اتفاق افتاد متفاوت است . و آنچه اکنون بر روی صحنه می رود مدیون تلاش های بی وقفه گروهم و حمایت دوستانی هستند که ثروتی عظیم برایم محسوب می شوند.» از آنان سپاسگزارم.
این کار گردان در بخش دیگری از یادداشت شفاهی خود گفته است «گفتم کفش آهنین بر پای کردم زیرا به اجرا بردن یک نمایش بر روی صحنه درشرایط فعلی با وجود بسیاری از نامرادی ها ، کفش آهنین می خواهد. اما چه جای گله از طوفان بلاهای آشفته بازار تئاترامروز ایران !
و جای شکر بسیار از پروردگار که همواره بوده اند دوستانی صادق ، هنرمند و مهربان که با وجود آنان و دلگرمی شان همواره توانسته ام به صورت کاملا مستقل ، لذت بر روی صحنه بودن را تجربه کنم . در انتها لازم می دانم سپاس ویژه ای داشته باشم از امیر شهاب رضویان عزیز که بدون لطف و حمایت ایشان ، امکان حضورمان در مجتمع پردیس کوروش میسر نبود.»
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
گفت و گوی امین میری با سایت ایران تئاتر
گفتوگو با کارگردانی که پیش مرگ دیگران شده است/ «همه دزدها که دزد نیستند»، نخستین نمایش پردیس کورش
«همه دزدها که دزد نیستند» به کارگردانی امین میری از 11 دی در پردیس کورش به صحنه رفته است. این نمایش که نگاهی طنز به مسائل اجتماعی دارد، نخستین اجرای تئاتر در این مجموعه فرهنگی است.
به گزارش سایت ایران تئاتر، نمایش «همه دزدها که دزد نیستند» نوشته نویسنده ایتالیایی داریو فو به کارگردانی امین میری از 11 دی ماه در پردیس کوروش به صحنه رفته است. این نمایش در قالب کمدی نگاهی انتقاد آمیز به جامعه دارد و به گفته کارگردانش در شیوه‌های اجرایی آن از کمدیا دل‌آرته و نمایش سنتی روحوضی استفاده شده است. امین میری در این رابطه گفت: «نمایشنامه داریو فو در قالبی کمدی جامعه خود را نقد میکند. نگاهی که این نمایشنامه‌نویس در این متن داشته است را بسیار نزدیک به خودم دیدم و خواستم آن را کار کنم. با تحقیقاتی کامل و مشورت با صاحب‌نظران این حوزه، سعی کردیم از ویژگی‌های کمدیا دل‌آرته ... دیدن ادامه ›› و روحوضی ایرانی استفاده کنیم. این مسئله از طراحی لباس و صحنه و تا جنس بازی‌ها قابل مشاهده است.»
«همه دزدها که دزد نیستند» سال 87 در فرهنگسرای ارسباران نمایشنامه‌خوانی شد. میری در باره استقبال از این نمایشنامه‌خوانی و خواستش برای کارگردانی این نمایشنامه توضیح داد:«شش سال پیش همین متن را در فرهنگسرای ارسباران نمایشنامه‌خوانی کردیم که به دلیل استقبال زیاد مخاطبان تمدید شد. همان موقع قصد داشتم این نمایشنامه را با رگههایی از شیوه‌های نمایش ایرانی اجرا کنم. در داستان اصلی نمایشنامه دخل و تصرف نکردیم، اما در یک فرآیند گروهی، شیوه‌های مختلفی برای اجرا انتخاب کردیم؛ از جمله حفظ یک توضیح‌خوان و راوی که در نمایشنامه‌خوانی هم حضور داشت.»
میری از مشکلات سالن گرفتن در ایران و دلایلش برای اجرا در پردیس کورش پیشتر گفت: «الان وضعیت سالن‌ها خیلی نامناسب و نامخشص است. همین سالن انتظامی ایرانشهر در روز چند اجرا میرود، درحالی که ظرفیت آن را ندارد. هیچ‌کدام از نمایش‌هایی که آن‌جا اجرا می‌روند، دکور ندارند چون گروه‌ها فرصتی برای نصب و برداشتن هر روزه آن ندارند. سالن‌های خصوصی هم اجاره روزانه و درصد بالایی از فروش بلیت را همزمان می‌گیرند که از نظر من منصفانه نیست. چرا یک گروه تئاتری که فقط روزی 70 هزار تومان پول پلاتو می‌دهد، نباید درآمد داشته باشد؟»
او درباره امکانات سالن تئاتر پردیش کورش به سایت ایران تئاتر توضیح داد: «آقای شهاب‌الدین رضویان، مدیر مجموعه، خودشان هنرمندند و به همین دلیل شرایط را درک می‌کنند. این سالن ظرفیت اجرای نمایش‌های جدی را دارد و از لحاظ امکانات شاید بهترین سالن حال حاضر ما باشد. دید به صحنه، عمق و عرض صحنه و امکانات نوری آن بسیار خوب است. از لحاظ امکانات صوتی هم این سالن منحصر به فرد است.»
امین میری آینده‌ای روشن را برای این سالن پیش‌بینی کرد و افزود: «اتفاقات خوبی قرار است در اینجا بیفتد. این اولین نمایش جدی است که در غرب تهران به صحنه میرود. با حساسیتی که در بازبینی و انتخاب نمایش‌ها هم به کار می‌برند، سالن تئاتر پردیس کورش، تالاری پرمخاطب و پر تقاضا خواهد بود. بعضی‌ها می‌گویند دور است، ولی خب سوال اینجاست که به کجا؟ در این روزهای تهران، همه‌جا می‌تواند دور باشد. به هر حال این سالن آینده‌ای روشن دارد و حالا ما به عنوان اولین گروه پیش مرگ دیگران شده‌ایم.»
نمایش «همه دزدها که دزد نیستند» تا 30 دی ماه در سالن البرز پردیس کورش به صحنه میرود.
http://www.theater.ir/fa/news.php?id=44156
گفتوگو با کارگردانی که پیش مرگ دیگران شده است/ «همه دزدها که دزد نیستند»، نخستین نمایش پردیس کورش
«همه دزدها که دزد نیستند» به کارگردانی امین میری از 11 دی در پردیس کورش به صحنه رفته است. این نمایش که نگاهی طنز به مسائل اجتماعی دارد، نخستین اجرای تئاتر در این مجموعه فرهنگی است.
به گزارش سایت ایران تئاتر، نمایش «همه دزدها که دزد نیستند» نوشته نویسنده ایتالیایی داریو فو به کارگردانی امین میری از 11 دی ماه در پردیس کوروش به صحنه رفته است. این نمایش در قالب کمدی نگاهی انتقاد آمیز به جامعه دارد و به گفته کارگردانش در شیوه‌های اجرایی آن از کمدیا دل‌آرته و نمایش سنتی روحوضی استفاده شده است. امین میری در این رابطه گفت: «نمایشنامه داریو فو در قالبی کمدی جامعه خود را نقد میکند. نگاهی که این نمایشنامه‌نویس در این متن داشته است را بسیار نزدیک به خودم دیدم و خواستم آن را کار کنم. با تحقیقاتی کامل و مشورت با صاحب‌نظران این حوزه، سعی کردیم از ویژگی‌های کمدیا دل‌آرته ... دیدن ادامه ›› و روحوضی ایرانی استفاده کنیم. این مسئله از طراحی لباس و صحنه و تا جنس بازی‌ها قابل مشاهده است.»
