1)یک صبح ناگهان می تواند یک نمایش رادیویی خوب از آب درآید.
2)یک صبح ناگهان این قابلیت را دارد که اجراهای نمایشنامه خوانی بسیار قوی داشته باشد.
3)یک صبح ناگهان قادر است تماشاچیان خود را با چشمان بسته اقناع کند.
4)یک صبح ناگهان بصورت کاملاً تراژیک یک نمایش بدون جاذ به های بصری است.
*شاید طراح صحنه و دکور هم تعمداً دست به تجربه این فضای شبه اکسپرسیونبیستی زده تا به این وسیله تماشاگر از همان بدو ورود به سالن با این پیش فرض کنار بیاید که نمایش خالی از جنبه های بصری به لحاظ دکور-آکسسوار و... است.و قرار است در طول نمایش با استفاده از قوه تخیل تماشاگر بده بستان صورت پذیرد.
5)همه چیز نمادین برگزار میشود:سوگواری-اعتراف-تهمت-زورگویی-ندامت و....
6)در نظرات بییندگان این نمایش شاهد انبوهی از جملات کوتاه و بریده های نمایشنامه هستیم.این خود مبین آن است که تماشاگر در طول اجرا آنقدر وقت داشته که دیالوگ حفظ کند و برای دیوار تیوال دست خالی از تئاتر برنگردد.
7)به گمان من این نمایش به جز قاچ هندوانه ای که از دستان گرانقدر محسن حسینی عزیز گرفتم ،رهاوردی نداشت .