درباره نمایش بوقلمون

آدم وقتی اینجا نگاشته های زیبا دوستان رو می بینه از اینکه متنی رو تحریر کنه احساس خجلت می کنه
اما در غالب یه تماشاچی نه تماشگر یا نمایش بین حرفه ای. وقتی این نمایش رو داشتم می دیدم یه جاهایی احساس می کردم داستان در سراشیبی افتاده که ناگهان به مدد بازی خوب و گاها دیالوگ های به جا سیر حرکت اصلی خودش رو باز می یافت و با سرعتی درخور اوج می گرفت و در نهایت یک پایان خوب رو رقم زد، فارغ از این موضوعات این داستان من رو با خودش خیلی جاها برد، از موسیقی سنتی گرفته تا رفتار آدم هایی با گذشت دهها سال رگه هایی از اون رو هنوز در بین مردم کوچه و بازار امروز میشه دید، نا مردی و نامرادی روزگار، روزگار خوشی و دغل بازهای مکار، همدمان پیاله و نارفیقان کارزار، دلیر مردان و زنان روشن دل و پاک سیرت و بیدادگران ماردوش، به اوج رسیدن افراد بی هویت و فرو افتادن عزتمندانه ی بزرگان و... بوقلمون صفتان.
با این نمایش می خندیم، به فکر فرو میریم، تلخند های ناخودآگاه بر چهره مان نقش می بندد، گریه می کنیم، و در اوج نا امیدی به دنبال سپیدی صبح میگردیم که امیدوار شویم برای رسیدن به آنچه که به دنبالش می گردیم.