تماشای نمایش وانیک اثر واتسلاوهاول به کارگردانی سهراب سلیمی در تماشاخانه ی باران واقع در اول فلسطین جنوبی را به همه ی هنرمندان ، اساتید و دانشجویان وعلاقمندان تئاتر توصیه می کنم.

نمایش وانیک، به کارگردان سهراب سلیمی، به نظر من، یکی از بی ادعاترین،موفق ترین و هنرمندانه ترین اجراهای سال های اخیر درکشور و بخصوص در تهران و نمونه ی آموزنده و مثال زدنی از کارکرد تحلیل درست یک متن و نقش آن در موفقیت اجرای آن است.گذشته از زیبایی و جذابیت فضای تماشاخانه ی باران و بویژه صحنه ی به خوبی طراحی شده و کار بردی آن، که مطابقت محسوسی با فضای نمایشنامه ی انتخاب شده دارد، اجرای وانیک، الگوی مثال زدنی موفق و آموزنده ای از چگونگی تاثیر درونی شدن مفاهیم و دقایق معنایی و زیبایی شناختی یک متن در انتخاب لوازم و تمامی دقایق فنی و زیبایی شناختی اجرای صحنه ای آن ست.ازعوامل جدی موفقیت اجرای وانیک، علاوه بردرک درست وعمیق موقعیت، بازی های ریزپرداخت شده ، ریتم موزون و موسیقایی کلیت اجرا، پرداخت دقیق و پر احساس و درک شده ی مناسبات میان شخصیت ها، بهره گیری بجا ومعنادار ازمکث وسکوت درگفت و گوها و درتمامی لحظات اجرا و طراحی صحنه ی کاربردی و شاعرانه ی آن است که درمجموع، نه تنها به دقیق ترین نحوممکن در خدمت انتقال مفاهیم متن قراردارد که درخوانشی موزون با درونمایه و جهان ذهنی قهرمان نمایش، به نحوی موثر، درخدمت انتقال ایده ی درونی متن به مخاطب قرارگرفته است.
نمایش، بازگوکننده ی گوشه ای از زندگی شخصیتی به نام وانیک( بخشی ازتجربه ی شخصی خود نویسنده) است که به تازگی از زندان کمونیست های چک (دوران ... دیدن ادامه ›› امپراطوری شوروی) آزادشده و برای امرارمعاش به کار در یک کارخانه ی آبجو سازی مشغول شده است(اپیزود اول). دراین اپیزود، بخشی از معضلات روشنفکران متعهد در مناسباتشان با جامعه ی سراسر خودباخته ی آلوده به نمایش گذاشته می شود و در اپیزود دوم(گشایش) موقعیت دشواراین قبیل روشنفکران درجامعه ی مصرفی حقیری تصویر می شود که دران، اخلاق و حقیقت، به آسانی، قربانی مظاهر پوچ زندگی بورژوایی می شود.
به سهراب سلیمی، بخاطر انتخاب بجای این متن در دوران معاصر و خوانش روزآمدتر آن تبریک می گویم و ازجامعه ی مطبوعاتی و منتقدان تئاتر، بخاطر کم توجه ای به این اثر اخلاقی و آموزنده و زیبا، به شدت گله مند هستم.