«همه دزدها که دزد نیستند» سال 87 در فرهنگسرای ارسباران نمایشنامه‌خوانی شد. میری در باره استقبال از این نمایشنامه‌خوانی و خواستش برای کارگردانی این نمایشنامه توضیح داد:«شش سال پیش همین متن را در فرهنگسرای ارسباران نمایشنامه‌خوانی کردیم که به دلیل استقبال زیاد مخاطبان تمدید شد. همان موقع قصد داشتم این نمایشنامه را با رگههایی از شیوه‌های نمایش ایرانی اجرا کنم. در داستان اصلی نمایشنامه دخل و تصرف نکردیم، اما در یک فرآیند گروهی، شیوه‌های مختلفی برای اجرا انتخاب کردیم؛ از جمله حفظ یک توضیح‌خوان و راوی که در نمایشنامه‌خوانی هم حضور داشت.»
میری از مشکلات سالن گرفتن در ایران و دلایلش برای اجرا در پردیس کورش پیشتر گفت: «الان وضعیت سالن‌ها خیلی نامناسب و نامخشص است. همین سالن انتظامی ایرانشهر در روز چند اجرا میرود، درحالی که ظرفیت آن را ندارد. هیچ‌کدام از نمایش‌هایی که آن‌جا اجرا می‌روند، دکور ندارند چون گروه‌ها فرصتی برای نصب و برداشتن هر روزه آن ندارند. سالن‌های خصوصی هم اجاره روزانه و درصد بالایی از فروش بلیت را همزمان می‌گیرند که از نظر من منصفانه نیست. چرا یک گروه تئاتری که فقط روزی 70 هزار تومان پول پلاتو می‌دهد، نباید درآمد داشته باشد؟»
او درباره امکانات سالن تئاتر پردیش کورش به سایت ایران تئاتر توضیح داد: «آقای شهاب‌الدین رضویان، مدیر مجموعه، خودشان هنرمندند و به همین دلیل شرایط را درک می‌کنند. این سالن ظرفیت اجرای نمایش‌های جدی را دارد و از لحاظ امکانات شاید بهترین سالن حال حاضر ما باشد. دید به صحنه، عمق و عرض صحنه و امکانات نوری آن بسیار خوب است. از لحاظ امکانات صوتی هم این سالن منحصر به فرد است.»
امین میری آینده‌ای روشن را برای این سالن پیش‌بینی کرد و افزود: «اتفاقات خوبی قرار است در اینجا بیفتد. این اولین نمایش جدی است که در غرب تهران به صحنه میرود. با حساسیتی که در بازبینی و انتخاب نمایش‌ها هم به کار می‌برند، سالن تئاتر پردیس کورش، تالاری پرمخاطب و پر تقاضا خواهد بود. بعضی‌ها می‌گویند دور است، ولی خب سوال اینجاست که به کجا؟ در این روزهای تهران، همه‌جا می‌تواند دور باشد. به هر حال این سالن آینده‌ای روشن دارد و حالا ما به عنوان اولین گروه پیش مرگ دیگران شده‌ایم.»
نمایش «همه دزدها که دزد نیستند» تا 30 دی ماه در سالن البرز پردیس کورش به صحنه میرود.
http://www.theater.ir/fa/news.php?id=44156
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
اجرای زنده کامران رسول زاده برای دزدهایی که دزد نیستند!
صفحه موسیقی – شایان رسول زاده : کامران رسول زاده (شاعر، خواننده، آهنگساز) در روز های ۱۱ و ۱۲ دی ماه در نمایش “همه دزد ها که دزد نیستند” به کارگردانی امین میری روی صحنه میرود. کامران رسول زاده آهنگسازی و ترانه سرایی موسیقی پایانی این تئاتر را بر عهده دارد و در دو روز نخست اجرای این نمایش نامه ،موسیقی پایانی نمایش را به همراه یکی از قطعات آلبوم جدید خود به صورت زنده اجرا خواهد کرد.موسیقی پایانی این نمایش از جمله آثار ویژه کامران رسول زاده میباشد که مخصوص این نمایش ساخته شده است. وی در این باره میگوید: موسیقی پایانی این نمایش ، کاملا با توجه به متن کار و مخصوص این نمایش توسط آرمان مهربان تنظیم شده و پیش از این در هیچ یک از کنسرت هایم اجرا نکرده ام و در آلبوم جدیدم نیز نیامده است.آلبوم دستای نامحرم که تمام ترانه ها و ملودی های آن از ساخته های خودم میباشد ترانه هایی با موضوعات عاشقانه و اجتماعی دارد و با توجه به تم خیانت در نمایش امین میری ، ترانه “آی” که در آلبوم نیز میباشد در میانه نمایش اجرا خواهد شد.شاعر مجموعه شعرهای “فکر کنم باران دیشب مرا شسته، امروز تو ام” ، ” کوتاه بیا عمرم به نیامدنت قد نمی دهد ” و” دستورهای زبانی یک دیکتاتور عاشق” در خصوص همکاری اش با امین میری کارگردان این نمایش گفت : به سبک کارگردانی آقای میری بسیار علاقه دارم و قبلا نیز یکی از آثار من در نمایش “آینه پشت سکوت ” ایشان اجرا شده بود . بنابراین وقتی وی متن داریوفو را که طنز تلخ اجتماعی بسیار محکمی دارد به من داد ترانه ای را با توجه به موضوع ... دیدن ادامه ›› خیانت سرودم و موسیقی آن را نیز با در نظر گرفتن سبک کار که کمدی اجتماعی است به صورت ریتمیک نوشتم که تنظیم آن را دوست خوبم، آرمان مهربان بر عهده گرفت.خواننده و آهنگساز آلبوم بی سرانجام همچنین در خصوص دیگر تجربیات نمایشی خود میگوید : نمایش نامه ای با عنوان “زن مرد” نوشته ام که به چاپ سوم رسیده است . این نمایشنامه فرم موزیکال دارد و قرار است به زودی آماده اجرا شود موسیقی و صداپیشگی این کار از ابتدا تا انتها با خودم است.وی ادامه داد : به تئاتر و به خصوص موسیقی تئاتر بسیار علاقه دارم . متن داریوفو نیز یکی از متن های به شدت تاثیر گذار اجتماعی است که یکی از نا بهنجاری های اجتماعی یعنی خیانت را به خوبی به تصویر کشیده است . البته به نظرم این نمایش با دراماتورژی و خلاقیت امین میری بسیار خوب از آب در آمده است و او با به کارگیری مولفه های نمایش روحوضی توانسته است ترکیب زیبایی خلق کند .کامران رسول زاده همچنین در خصوص اجرای زنده خود در نمایش “همه دزدها که دزد نیستند ” گفت : تاریخ انتشار آلبوم “دستای نامحرم” نیمه ی اول دی ماه اعلام شده است که همزمان با مراسم رونمایی آن ، یک رونمایی ویژه نیز از آن در نمایش”همه دزدها که دزد نیستند ” خواهم داشت.لازم به ذکر است که نمایش” همه دزد ها که دزد نیستند ” از ۱۱ دی ماه هر روز به جز شنبه ها ساعت ۲۰ در سالن تئاتر مجتمع پردیس کورش بر روی صحنه خواهد رفت
http://musicboard.ir/fa/?p=3985
عمو فرهاد قصه ها و راحیل.ج این را
خواندند
farhad riazi، تیام، شبنم موتابی و یوسف ابراهیمی این را دوست دارند
farhad riazi، تیام، شبنم موتابی و یوسف ابراهیمی این را دوست دارند
تنها قسمت خوب نمایش همین اجرا بود !!
