نمایش «شیطونی» اثر «مهدی کوشکی» با اینکه عناصر اصلی ژانر اسلشر را داراست (خشونت و خون ریزی شدید، روانی بودن کاراکتر) اما چیزی که به جذابیت اثر اضافه می کند، داستان قوی و روایت لایه لایه، فاصله گذاری های به جا، طنز گروتسک، شخصیت پردازی جذاب و خلاقیت کارگردان در استفاده از امکانات اجرایی صحنه است.
کل دکور صحنه یک ماشین بوده و میزانسن ها به حداقل رسیده؛ تضاد این فضای حداقلی با التهاب داستان، مخاطب را وارد اتمسفری می کند که پییش روی او در حال رخ دادن است: سریع، خشن و غیرقابل پیش بینی. استفاده ی کارگردان از ویدئو پروجکشن هم جالب بوده وکارکردهای چند گانه ای دارد: تکمیل روایت، ایجاد تضاد و طنز، بیان تصویری خطوط نانوشته ی متن.
«شیطونی» نمایش جامعه ای بی رحم است که شاید درست کارترین آدم اش همان کسی ست که دست به خشونت عریان می زند.