نگاه این نمایش به زنان کاملا قهقرایی و فرودستانه بود، از برخورد شخصیتای مرد داستان با اونا گرفته تا حتی شخصیتی که کارگردان براشون مجسم کرده بود، بی هدف، بی انگیزه، سست و خیانتکار، کاملا آماده پذیرش خشونت. اما اگر کارگردان به طعنه و از روی قصد دست به ساختن این شخصیتا زد نتونست آخرش بگه که چی؟ نتونست راه حل بده، اتفاقا باعث شد تماشاچی کاملا با شخصیتای زن و اعمالشون و یا شراطی که براشون رقم خورد سمپاتی کنه و این اصلا قابل قبول نبود!

نکات جالبی رو نوشتی دوست عزیز، به نظر من هر چقدر که این کار در فرم و ظاهر خوب کار شده بود در محتوی نتونسته بود خوب عمل کنه.