حیف 55 دقیقه وقت ...
البته همه عوامل خسته نباشند ...
حیف 55 دقیقه وقت ...
البته همه عوامل خسته نباشند ...
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
نمایش ˝همه دزدها که دزد نیستند˝ نزدیک به تخت حوضی است / امین میری در گفتوگو با هنرآنلاین
کارگردان نمایشنامه ˝همه دزدها که دزد نیستند˝ میگوید بر اساس شیوه اجرایی که انتخاب کرده است در زیر لایه نمایش، رگههایی از تخت حوضی دیده خواهد شد.
سرویس تئاتر هنرآنلاین: امین میری کارگردان، نویسنده و بازیگر تئاتر که قرار است نمایش کمدی "همه دزدها که دزد نیستند" برگرفته از نمایشنامه‌ای به همین نام نوشته داریوفو نمایشنامه نویس شهیر ایتالیایی را از 11 دی ماه در سالن تئاتر البرز مجتمع پردیس کوروش روی صحنه ببرد، درباره ویژگی‌های این نمایشنامه به هنرآنلاین، گفت: داریو فو یکی از نمایشنامه نویسان مورد علاقه من است. با توجه به آثاری که در گذشته از این نمایشنامه‌نویس مطالعه کردم، دریافتم آثار او عمدتا دارای مشخصه‌هایی است که به فرهنگ و اجتماع ما بسیار ... دیدن ادامه ›› نزدیک است.
کارگردان نمایشنامه "همه دزدها که دزد نیستند" ادامه داد: این نمایشنامه تمی جهانی دارد و تنها مختص یک منطقه یا کشور خاص نیست.
او پرداخت خوب شخصیت‌ها در "همه دزدها که دزد نیستند" را یکی از دلایل انتخاب این نمایشنامه برای اجرا عنوان کرد و افزود: این نمایش یک کمدی دلارته کلاسیک نیست ولی دارای فضاهایی از کمدی دلارته است که تقریبا نزدیک به نمایش تخت خوضی است.
این نویسنده، کارگردان و بازیگر تئاتر در رابطه با شیوه‌های اجرایی "همه دزدها که دزد نیستند" خاطرنشان کرد: در نحوه اجرای نمایش نیز تلاش شده است چنانچه امکانات آن فراهم باشد در گریم و طراحی لباس، هر یک از شخصیت‌ها به مابه ازای خود در تخت حوضی نزدیک‌تر شود.
میری با بیان اینکه یکی از بخش‌های مهم نمایش "همه دزدها که دزد نیستند" بداهه‌گویی است، عنوان کرد: به طورکلی سعی ما بر این بوده است که در طول اجرای نمایش رگههایی از نمایش تخته حوضی و نمایش ایرانی وجود داشته باشد. بنابراین در شیوه اجرایی که در این نمایش انتخاب کردم در زیر لایه نمایش رگه‌ها یی از تخت حوضی دیده خواهد شد اما قطعا شما در این نمایش یک کمدی دلارته کلاسیک کامل و یا یک تخته حوضی کامل نخواهید دید.
او با بیان این مطلب ادامه داد: شیوه اجرایی ما در "همه دزدها که دزد نیستند" به گونه‌ای است که بتوانیم نشان دهیم میان کمدی دلارته که مختص نمایش ایتالیا است و تخت حوضی که مختص تئاتر ایران است شباهت فراوانی وجود دارد.
کارگردان نمایش "همه دز‌ها که دزد نیستند" درباره انتخاب بازیگران در این نمایش خاطرنشان کرد: اکثر بازیگرانی که در این نمایش حضور دارند افرادی هستند که تجربه کار روی صحنه را دارند و توانایی و قدرت بداهه‌پردازی این بازیگران برای من در این کار بسیار مهم بود.
او ادامه داد: دلیل اینکه در این کار از بازیگر چهره استفاده نکردم این بود که اساسا بر این عقیده هستم که باید لزوم حضور بازیگر چهره برای اجرای بهتر نمایش احساس شود، اما متاسفانه در حال حاضر یکی از مشکلاتی که در گرفتن سالن‌های خصوصی و دولتی وجود دارد این است که زمانی که برای گرفتن سالن مراجعه می‌کنیم با اولین سوالی که مواجه می‌شویم این است که چه کسانی در نمایش بازی می‌کنند و آیا افرادی که در نمایش ایفای نقش می‌کنند جزء چهره‌ها محسوب میشوند یا خیر و این اتفاقی است که متاسفانه ضربه زیادی به تئاتر وارد میکند.
http://www.honaronline.ir/Pages/News-51927.aspx
کارگردان نمایشنامه ˝همه دزدها که دزد نیستند˝ میگوید بر اساس شیوه اجرایی که انتخاب کرده است در زیر لایه نمایش، رگههایی از تخت حوضی دیده خواهد شد.
سرویس تئاتر هنرآنلاین: امین میری کارگردان، نویسنده و بازیگر تئاتر که قرار است نمایش کمدی "همه دزدها که دزد نیستند" برگرفته از نمایشنامه‌ای به همین نام نوشته داریوفو نمایشنامه نویس شهیر ایتالیایی را از 11 دی ماه در سالن تئاتر البرز مجتمع پردیس کوروش روی صحنه ببرد، درباره ویژگی‌های این نمایشنامه به هنرآنلاین، گفت: داریو فو یکی از نمایشنامه نویسان مورد علاقه من است. با توجه به آثاری که در گذشته از این نمایشنامه‌نویس مطالعه کردم، دریافتم آثار او عمدتا دارای مشخصه‌هایی است که به فرهنگ و اجتماع ما بسیار ... دیدن ادامه ›› نزدیک است.
کارگردان نمایشنامه "همه دزدها که دزد نیستند" ادامه داد: این نمایشنامه تمی جهانی دارد و تنها مختص یک منطقه یا کشور خاص نیست.
او پرداخت خوب شخصیت‌ها در "همه دزدها که دزد نیستند" را یکی از دلایل انتخاب این نمایشنامه برای اجرا عنوان کرد و افزود: این نمایش یک کمدی دلارته کلاسیک نیست ولی دارای فضاهایی از کمدی دلارته است که تقریبا نزدیک به نمایش تخت خوضی است.
این نویسنده، کارگردان و بازیگر تئاتر در رابطه با شیوه‌های اجرایی "همه دزدها که دزد نیستند" خاطرنشان کرد: در نحوه اجرای نمایش نیز تلاش شده است چنانچه امکانات آن فراهم باشد در گریم و طراحی لباس، هر یک از شخصیت‌ها به مابه ازای خود در تخت حوضی نزدیک‌تر شود.
