گاهی وقتها در سالن های انتظار سینما مینشینم و فکر میکنم که سینمای ایران داره به سمت و سویی میره.....
انتظار ما از دیدن یک فیلم فقط به همین چند جمله ساده ختم میشه: " عام پسند بودف یکم خندیدیم، سرگرم کننده بود و.... "
واقعا سطح توقع ما انقدر افت کرده!
وقتی نگاهی به فیلم های دهه هفتاد میکنم ، میبینم ان زمان کارگردان ها دغدغه ای داشتند برای ساختن فیلم، برای بازگویی ناگفته ها برای آگاهی. بیضایی ده سال طول میکشه فیلم سگ کشی رو میسازه ، علی حاتمی شاهکار مادر و ..... میسازه، مجیدی میره تو دل فقر جامعه و بدختی، کیارستمی میره در اوج فلسفه انسانی ، کیمیایی در دهه هفتاد و اوایل هشتاد، فیلم های بهتری میساخت. حداقل اگر قرار بود از مشکلات نسلی صحبت کنند، نسل سوخته رو خوب به تصویر میکشیدند. فرمان آرا تلیث سه گانه مرگ رو به زیبایی هرچه تمام تر به تصویر میکشه، قبادی یه مستند میسازه از دل خواننده های زیرزمینیف مخملباف وطن دوست برای همیشه میره، در نهایت چه کسی میماند.چه کسی حاضره واقعا فیلم بسازه؟
دلمون رو خوش کردیم به کیایی و عطاران؟؟؟؟؟ من در حسرت دیدن یک فیل خوب هستم.ولی نمیبینم.پناه میارم به تئاتر ،شاید جانی تازه بمن بخشد. خسته ام از این فیلم های بدون محتوا، فاقد فرم و قصه پردازی و بدون هیچ گونه پند اخلاقی و روایتی رئال