این نمایش برای من که خیلی اهل تئاتر نیستم و شاید بشه گفت یه تماشاگر عام حساب میشم و شاید بعد از نمایش ترانه های محلی فقط یک یا دو تا تئاتر دیگه رفته بودم و بعد نوبت سینماهای من شد، این کار فقط تکرار کار قبلی اقای رحمانیان بود. من درجاهایی از این تئاتر خندیدم. در جاهایی احساساتی شدم و بغضم گرفت و در پایان برای عواملش دست زدم. اما هیچکدوم از این ها باعث نشد که حس نکنم دارم همون ترانه های قدیمی رو میبینم فقط با موضوعی متفاوت. کارگردان همان، بازیگران همان ها و حتی مدل های بازیگری هم همان بود. شاید بهتر باشد آقای رحمانیان خودش را از این چرخه تکراری که در ان افتاده در بیاورد تا من باز هم به سراغ نمایش هایش بروم.

پ. ن: نیم ساعت تاخیر برای شروع نمایش، توهین به وقت و شعور مخاطب است.