میری با بیان اینکه یکی از بخش‌های مهم نمایش "همه دزدها که دزد نیستند" بداهه‌گویی است، عنوان کرد: به طورکلی سعی ما بر این بوده است که در طول اجرای نمایش رگههایی از نمایش تخته حوضی و نمایش ایرانی وجود داشته باشد. بنابراین در شیوه اجرایی که در این نمایش انتخاب کردم در زیر لایه نمایش رگه‌ها یی از تخت حوضی دیده خواهد شد اما قطعا شما در این نمایش یک کمدی دلارته کلاسیک کامل و یا یک تخته حوضی کامل نخواهید دید.
او با بیان این مطلب ادامه داد: شیوه اجرایی ما در "همه دزدها که دزد نیستند" به گونه‌ای است که بتوانیم نشان دهیم میان کمدی دلارته که مختص نمایش ایتالیا است و تخت حوضی که مختص تئاتر ایران است شباهت فراوانی وجود دارد.
کارگردان نمایش "همه دز‌ها که دزد نیستند" درباره انتخاب بازیگران در این نمایش خاطرنشان کرد: اکثر بازیگرانی که در این نمایش حضور دارند افرادی هستند که تجربه کار روی صحنه را دارند و توانایی و قدرت بداهه‌پردازی این بازیگران برای من در این کار بسیار مهم بود.
او ادامه داد: دلیل اینکه در این کار از بازیگر چهره استفاده نکردم این بود که اساسا بر این عقیده هستم که باید لزوم حضور بازیگر چهره برای اجرای بهتر نمایش احساس شود، اما متاسفانه در حال حاضر یکی از مشکلاتی که در گرفتن سالن‌های خصوصی و دولتی وجود دارد این است که زمانی که برای گرفتن سالن مراجعه می‌کنیم با اولین سوالی که مواجه می‌شویم این است که چه کسانی در نمایش بازی می‌کنند و آیا افرادی که در نمایش ایفای نقش می‌کنند جزء چهره‌ها محسوب میشوند یا خیر و این اتفاقی است که متاسفانه ضربه زیادی به تئاتر وارد میکند.
http://www.honaronline.ir/Pages/News-51927.aspx
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
دیشب از دیدن این نمایش لذت بردم . طراحی صحنه و لباس آن در عین سادگی بسیار خلاقانه و هوشمندانه بود . و از بازی بسیار خوب خانم آیدا صادقی نیز نباید غافل شد . این نمایش هر چند با تلخی آغاز می شود و از فضایی تلخ سخن می گوید اما در انتها وجهی مثبت نشان داده می شود . اینکه زن با وجود تمام سختی ها همچنان ایستاده است و تصمیم دارد فرزندش را نگه دارد حتی پدر این فرزند مرگ باشد .
محمد حق جو، ماهور ابراهیمی، کیانا برنج کار، مجتبی مهدی زاده، شکوه حدادی و وحید هوبخت این را
دوست دارند
درود بر شما خانم محجوب
بابت لطفی که به گروه دارین و نظرتون ممنون
بابت لطفی که به گروه دارین و نظرتون ممنون
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
گزارش دریافتی از روزنامه جهان صنعت
http://www.jahanesanat.com/index.php?year=1393&month=03&day=12&category=8
نگاهی به نمایش تازه شایان فیروزی در پلاتو آو؛ من تا هزار می‌شمارم و همه چیزو تموم می‌کنم
گروه فرهنگ- نمی‌دانم تا حالا گذرتان به حمام‌های قدیمی افتاده یا نه. زیرزمینی نمور که باد تویش می‌پیچد و از تمام درزهایش سرما می‌زند به مغز استخوان. حمام‌هایی که آدم را یاد داستان‌های ترسناکی می‌اندازند که پسرعمو‌های بزرگ‌ترمان از جن و روح و شبحی در تاریکی برایمان تعریف می‌کردند، ساختمانی با آجر‌های قدیمی و ستون‌های قطور.
حالا تمام تصاویری که از حمام‌های قدیمی و خوف ناک دارید دور بریزید. حمامی را تصور کنید که حالا تبدیل شده به سالن نمایش. صندلی و میز و سکویی برای نشستن. کافه و بوی قهوه که می‌پیچد و باد سردی که هنوز می‌خورد به صورتت. پلاتو آو در میدان فاطمی قبل از آنکه سالن نمایش بشود، حمام بوده. این روزها که گروه‌های نمایش کوچک و بعضا دانشجویی در حال شکل‌گیری‌اند و کمبود سالن اجرا روی خرخره شان دست انداخته، سالن‌های اینچنینی روزنه امیدی است برای جوانانی که پشتوانه‌ای جز پشتکار خود ... دیدن ادامه ›› ندارند.
این روزها نمایش «گلوله رو گذاشت توی اسلحه، دستشو گذاشت روی ماشه، نوک اسلحه رو گذاشت روی شقیقه‌ش، ماشه رو نکشید» به نویسندگی و کارگردانی شایان فیروزی در پلاتو آو در حال اجراست. نمایشنامه‌ای که برداشتی آزاد از داستان «آخر خط» نوشته پیتر تورینی است و حالا تنها کاراکتر داستان اصلی تبدیل شده به هشت شخصیت که برایتان زندگیشان را تعریف می‌کنند.
از همان لحظه ابتدایی و آغاز اجرا می‌فهمید کار نزدیکی فراوانی به پرفورمنس دارد. هرچند کفه تئاتر بر پرفورمنس می‌چربد. در هر حال فضای کار را باید پست مدرن دانست. داستان برمی‌گردد به مرگ و خودکشی. انسان‌هایی که از تمام دنیا بریدند و راهی جز خودکشی ندارند. بعضی‌ها هم روی می‌آورند به دیگر کشی. در حقیقیت تئاتر فیروزی نمایشی از جامعه‌ای است که مردمش همدیگر را دارند می‌برند به لبه پرتگاه، پرتگاهی که پایانش مرگ و نیستی است. شماره‌هایی که در تمام اجرا از زبان بازیگران تکرار می‌شود انگار سال‌های عمر مردم است، شاید هم شمارش خود مردم. مردمی که هر روز و هر ساعت و هر دقیقه می‌میرند و یا خودکشی می‌کنند، انسان‌هایی که از جامعه بریدند. جامعه‌ای که خودش نقش اصلی در پوچی و نیستی انسان‌ها دارد. فیروزی در تئاتر قبلی‌اش هم فضایی شبیه به تئاتر «گلوله را گذاشت...» داشت. شاید انتخاب سالن آو هوشمندانه‌ترین انتخاب گروه فیروزی باشد. فضاسازی اجرا همراه با موزیک و نورپردازی و پتانسل سالن کمک بسیاری به درآمدن نمایش کرده، صدایی که در سالن تاریک نمایش می‌پیچد و فضایی وهم‌انگیز برای مخاطب می‌سازد. فضایی که همان حسی را منتقل میکند که کارگردان انتظار داشته. فیروزی در مصاحبه‌ای گفته: «ما نگاهی به مقوله مرگ و به موازات آن زمان داریم؛ شاید مرگ بعد از مفهوم زمان قرار می‌گیرد و در واقع زمان خیلی اهمیت پیدا میکند. شرایط، آدم‌های اطراف و خود شخص از عواملی هستند که باعث میشوند یک آدم آنقدر تحت فشار قرار گیرد که درصدد خودکشی برآید اما این موضوع در نمایش به خودکشی ختم نمی‌شود و بحث مرگ تنها یک محرک و خط است» برعکس اکثر پرفورمنس‌هایی که استفاده از مخاطب درشان در حد یک حرکت نمایشی و بی‌تاثیر می‌ماند. نمایش فیروزی از حس و نگاه مخاطب بهره زیادی برده. وقتی موضوع مرگ است، وقتی دست و پنجه نرم کردن با احساسات انسانی است، بده‌بستان نگاه و گاهی هم کلام بین مخاطب و بازیگر در طول اجرا می‌تواند نمایش را جذاب‌تر کند. فیروزی در این باره گفته: «تلاش ما بر این است که تماشاگر علاوه بر تفکر دست به عمل بزند چون این نمایش نه به اجبار بلکه در اثر تکرار باعث تعامل بیشتر تماشاگر با کار همچون دیالوگ گفتن، نوشیدن و حرکت در صحنه می‌شود».
