دیشب من و همسرم با کلی معطلی (حدود 40 دقیقه) که همزمان با زلزله عراق نیز بود وارد سالن شدیم بطوری که وقتی نمایش در حال اجرا بود اون آویزی که بالای محل غسل دادن بود راحت تکان میخورد . بازی اقای امیر جعفری خیلی خوب بود و تا انجا که میتوانست ، میخواست خواسته های کارگردان را اجرا کند ولی بااون چیزی که ما انتظارش را داشتیم خیلی فاصله داشت و خانم شاکر دوست هم برای بازی اول خود، بد به نظر نمی رسید. البته اگر از داد و فریاد های خودش برای القای عصبانیت کم کند . اگر نمایش را به دو قسمت تقسیم کنیم که یکی قبل از اومدن عزیز اقا بود و یکی بعد از آن به نظرم در قسمت اول داستان خیلی خوب پیش می رفته و تماشاچی رو درگیر می کنه ولی در قسمت دوم یکدفعه با هجوم بازیگر های دیگر نقش بازیگرا ن اصلی کم رنگ شده و ما یه دفعه قصه را گم کردیم .اما دیالوگهای طنز مراد و ملوک در قسمت اول خیلی خوب بود و به دل نشست. اینکه مردم همش به فکر خودشون هستند . دکور عالی بود حتی اون کثیفی ته کاشی ها هم رعایت شده بود و اون برف پشت پنجره هم خیلی با حال بود . بازی اقای جوشکار خیلی خوب بود اگر یه خورده راحت تر با مراد بازی میکرد بازیش بیشتر جلب توجه میکرد .چون بازی های آقای جعفری یه خورده غالب و مغلوبه و همبازی باید این و درک کنه. در کل اون چیزی که انتظارش را داشتیم براورده نشد . بهر جهت به نظر من داستان یه چیزی کم داشت و آن امید به زندگی که گفتند ما متوجه نشدیم .