روز دوشنبه اجرای اول این نمایش را دیدم خوب که نه عالی بود نمیدانم و نمیتوانم مانند آنچه درمورد ترانه های قدیمی گفتیم و شنفتیم احساسات خرج کنیم چون فضای متفکر نمایش این امکان را ازمان میگرفت برای من که یک بیننده ام دیدن نمایشی که با داشتن دو قصه به شدت احساسی مرا احساساتی نکرد بسیار عجیب و غیر عادی بود من که با خواندن نمایش نامه آرش هم چندین روز درگیر و دستخوش احساس هستم ویا با دیدن یک بی بضاعت یا یک موجود ضعیف یا ناتوان خوراکی برای چند روز غصه اشک دارم چطور است که بیشتر و عمیق تر از هر زمان به فکر تقویت و تربیت روح خود افتاده ام و نیز یافتن چاره ای برای این همه قهرمان طلبی و قهرمان پروری ؟ فکر کردم این درست است بنا نیست هربار که یک موضوعی با هر اندازه بار عاطفی مرا چون کودکی زیر تاثیر خود بگیرد شاید بس باشد خاطره بازی و زمزمه ترانه های قدیمی وقت آن رسیده که قصه دلاوریهای آرش را چون هذیانی تب آلود و منقطع چنانکه یادمان بماند یک افسانه است از زبان کسانی بشنویم که خود نیازمند ترین آدمهای کنارمان هستند آدمهایی که حتی اراده و اختیار حرکات و گفتارشان را ندارند ولی برخوانی آرش را به زیبایی انشا میکنند و من سر به زیر فکر میکنم و به افتخار این جوانان تازه کار بر میخیزم جوانانی که از استاد خود زیباتر درخشیدند
با احترام به استاد رحمانیان و بانو نصیر پور
و باسپاس که اندیشه را بجای هیجان برگزیدید.....