شاید نقطه ضعف اجرا را باید بازی بعضی بازیگرها دانست. گاهی مصنوعی می‌شود و گاهی هم از دستشان در میرود. در هر صورت کاری که دانشجویی باشد بی‌عیب نیست البته در مقایسه با تئاتر‌هایی که در سالن‌های اصلی تئاترشهر به نمایش در می‌آیند بسیار جذاب‌تر است. همین که اجرا در باتلاق گیشه و استفاده از متن‌های بعضا خنده‌دار و کلیشه‌ای می‌افتد جای شکرش باقی است. تفکری پشت اجراست؛ تفکری که به مخاطب هم منتقل می‌شود.
نقطه قوت دیگر اجرای پایان‌بندی است. نمایش با مرگ خاتمه نمی‌یابد بلکه زندگی است که ادامه دارد. زندگی که بهانه‌اش برای ادامه گاهی کوچک است به اندازه چشیدن طعم یک فالوده یخ.
http://www.jahanesanat.com/index.php?year=1393&month=03&day=12&category=8
نگاهی به نمایش تازه شایان فیروزی در پلاتو آو؛ من تا هزار می‌شمارم و همه چیزو تموم می‌کنم
گروه فرهنگ- نمی‌دانم تا حالا گذرتان به حمام‌های قدیمی افتاده یا نه. زیرزمینی نمور که باد تویش می‌پیچد و از تمام درزهایش سرما می‌زند به مغز استخوان. حمام‌هایی که آدم را یاد داستان‌های ترسناکی می‌اندازند که پسرعمو‌های بزرگ‌ترمان از جن و روح و شبحی در تاریکی برایمان تعریف می‌کردند، ساختمانی با آجر‌های قدیمی و ستون‌های قطور.
حالا تمام تصاویری که از حمام‌های قدیمی و خوف ناک دارید دور بریزید. حمامی را تصور کنید که حالا تبدیل شده به سالن نمایش. صندلی و میز و سکویی برای نشستن. کافه و بوی قهوه که می‌پیچد و باد سردی که هنوز می‌خورد به صورتت. پلاتو آو در میدان فاطمی قبل از آنکه سالن نمایش بشود، حمام بوده. این روزها که گروه‌های نمایش کوچک و بعضا دانشجویی در حال شکل‌گیری‌اند و کمبود سالن اجرا روی خرخره شان دست انداخته، سالن‌های اینچنینی روزنه امیدی است برای جوانانی که پشتوانه‌ای جز پشتکار خود ... دیدن ادامه ›› ندارند.
این روزها نمایش «گلوله رو گذاشت توی اسلحه، دستشو گذاشت روی ماشه، نوک اسلحه رو گذاشت روی شقیقه‌ش، ماشه رو نکشید» به نویسندگی و کارگردانی شایان فیروزی در پلاتو آو در حال اجراست. نمایشنامه‌ای که برداشتی آزاد از داستان «آخر خط» نوشته پیتر تورینی است و حالا تنها کاراکتر داستان اصلی تبدیل شده به هشت شخصیت که برایتان زندگیشان را تعریف می‌کنند.
از همان لحظه ابتدایی و آغاز اجرا می‌فهمید کار نزدیکی فراوانی به پرفورمنس دارد. هرچند کفه تئاتر بر پرفورمنس می‌چربد. در هر حال فضای کار را باید پست مدرن دانست. داستان برمی‌گردد به مرگ و خودکشی. انسان‌هایی که از تمام دنیا بریدند و راهی جز خودکشی ندارند. بعضی‌ها هم روی می‌آورند به دیگر کشی. در حقیقیت تئاتر فیروزی نمایشی از جامعه‌ای است که مردمش همدیگر را دارند می‌برند به لبه پرتگاه، پرتگاهی که پایانش مرگ و نیستی است. شماره‌هایی که در تمام اجرا از زبان بازیگران تکرار می‌شود انگار سال‌های عمر مردم است، شاید هم شمارش خود مردم. مردمی که هر روز و هر ساعت و هر دقیقه می‌میرند و یا خودکشی می‌کنند، انسان‌هایی که از جامعه بریدند. جامعه‌ای که خودش نقش اصلی در پوچی و نیستی انسان‌ها دارد. فیروزی در تئاتر قبلی‌اش هم فضایی شبیه به تئاتر «گلوله را گذاشت...» داشت. شاید انتخاب سالن آو هوشمندانه‌ترین انتخاب گروه فیروزی باشد. فضاسازی اجرا همراه با موزیک و نورپردازی و پتانسل سالن کمک بسیاری به درآمدن نمایش کرده، صدایی که در سالن تاریک نمایش می‌پیچد و فضایی وهم‌انگیز برای مخاطب می‌سازد. فضایی که همان حسی را منتقل میکند که کارگردان انتظار داشته. فیروزی در مصاحبه‌ای گفته: «ما نگاهی به مقوله مرگ و به موازات آن زمان داریم؛ شاید مرگ بعد از مفهوم زمان قرار می‌گیرد و در واقع زمان خیلی اهمیت پیدا میکند. شرایط، آدم‌های اطراف و خود شخص از عواملی هستند که باعث میشوند یک آدم آنقدر تحت فشار قرار گیرد که درصدد خودکشی برآید اما این موضوع در نمایش به خودکشی ختم نمی‌شود و بحث مرگ تنها یک محرک و خط است» برعکس اکثر پرفورمنس‌هایی که استفاده از مخاطب درشان در حد یک حرکت نمایشی و بی‌تاثیر می‌ماند. نمایش فیروزی از حس و نگاه مخاطب بهره زیادی برده. وقتی موضوع مرگ است، وقتی دست و پنجه نرم کردن با احساسات انسانی است، بده‌بستان نگاه و گاهی هم کلام بین مخاطب و بازیگر در طول اجرا می‌تواند نمایش را جذاب‌تر کند. فیروزی در این باره گفته: «تلاش ما بر این است که تماشاگر علاوه بر تفکر دست به عمل بزند چون این نمایش نه به اجبار بلکه در اثر تکرار باعث تعامل بیشتر تماشاگر با کار همچون دیالوگ گفتن، نوشیدن و حرکت در صحنه می‌شود».
