"اونا فرزندان زمانه خود بودند. زمانه ای که میون قبیله ها جز غیرت و رجز و لاف و شمشیر نبود. خرد غایب بود و تعصب حاکم. واقعا جز در چهارچوب دین و از زبان خدا نمی شد حرفی زد که از منافع قبیله، و خودپرستی سران قبیله باشه. جز با ترس جهنم و بهشت و انتقام الهی نمی شد اونهمه قبیله ی متعصب مغرور رو مهار کرد. خیال می کنین زیربیرقی به علمداری چون او مردی، چه کسانی بودن؟ قبایلی که شوق جهانجویی و غنایم متحدشون می کرد: البته که منتشو سر خدا می گذاشتن تا شاید غرفه ای هم در بهشت دست و پا کنن"
قطعه ای زیبا از نمایشنامه "مجلس ضربت زدن"
اعجاز تئاتر تمام قد در برابر شماست. بی انصافی است که تمام قد در برابرش نایستیم.
ابتدا از نمایشنامه بیاغازیم: شاهکاری غیرقابل انکار، خلاقانه و جسور از بیضایی بزرگ. چقدر خوب است که در عصر بیضایی میزی ایم. با وجود هزینه ها و تلاشهای مذبوحانه متولیان هنر دولتی مذهبی، زیباترین و تآثیرگذارترین نوشته ها در باب علی و حسین بن علی نوشته و آفریده بیضایی اند و مدعیان حاکمیتی علی شناسی و علی پرستی سالهاست آب در هاون می کوبند. شخصیت نویسنده در نمایشنامه خود بیضایی است که در جایی رندانه می گوید: "من نه به اندازه شما مذهبی ام و نه به اندازه ما معتقد. ولی با این تعصب شما تا ابد علی در سایه است و ابن ملجم در نور."
محمد رحمانیان عزیز پس از مدتها خودش است. یکی از بهترین های خودش. از بی حوصلگی ها و تعجیل کارهای اخیرش اثری نیست. متن کاملا توسط کارگردان ... دیدن ادامه ›› فتح شده است و با تمرین و تمرین و تمرین به درجه بالایی از کیفیت بصری رسیده است.
طراحی صحنه بسیار بدیع، کاربردی و خوف انگیز است. وسواس و عدم تمایل به سرهم بندی در تمام المان های طراحی صحنه و لباس به روشنی مشهود است. بازیگران را بایستی به دو گروه حرفه ای و غیرحرفه ای تقسیم کرد: امیر جعفری انتخابی بی همتاست برای ابن ملجم مرادی. صدا و لحن و بدن کاملا سوار بر کاراکتر محوری کارند. رضا مولایی، سینا رازانی و سانیا سالاری به جا هستند. اشکان خطیبی نه تنها بازیگر نقش کارگردان است بلکه همزمان کارگردان روی صحنه و رهبر ارکستر بزرگ رحمانیان است. و در نهایت مهتاب نصیرپور که دردانه است و چه کسی را جرأت این ادعاست که کسی جز او می تواند نقش نویسنده را بر روی صحنه زنده کند. در اینجا باید یادی کرد از منوچهر اسماعیلی بزرگ که صدایش چونان درد و شهامت و محبت و آزادگی را یکجا دارد که وقتی از زبان علی سخن می گوید، اطمینان داری که صدای علی است که پس از صده ها سر برآورده است و گله مند است.
در روند پیشبرد داستان، تغییر صحنه ها و شکل گیری درام، موسیقی شعورمند فردین خلعتبری بار سنگینی را بر دوش می کشد. و در انتها از اثرگذاری یاسر خاصب و گروهش نبایستی بی یاد به نیکی گذشت که به اندازه اند و درست و روان.
بدون تعارف عرض می کنم که برای دیدار اثری اینچنین پرمایه ممکن است مجبور به سالها انتظار باشید. بنابراین در دیدارش بشتابید. امیدوارم پیش بینی محمد رحمانیان در باب عدم ادامه اجرای نمایش با فشار نیروهای خودسر گوش به فرمان، تماما اشتباه از آب در بیاید و همه دوستداران قطامه ی پر افسون تئاتر از عشق بازی با این زیباروی سیرآب گردند.