نقدی که بر"نامه های عاشقانه....." دیدم، تلخی زننده ی متن است. چه آنکه قصه ی هر یک از سه اپیزود، به تنهایی، می تواند سوژه ی یک درام جانسوز باشد. طراحی لباس ها عالیست. موسیقی (بخوانید کوارتت زهی-کوبه ای) کارکرد ندارد، زیادی ارکسترال است، کمکی به پیش برد درام نمی کند(در اپیزود اول، ملودی که نشانگر فضای گالری است، نواخته نشده که پخش می شود. سازها در طول نمایش بی کارند، نوازنده ها زیادی روی سن و در مقابل تماشاگرانند). نور پردازی ایراد دارد و بازیگران در لحظات حرکت در طول صحنه، از قاب نور خارج می شوند. گرچه ضربه ی اصلی را به اجرا، نه خرده مواردی از این دست، که اپیزود دوم به تنه ی نمایش وارد می کند.بیان بازیگر افتضاح است. بعضی کلمات را خنده دار ادا می کند(قاسم را گاسم می گوید! اقامت را حلقی تلفظ کرده، عقامت می گوید! کسره ای به اول کلمات می کوبد و عراقی می شود! لِندِن بِرفِ!) . واضح نیست چه می گوی. اَکت ندارد، دخترک بیشتر تهرانی است تا عرب.....خلاصه دریغ نمی کند خانم بازیگر!
خداوند پانته آ پناهی را نگه دارد برای تیاتر مملکت، یک تنه بار اجرا را بدوش می کشد. عالی است، طناز ی اش، دلبری اش، روایتش، مویه کردنش.... با آرزوی موفقیت برای گروه.