شاید نقطه ضعف اجرا را باید بازی بعضی بازیگرها دانست. گاهی مصنوعی می‌شود و گاهی هم از دستشان در میرود. در هر صورت کاری که دانشجویی باشد بی‌عیب نیست البته در مقایسه با تئاتر‌هایی که در سالن‌های اصلی تئاترشهر به نمایش در می‌آیند بسیار جذاب‌تر است. همین که اجرا در باتلاق گیشه و استفاده از متن‌های بعضا خنده‌دار و کلیشه‌ای می‌افتد جای شکرش باقی است. تفکری پشت اجراست؛ تفکری که به مخاطب هم منتقل می‌شود.
نقطه قوت دیگر اجرای پایان‌بندی است. نمایش با مرگ خاتمه نمی‌یابد بلکه زندگی است که ادامه دارد. زندگی که بهانه‌اش برای ادامه گاهی کوچک است به اندازه چشیدن طعم یک فالوده یخ.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
گزارش دریافتی از سایت تخصصی ستاره سینما
http://www.cinemastar.ir/?p=2448
نگاهی به نمایش “گلوله رو گذاشت توی اسلحه، …”
ستاره سینما – هنرهای نمایشی : محمد امین عندلیبی یادداشتی با نام “گذری به مرگ” با نگاهی کوتاه به نمایش «گلوله رو گذاشت توی اسلحه، دستشو گذاشت روی ماشه، نوک اسلحه رو گذاشت روی شققیه ش، ماشه رو نکشید» به کارگردانی شایان فیروزی منتشر کرده که در زیر می خوانید :
«زندگی به هیچ نمی ارزد، اما ارزش هیچ چیز به اندازه ی زندگی نیست.» ... دیدن ادامه ›› آندره مالرو
بارها ، برای خیلی ها، در لحظات مختلف از گذران روز، پیش آمده که به مرگ به مثابه راه نجات و به خودکشی، به عنوان آخرین راه حل نگاه می کنند. ولی واقعن چند نفر هستند – که به هر دلیل – «ماشه را نکشند»! نمایش «گلوله را…» درباره همین آدم هایی است که می خواهند ماشه را بکشند، ولی نمی کشند.
وقتی به لحظه ی خودکشی نزدیک می شوید، دیگر به دنبال دلایل منطقی نیستید. کابوسی از دلایل به ذهن شما خطور می کند؛ چنان که آدم های نمایش مدام راه می روند و از ما و از خودشان می پرسند: (شما سیگار می کشید؟… شما بچه دارید؟… شما… پس شما محکومید!) به همین سادگی برای مرگشان دلیل می تراشند!می شود از زاویه دیگری هم به قضیه نگاه کرد: «دیگران» محکومند. “دیگران” (خواسته یا ناخواسته) با سکوت خودشان، با رضایت دادن به مرگ دیگری، با تنها و بی پناه گذاشتن شان، ما را به سوی خودکشی سوق می دهند، یا از آن بدتر، به سوی کشتن دیگران! اصلا مهم نیست چرا و چگونه این آدم ها، به اینجا رسیده اند. فقط و فقط، مهم این است که به اینجا رسیده اند. حتی شاید بعدش هم مهم نباشد: اینکه ماشه را می کشند یا نمی کشند!
بازیگران اتمسفر نمایش را با شمارش اعداد می سازند. هر عدد قدمی است، به سوی خودکشی. اعداد پراکنده اند، چون هر کدام از این آدم ها متفاوت اند. هرکدام از مسیری به سمت مرگ پیش می روند: یکی با 98، 569، 871 و دیگری، همزمان با پیمودن لحظاتی از 4 تا 995 با گذر از اعدادی دیگر.
«دور باطل» و «گذر زمان» دو موتیف اصلی در کارگردانی اثر هستند. این آدم ها دچار «دور باطل» شده اند: تصمیم می گیرند خودکشی کنند، مقدماتش را فراهام می کنند، دچار تردید می شوند، ماشه را نمی کشند و باز به فکر خودکشی می افتند و این دور باطل دوباره تکرار می شود.
این حالت به شکل های مختلف در نمایش نشان داده می شود: از یک سو، در بخشی از نمایش، چندین بار یک جمله به صورت نریشن تکرار می شود و بازیگران به صورت پیوسته، یک حرکت تکراری را انجام می دهند. از سوی دیگر، بازیگران چند تماشاچی را – که بر روی یک صندلی چرخدار نشسته اند – به صورت یک دور گردش کامل ساعتگرد، به تدریج در صحنه حرکت می دهند. در پایان نمایش هم برمی گردیم به نقطه ی شروع نمایش. موتیف گذر زمان هم، با تند و کند شدن نریشن و حرکت های بازیگران نشان داده می شود: گاهی زمان به صورت اسلوموشن طی می شود و وقتی دیگر به صورت دور تند. این تمهید کارگردان، نشان دهنده ی این مسئله است که زمان برای همه ی این آدم ها، یکسان نمی گذرد.
در طول نمایش، بارها تاکید می شود که ما در جای اشتباه نشسته ایم؛ سر جای خودمان نیستیم. این دو پیام دارد: اول اینکه ما در جایگاه مناسب برای قضاوت این افراد ننشسته ایم. پس حق نداریم آن ها را محکوم کنیم؛ و پیام دوم در حالتی است که دچار همذات پنداری با بازیگران شویم: اگر «من» در جایگاه درست بودم و سر جای خودم نشسته بودم، کارم به این وضعیت عصبی نمی کشید که کارم به اینجا بکشد که گلوله را در اسلحه بگذارم و…
پرسش اصلی این است: ماشه را می کشد یا نه؟! آیا مرگ به وحشتش می ارزد؟ می شود دل کند از «طعم گیلاس» (ارجاع به فیلم عباس کیارستمی)؟ می شودآخرین کتاب را نخوانیم و بمیریم؟ همان طور که انگیزه ی این آدم ها برای خودکشی متفاوت است، دلیل هایشان برای عدم خودکشی هم متفاوت است. اوج تردید آدم ها هم در یک عدد مانده به رقم 1000 (لحظه ی پایان زندگی)است.
اینجاست که به یاد کلام «آلبر کامو» در شروع کتاب «افسانه سیزیف» می افتیم: «تنها یک مسئله فلسفی واقعن جدی وجود دارد و آن هم خودکشی ست. تشخیص اینکه زندگی ارزش دارد یا به زیستنش نمی ارزد.»
فاطمه صدیف این را
دوست دارد
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
جدا از این کار لذت بردم و اگر بخوهم ده نمایش عالی را که در طول زندگیم ددم انتخاب کنم قطعا یکی از انها این کار خواهد بود .خسته نباشید میگم به گروه . و واقعا حیف است که چنین کاری تمدید نشود
فرناز نوروزی، الهه الف، سهیل علی بابایی، تبسم بهرنگی و علی عبدالرحیم این را
خواندند
ر پ، ناهید، علیرضا نوری و راضیه حسنلو این را دوست دارند
ر پ، ناهید، علیرضا نوری و راضیه حسنلو این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
گزارش دریافتی از ایران تئاتر
شایان فیروزی: در نمایش «گلوله رو گذاشت توی اسلحه و...» نگاهی آیینی به مقوله مرگ داریم
شایان فیروزی، کارگردان نمایش «گلوله رو گذاشت توی اسلحه و...» که چند روزی است در خانه نمایش آو اجرای خود را آغاز کرده، این کار را نزدیک به فضای پست مدرن دانست که با نوع اجرای چهارسویه، نگاهی آیینی را در قالبی مدرن ارائه می‌دهد.
