از فراموشی هامون میگه؛ با استعاره‌های این تئاتر ساعت‌ها فکرتون مشغوله....
خب. باید ببینین. یک نمایش دیدنی. با نگاه ویژه به تاریخ نسبتا معاصر ایران. با حرفهای گفتنی و نگفتنی ای که هرکدوم با قلق خاص خودش گفته شدند. با اشک و لبخند . حتا چاشنی طنزش هم بموقع، مناسب و البته خوش حرف بود. بازی بازیگران پرجذبه و گرم؛ اونقدر گرم و گیرا که فارغ از حال و هوای داغ این روزها ازش نمی‌گذرین. مخصوصا که مدام چهره عوض می‌کنن و نقش جدیدی به خودشون می‌گیرن و جالب‌تر این‌که این تغییر چهره خیلی کم ولی تغییر نقش خیلی زیاد و البته گیراست. دم همشون گرم تا واسه تئاتر مون همینطور پرانرژی و باانگیزه باقی بمونن.