با توجه به تعاریفی که خونده بودم، توقعم بالاتر از چیزی بود که نظاره کردم..
از منظر بازی، هانا کامکار نسبتا ضعیف (اگرچه صدای بی نظیری داره)، آزاده صمدی متوسط رو به خوب و پانته آ پناهی ها بسیار خوب (و نه عالی) بودن..
گروه موسیقی اجراهای قابل قبولی داشتن. گریم، طراحی صحنه و فضاسازی ها بسیار ساده و عادی بودن.
نقشی که واسه خانم کامکار نوشته شده بود، خیلی مشابه نقششون تو 1-2تا از کارای آقای رحمانیان بود!
در کل اثر متوسطی بود و (از نظر بنده!) با ندیدنش، چیز خاصی رو از دست نمیدید.
(متاسفانه) احساس میکنم کیفیت آثار آقای مرادی در حال افوله، اینو بعد از دیدن ((هملت 2017))، ((افسون معبد سوخته)) و حتی تا حدی همین نمایش ((نامه های ...)) و در مقایسه با ((شکلک)) و خیلی دیگه از آثار ارزشمندشون میگم..