آقای کیان عزیز
در مورد نکته ای که در مورد پایان کار فرمودید ، از این جهت هم می شود نگاه کرد که در واقع تمام آنچه در طول نمایش دیده ایم ، احوالات و تصاویری ست که هوفگن از زمان رورانس پایان اجرای مکبث تا دریافت حکم و ترک سالن به قصد رفتن به مهمانی هتل از سر گذرانده است - که قرینگی صحنه اول و آخر نمایش هم می تواند مؤید همین مطلب باشد - و سرانجام در پایان آن با تصویر کابوس وار صف همقطاران مرده یا سفر کرده پوشیده سر با پارچه سفید در جایگاه تماشاگران - مواجه می شود ، کابوسی که در آن مثل مکبث دست هایش را به خون دوستان اش آلوده می بیند .
در مورد همین مساله صحنه های تکراری و قرینه ، آن دیالوگ " زیبای من ، وحشی من ، ستمگر من ... " - که هوفگن برای ابراز عشق به زنان بیان می کند - سه مرتبه در سه جای نمایش می آید که انتخاب کارکردی معناداری است که وجهی از شخصیت هوفگن را برای ما ترسیم می کند .

جناب فتحیان درود دوست گرامی و سپاس از مشارکت شما.
بله حق با شماست و متوجه زاویه مدنظر شما هستم با این حال در مورد بنده آن لحظات با افول همراه بود هرچند صحنه نیز در آن پرده خسته به نظرم آمد که البته قابل درک است.