شایان فیروزی در گفتوگو با سایت ایران تئاتر درباره موضوع این نمایش گفت: «ما نگاهی به مقوله مرگ و به موازات آن زمان داریم؛ شاید مرگ بعد از مفهوم زمان قرار می‌گیرد و در واقع زمان خیلی اهمیت پیدا میکند.»
وی با بیان اینکه نگاه نمایش معطوف به این نکته است که در ماجرای مرگ و خاتمه دادن به زندگی، همیشه خود افراد تقصیرکار نیستند، ادامه داد: «شرایط، ... دیدن ادامه ›› آدم‌های اطراف و خود شخص از عواملی هستند که باعث میشوند یک آدم آنقدر تحت فشار قرار گیرد که درصدد خودکشی برآید. اما این موضوع در نمایش به خودکشی ختم نمی‌شود و بحث مرگ تنها یک محرک و خط است.»
فیروزی در مورد درونمایه نمایش که برگرفته از داستانی نوشته پیتر تورینی است، خاطر نشان کرد: «در متن اصلی، داستان تنها متکی بر یک شخصیت است که به دنبال اتفاقاتی در زندگی‌اش به فکر خودکشی می‌افتد، اما این متن برداشتی بسیار آزاد و دراماتورژی شده از داستان است.»
وی افزود: «داستان اصلی در ۳۰ صفحه است و متن نمایش ما در ۸ صفحه داستان را تبدیل به موقعیتی کاملا اجرایی کرده که وسایل، دیالوگ‌ها، تک کلمات و تکرار‌ها باعث شکل گیری درام آن شده است.»
فیروزی در رابطه با شیوه خاص اجرایی و ارتباط با تماشاگر در این نمایش گفت: «در تمام کارهای قبلی‌ام همیشه به ارتباط بازیگر با تماشاگر نگاه و توجه خاص داشتم، تا پیام نمایش از یک سویه بودن خارج شود و ارتباط دو طرفه ایجاد شود.»
وی ادامه داد: «تلاش ما بر این است که تماشاگر علاوه بر تفکر دست به عمل بزند. چون این نمایش نه به اجبار، بلکه در اثر تکرار، باعث تعامل بیشتر تماشاگر با کار همچون دیالوگ گفتن، نوشیدن و حرکت در صحنه می‌شود.»
فیروزی افزود: «در این نمایش از متنی براساس یک شخصیت، به نمایشی با ۸ اجراگر رسیدیم و تلاش کردیم نگاهی متفاوت به مقوله مرگ را که شاید در شرایط فعلی چالش برانگیز‌ترین موضوع در تمام دنیاست، ارائه دهیم.»
وی همچنین در خصوص میزان استقبال تماشاگران از این شیوه اجرایی، گفت: «ما در سالنی با ظرفیت ۴۰ تماشاگر، مخاطبان محدودی داریم و با این وجود تا کنون نگاه‌ها و باز خوردهای جالبی از تماشاگران دریافت کرده‌ایم. این نمایش دارای نگاه مفهومی و تجسمی است که کار را از یک زبانه بودن خارج و چند صدایی می کند و همه این‌ها در کنار هم اجرایی متفاوت و مطمئنی را شکل داده است.»
فیروزی در مورد نام طولانی این نمایش هم خاطر نشان کرد: «یکی از دلایل، شیطنت آمیز بودن این اسم است که سبب می‌شود نام کار در ذهن تماشاگر بماند که کاربردی تبلیغی پیدا میکند، اما دلیل دیگر، القای امتداد یافتن زمان در نمایش است.»
وی در این باره توضیح داد: «چهار شخصیت نمایش شروع به شمارش می‌کنند تا وقتی به شماره هزار می‌رسند، خود را بکشند. اما این شمارش به نهایت نمی‌رسد و تنها تا ۹۹۹ ادامه پیدا میکند. این نگاه فقط به خودکشی و مرگ ختم نمی‌شود و ممکن است آنقدر شرایط برای شخصیت سخت گردد که تبدیل به هیولایی شود که به جای خودکشی، در صدد کشتن دیگران برآید.»
نمایش «گلوله گذاشت توی اسلحه، دستشو گذاشت روی ماشه، نوک اسلحه رو گذاشت روی شقیقش، ماشه رو نکشید»، برداشتی آزاد از داستان «آخر خط» نوشته پیتر تورینی است که به نویسندگی و کارگردانی شایان فیروزی و با بازی ساناز روشنی، ارغوان دهقان، سنا میرجعفری، فهیمه معین، شایان فیروزی، امیر نیما الهی، سعید نادری و علیرضا آشوری تا ۱۱ خردادماه در خانه نمایش «آو» واقع در میدان فاطمی، ابتدای گمنام، خیابان جهانمهر، پلاک ۲۶ میزبان تماشاگران خواهد بود.
شایان فیروزی: در نمایش «گلوله رو گذاشت توی اسلحه و...» نگاهی آیینی به مقوله مرگ داریم
شایان فیروزی، کارگردان نمایش «گلوله رو گذاشت توی اسلحه و...» که چند روزی است در خانه نمایش آو اجرای خود را آغاز کرده، این کار را نزدیک به فضای پست مدرن دانست که با نوع اجرای چهارسویه، نگاهی آیینی را در قالبی مدرن ارائه می‌دهد.
شایان فیروزی در گفتوگو با سایت ایران تئاتر درباره موضوع این نمایش گفت: «ما نگاهی به مقوله مرگ و به موازات آن زمان داریم؛ شاید مرگ بعد از مفهوم زمان قرار می‌گیرد و در واقع زمان خیلی اهمیت پیدا میکند.»
وی با بیان اینکه نگاه نمایش معطوف به این نکته است که در ماجرای مرگ و خاتمه دادن به زندگی، همیشه خود افراد تقصیرکار نیستند، ادامه داد: «شرایط، ... دیدن ادامه ›› آدم‌های اطراف و خود شخص از عواملی هستند که باعث میشوند یک آدم آنقدر تحت فشار قرار گیرد که درصدد خودکشی برآید. اما این موضوع در نمایش به خودکشی ختم نمی‌شود و بحث مرگ تنها یک محرک و خط است.»
فیروزی در مورد درونمایه نمایش که برگرفته از داستانی نوشته پیتر تورینی است، خاطر نشان کرد: «در متن اصلی، داستان تنها متکی بر یک شخصیت است که به دنبال اتفاقاتی در زندگی‌اش به فکر خودکشی می‌افتد، اما این متن برداشتی بسیار آزاد و دراماتورژی شده از داستان است.»
وی افزود: «داستان اصلی در ۳۰ صفحه است و متن نمایش ما در ۸ صفحه داستان را تبدیل به موقعیتی کاملا اجرایی کرده که وسایل، دیالوگ‌ها، تک کلمات و تکرار‌ها باعث شکل گیری درام آن شده است.»
فیروزی در رابطه با شیوه خاص اجرایی و ارتباط با تماشاگر در این نمایش گفت: «در تمام کارهای قبلی‌ام همیشه به ارتباط بازیگر با تماشاگر نگاه و توجه خاص داشتم، تا پیام نمایش از یک سویه بودن خارج شود و ارتباط دو طرفه ایجاد شود.»
