دیشب به همراه بهترین دوستم، این نمایش رو دیدم...خوب بود. کمی بهتر از خوب.
نمایش، روایت نمادین و البته گویایی از سرنوشت طبقات یک جامعه داشت شاید اگر یک پرده به نمایش اضافه میشد و ادامه میداد، این هم معلوم میشد که بالاخره بعد از خورده شدن قشر "ضعیف"، نوبت کدوم طبقه س؟ طبقه "متوسط" که همه فکرش تملق و تشکیل ائتلاف با "قوی" بود هم نوبتش میرسه؟ جوابش معلومه؟ نیست!
لحظه های قشنگی داشت مثل
- حرکت "متوسط" وقتی که "قوی" داشت درباره رنجهای یک یتیم صحبت میکرد و به اون به عنوان نماد مظلومیت و بی خانمانی اشاره میکرد،متوسط برای این لحظه فیگور قشنگی رو میگرفت و بلافاصله مثل قبل به ادامه کارش میرسید...
- تعلل "ضعیف" برای روبرو شدن با سرنوشت محتوم خودش... با شستن پاها، خیره شدن به افق و ....
- تغییر طرز فکر "ضعیف" وقتی ابتدا در برابر خورده شدن مبارزه میکرد و بعد چون پیشنهادی برای اجرای عدالت نداشت مجبور شد حداقل سرنوشت خودش رو مقدس بشماره و تا جایی پیش رفت که آخرین لحظات زندگی قهرمانانه ش رو با عکس و امضا روی دسته چاقو ثبت میکرد!....
- پیدا شدن آخرین کنسرو لوبیا، ... دیدن ادامه ›› اونم وقتی که ضعیف دیگه راضی به خورده شدن شده...توی جامعه ای که یه طبقه خودش داوطلب قربانی شدن شده و سرنوشت نا عادلانه ش رو پذیرفته، اگر هم راه حل اصولی در حد کنسرو لوبیا پیدا شه ، دیگه میتونن مسکوت نگهش دارن، چون قربانی آماده تره.....
- نگاه شاعرانه و رویایی "ضعیف" به خشن ترین لحظات قربانی شدنش (تیز کردن چاقو)... صحنه هنرمندانه ای که با ترکیب موسیقی و نورپردازی و البته بازی زیبای آقای شکیبا، از تیز کردن چاقو به نواختن ویلون و بالعکس میرسید.

و خیلی لحظه های قشنگ دیگه مثل انتخابات و شمارش یک رای بیشتر!، اعتراض ها و تشویق های بیجا موقع سخنرانی کاندیداها، عکس انداختن با مجسمه ضعیف که حالا شبیه مجسمه آزادی بود، سررسیدن پستچی توی اون موقعیت اونم با دوچرخه و برگشتن دوباره ش برای گرفتن امضای رسید!، دنبال کردن دسته کوسه ها با ریتم هماهنگ موسیقی و ...
خوب بود، کمی بهتر از خوب...
خسته نباشید، به همه ، و ویژه به آقای پیروزفر