به نظرم بزرگ ترین مشخصه این تئاتر اینه که ادعایی در مورد تئاتر بودنش نداره!
حسم اینه که کارگردان عمدا این کار رو کرده! اینو به این خاطر می گم که شب بخیر کیارستمی رو هم دیدم
احمدی تا اینجای کار ثابت کرده که کارش رو تا حد زیادی بلده! البته به نظر من
پس نمی تونم بگم که بی ادعایی این نمایش به دلیل نا توانی کارگردان و گروه اجرایی بوده، هرچند که به نظرم تئاتر صرفا میزانسن یا طراحی نور و صدای پیچیده نیست!
این کار بیشتر شبیه کارهای اخیر آقای رحمانیان بود که ٤٠ تا بازیگر رو در مونولوگ های ٥ دقیقه ای به هم می چسبونند!
با این تفاوت که احمدی یکم جرعت به خرج داده بود و یک نمایش ٤٠ دقیقه ای رو با دو مونولوگ طولانی و بازیگران نه چندان مطرح برگزار کرده بود!
جذاب ترین بخش این نمایش طراحی صحنه و لباس بود: به خصوص صحنه ... دیدن ادامه ›› ، لباس محدث
صحنه در یک کف مشکی و زشت به رنگ سفید طراحی شده و تشکیل شده از خطهای شکسته و نه منحنی! که به نظرم با هوش خوبی این طراحی شکسته کنار هم قرار گرفتن!
در آخر علاقه دارم نمایش بعدی احمدی رو در یک سالن بزرگتر ببینم، چراکه دوست دارم بدونم اونجا هم انقدر خلوت و ساده و بی ادعا کار خواهد کرد یا به سمت نمایش های مد شده ی امروز می ره و با رنگ و لعاب بی خودی تزیینش می کنه!؟