من امروز کار رو دیدم.فکر میکنم دلیل دل کندنشون فرار از تلخی های پیش نیامده بود.تلخی هایی که می دونستند قراره پیش بیاد ولی هنوز پیش نیامده بود.فکر می کنم می خواستن برای محفوظ نگه داشتن خودشون از دلتنگی و عشق و غم و هر چه تلخی در دنیا هست،خودشون رو در اتاقی در پایین همه ی خوشی های حبس کرده بودند تا با فراموشی هرچه تلخی و شیرینی هست رو پشت سر بگذارند و به زندگی ایده الی برسند.
---
برداشت من بود واقعا مایلم برداشت بقیه دوستان رو هم بدونم.مخصوصا تنها مردی که اونها به یاد میاوردندش...چرا اون؟خودم فکر می کنم ساعت 12 شب رو به عنوان نقطه ی آغاز و پایان یک روز در نظر بگیریم و نجاست و نکبتی که به طور مداوم وارد زندگیشون می شده و اون مرد هم هیچ مشخصاتی در ذهن اونها به جا نگذاشته و در نتیجه هیچ احساسات انسانی ای هم نسبت بهش ندارند تا بخوان فراموشش کنن.شاید هم چون او هیچ نکته مثبتی در زندگی اونها حساب نمی شه تا بخوان که فراموشش کنن تا از دلتنگی رها بشوند.
--
دوست دارم برداشت دوستان رو بدونم.

مرسی سبا جان از توضیحاتت، ولی راجع به اون مردی که به یاد می آوردن نظرم اینه که شاید اصلاً اون آدم وجود خارجی ندارد، شاید زایده ذهن خودشون باشه ، به نظرم به خاطر این بوده که هر چی بیشتر در شن فورو می رفتن بیشتر دنیای واقعی رو با تمام واقعیتاش فراموش می کردند، به جورای شاید داشتند از واقعیت فرار می کردند، که به نظرم یه جورایی جنبه سیاسی هم داشت.