1_
پیروی از داستان با شکل های مختلف در تئاتر امروز به چشم می‌خورد و حتا نقش و نگاری جانبی به اثر نمایشی می‌زند ؛ مکان محور ، موقعیت محور ، شخصیت محور ، داستان محور اما آن چه سبب می‌شود تا اثری دیده شود و قابلیت معرفی آن به عنوان یک هنر باشد ، آیا داستان آن است ؟ آیا مهم است داستان یک اثر را به‌فهمیم یا به‌شناسیم ؟ یا می‌شود با نمو دادن دیگر عناصر نمایشی یک اثر را درماتیک کنیم و تماشاگر را یک ساعت در جای خود به‌نشانیم و دیدگان او را خیره به کنش‌های آن اثر کنیم ؟
مده‌آ را می‌شناسیم اثری جاویدان از یونان باستان به نوشته‌ی اوریپید کبیر ؛ داستان آن را می‌دانیم اما هنگامی که به تماشای "مده‌آ" ی گروه بین به‌نشینی چه داستان را به‌دانیم چه داستان را نه‌دانیم از جای‌ خود ممکن است تکان به‌خوریم ولی آن هنگامی ست که به وجد می‌آییم ولی دیدگان خود را از آن برنه‌می‌داریم چون هر لحظه‌ی آن برای‌‌مان لذتی جدید است از یک شاه‌کاری دیگر ، پویایی افکار کارگردان این گروه "شهاب آگاهی" درخشنده‌گی هر لحظه از بازی‌گران این گروه "مهدی اعتماد سعید" ، "امیر افشار " ، "سارا اکبری" ، "آرش فتاحی" ، "نهال فرجادی" ، "طاهره هزاوه" ، "محمد مجد طاهری" و نواهای شگرف با طراحی "نوید گوهری" . دراماتیک بودن "مده‌آ" ی گروه بین از روایت گری داستان مده‌آ ی اوریپید کبیر نیست این اثر را به قالب کاری این گروه که شیوه‌ی اجرایی خود را دارد در آوردن شاه‌کاری دیگر از آن شاه‌کار جاویدان ساخته و تنها نه‌باید به این تکیه کرد که مده‌آ را می‌شناسیم یا نه باید به این توجه کنیم رنگ و بوی مده‌آ را با بازی‌ها و نواهایی که اجرا می‌شود چه‌گونه خواهیم شناخیت که این حال دست می‌دهد که در جایی از آثار این زمان می‌شود باری دیگر برگشت و دیدگان نوینی را به آثار باستان و قدیم داشت ؛ سیر آثار ... دیدن ادامه ›› اخیر گروه از "وقتی ما مرده‌گان برمی‌خیزیم" تا "مده‌آ" بیان می‌دارد که اتفاقی نو را در تئاتر ایران زمین شاهد خواهیم بود.
تماشای این شاه‌کار را که در زمانی کم به اجرا گذاشته شده از دیدگان محروم نه‌کنید .