وی ادامه داد: «تلاش ما بر این است که تماشاگر علاوه بر تفکر دست به عمل بزند. چون این نمایش نه به اجبار، بلکه در اثر تکرار، باعث تعامل بیشتر تماشاگر با کار همچون دیالوگ گفتن، نوشیدن و حرکت در صحنه می‌شود.»
فیروزی افزود: «در این نمایش از متنی براساس یک شخصیت، به نمایشی با ۸ اجراگر رسیدیم و تلاش کردیم نگاهی متفاوت به مقوله مرگ را که شاید در شرایط فعلی چالش برانگیز‌ترین موضوع در تمام دنیاست، ارائه دهیم.»
وی همچنین در خصوص میزان استقبال تماشاگران از این شیوه اجرایی، گفت: «ما در سالنی با ظرفیت ۴۰ تماشاگر، مخاطبان محدودی داریم و با این وجود تا کنون نگاه‌ها و باز خوردهای جالبی از تماشاگران دریافت کرده‌ایم. این نمایش دارای نگاه مفهومی و تجسمی است که کار را از یک زبانه بودن خارج و چند صدایی می کند و همه این‌ها در کنار هم اجرایی متفاوت و مطمئنی را شکل داده است.»
فیروزی در مورد نام طولانی این نمایش هم خاطر نشان کرد: «یکی از دلایل، شیطنت آمیز بودن این اسم است که سبب می‌شود نام کار در ذهن تماشاگر بماند که کاربردی تبلیغی پیدا میکند، اما دلیل دیگر، القای امتداد یافتن زمان در نمایش است.»
وی در این باره توضیح داد: «چهار شخصیت نمایش شروع به شمارش می‌کنند تا وقتی به شماره هزار می‌رسند، خود را بکشند. اما این شمارش به نهایت نمی‌رسد و تنها تا ۹۹۹ ادامه پیدا میکند. این نگاه فقط به خودکشی و مرگ ختم نمی‌شود و ممکن است آنقدر شرایط برای شخصیت سخت گردد که تبدیل به هیولایی شود که به جای خودکشی، در صدد کشتن دیگران برآید.»
نمایش «گلوله گذاشت توی اسلحه، دستشو گذاشت روی ماشه، نوک اسلحه رو گذاشت روی شقیقش، ماشه رو نکشید»، برداشتی آزاد از داستان «آخر خط» نوشته پیتر تورینی است که به نویسندگی و کارگردانی شایان فیروزی و با بازی ساناز روشنی، ارغوان دهقان، سنا میرجعفری، فهیمه معین، شایان فیروزی، امیر نیما الهی، سعید نادری و علیرضا آشوری تا ۱۱ خردادماه در خانه نمایش «آو» واقع در میدان فاطمی، ابتدای گمنام، خیابان جهانمهر، پلاک ۲۶ میزبان تماشاگران خواهد بود.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
مصاحبه اختصاصی سایت خبری تئاتر با شایان فیروزی
http://teater.ir/?news=139303069
.
سایت خبری تئاتر - فیروزی: ˝گلوله رو گذاشت توی اسلحه...˝ برداشت آزادی از ˝آخر خط˝ پیتر تورینی است
اجرای نمایش ˝گلوله رو گذاشت توی اسلحه، نوک اسلحه رو گذاشت رو شقیقهاش، دستشو گذاشت رو ماشه، ماشه رو نکشید˝ کاری از شایان فیروزی در خانه نمایش آو با اسقبال کم نظیری مخاطبان ... دیدن ادامه ›› روبرو شد.
سایت خبری تئاتر: شایان فیروزی گفت: استقبال از این نمایش متفاوت، چشمگیر بوده و از آنجایی که کار ما تماشاگر محور است هرچه از نمایش میگذرد این استقبال بیشتر هم شده است.
فیروزی که علاوه بر کارگردانی، نویسندگی این نمایش را نیز برعهده دارد، افزود: اجرای این نمایش که برداشت آزادی از "آخر خط" پیتر تورینی است از روز 25 اردیبهشت‌ماه گذشته آغاز شده است.
او که پیش از این نمایش "صبحانه برای ایکاروس" را نیز به صحنه برده، درباره تفاوت متن این نمایش با نمایش پیتر تورینی اضافه کرد: متن آخر خط شامل 30 صفحه بود که در بازنویسی به 8 صفحه تغییر پیدا کرد. اما در متن تورینی یک بازیگر وجود دارد که ما بازیگران را به 8 نفر افزایش دادیم.
ساناز روشنی، فهیمه معین، امیرنیما الهی، علیرضا عاشوری، ارغوان دهقان، سینا میرجعفری، سعید نادری و شایان فیروزی به عنوان بازیگر در این اثر نمایشی ایفای نقش می‌کنند.
گفتنی است، مهرنوش معصومی و معصومه روزیخواه به عنوان دستیاران کارگردان در این نمایش با فیروزی همکاری می‌کنند. خانه نمایش آو در میدان فاطمی، ابتدای شهید گمنام، خیابان جهانمهر تا 11خردادماه میزبان این نمایش خواهد بود.
http://teater.ir/?news=139303069
.
سایت خبری تئاتر - فیروزی: ˝گلوله رو گذاشت توی اسلحه...˝ برداشت آزادی از ˝آخر خط˝ پیتر تورینی است
اجرای نمایش ˝گلوله رو گذاشت توی اسلحه، نوک اسلحه رو گذاشت رو شقیقهاش، دستشو گذاشت رو ماشه، ماشه رو نکشید˝ کاری از شایان فیروزی در خانه نمایش آو با اسقبال کم نظیری مخاطبان ... دیدن ادامه ›› روبرو شد.
سایت خبری تئاتر: شایان فیروزی گفت: استقبال از این نمایش متفاوت، چشمگیر بوده و از آنجایی که کار ما تماشاگر محور است هرچه از نمایش میگذرد این استقبال بیشتر هم شده است.
فیروزی که علاوه بر کارگردانی، نویسندگی این نمایش را نیز برعهده دارد، افزود: اجرای این نمایش که برداشت آزادی از "آخر خط" پیتر تورینی است از روز 25 اردیبهشت‌ماه گذشته آغاز شده است.
او که پیش از این نمایش "صبحانه برای ایکاروس" را نیز به صحنه برده، درباره تفاوت متن این نمایش با نمایش پیتر تورینی اضافه کرد: متن آخر خط شامل 30 صفحه بود که در بازنویسی به 8 صفحه تغییر پیدا کرد. اما در متن تورینی یک بازیگر وجود دارد که ما بازیگران را به 8 نفر افزایش دادیم.
ساناز روشنی، فهیمه معین، امیرنیما الهی، علیرضا عاشوری، ارغوان دهقان، سینا میرجعفری، سعید نادری و شایان فیروزی به عنوان بازیگر در این اثر نمایشی ایفای نقش می‌کنند.
گفتنی است، مهرنوش معصومی و معصومه روزیخواه به عنوان دستیاران کارگردان در این نمایش با فیروزی همکاری می‌کنند. خانه نمایش آو در میدان فاطمی، ابتدای شهید گمنام، خیابان جهانمهر تا 11خردادماه میزبان این نمایش خواهد بود.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۶۱۰,۰۰۰ نفر
+۲۹,۱۴۰ برنامه
+۹,۳۰۴,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۸,۳۱۳ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
